اجرای دو شب ارکسترسمفونیک تهران به استاد کمال پورتراب تقدیم شد

به گزارش خبرنگار فرهنگی پانا، ارکستر سمفونیک تهران، یکم تیرماه و شب گذشته با اجرای قطعاتی از بزرگان موسیقی کلاسیک به روی صحنه رفت و شهرداد روحانی رهبر ارکستر این دوشب اجرا را به دلیل اینکه مصادف شده است با سالگرد درگذشت استاد مصطفی کمال پورتراب، به ایشان تقدیم کرد.

کنسرت در شب اول به دلیل اینکه سالن دیر تحویل گروه داده شد با تاخیری نیم ساعته آغاز شد و شهرداد روحانی که پس از اعضای ارکستر بر روی سن حاضر شد از حاضران در سالن بابت این تاخیر عذرخواهی کرد و گفت: تئاتری که پیش از این کنسرت بر روی صحنه به نمایش گذاشته شده بود سبب شد ما سالن را دیر تحویل بگیریم و این تاخیر در ساعت شروع کنسرت شکل بگیرد.

وی به بیان توضیحاتی درباره قطعه اول اثری از بتهوون که قرار است به اجرا گذاشته شود پرداخت و درخواست کرد که در فاصله اجرا موومان ها تشویقی از سوی حاضران در سالن شکل نگیرد تا تمرکز اعضای ارکستر حفظ شود. در اجرای قطعه اول که کنسرتو پیانو شماره ۱ اپوس ۱۵ بود، بر روی سن یک پیانو قرار گرفته و بهاره کمالی سولیست پیانو به همراهی با اعضای ارکستر پرداخت. این کنسرتو اولین کنسرتو منتشر شده بتهوون است که از نظر زمان ساخت بعد از کنسرتو شماره ۲ قرار دارد. چوب رهبری شهرداد روحانی در اجرای این قطعه به رقص درآمد و هرسه موومان با همراهی اعضای ارکستر و سکوت حاضران در سالن به اجرا گذاشته شد. در موومان اول پس از معرفی تم اول در دو ماژور درحالی که گام صحیح تم دوم سل ماژور است بتهوون این تم را به صورت غیرمنتظره در گام می بمل ماژور توسط ویولون ها معرفی می کند. نقش سازهای زهی در اجرای این قطعه پررنگ است. پس از ویولون ها سازهای بادی در گام فا مینور وارد می شوند و در ادامه با گذر از سل مینور نهایتا به گام اصلی می رسد. موومان سوم این کنسرتو که به فرم روندو نوشته شده است سبک و خیالباف گونه است و سرعت آن که آلگرو اسکرتزاتدو است نیز حالت بازیگوشی آن را تشدید می کند.

با پایان یافتن اجرای قطعه اول اعضای ارکستر به همراه شهرداد روحانی سن را ترک می کنند و بعد از یک وقفه کوتاه برای استراحت، اجرای ارکستر سمفونیک تهران با تشویق و استقبال حاضران در سالن ادامه پیدا می کند. قطعه دوم اثری از یوهانس برامس، سمفونی شماره ۳ اپوس ۹۰ بود. این اثر در تابستان ۱۸۸۳ حدودا درزمانی که برامس برخی از بزرگترین آثارش همچون کنسرتو ویولن و کنسرتو پیانو شماره ۲ را تصنیف می کرد به پایان رسید. در بین چهار سمفونی برامس این کوتاه ترین سمفونی است که اولین اجرای آن در سال ۱۸۸۳ بوده و بعد از هر اجرا برامس تغییراتی در آن ایجاد کرد تا جایی که در سال ۱۸۸۴ به صورت کنونی منتشر شد. نظر منتقدان آن زمان این بود که با وجود آنکه دوستداران موسیقی قدرت سمفونی اول و جذابیت سمفونی ۲ را بیشتر دوست دارند ولی سمفونی ۳ از نظر هنری کامل ترین و بی نقص ترین است.

اجرای قطعه آخر به اثر ارکسترال آهنگساز مکزیکی آرتورو مارکز اختصاص داشت که به عنوان محبو ترین اثر در بین قطعات کلاسیکی مکزیکی معاصر اجرا می شود. این قطعه که برای ارکستر کامل نوشته شده است دارای بخش های سولو برای کلارینت، ابوا، ویولن، ترومپت و پیکولو است. طرح ریتمیک این اثر با استفاده از تاکیدها و تمپوهای مختلف نوشته شده است که منشا آن رقص کوبایی به نام دانسون است. این قطعه دانسون شماره ۲ نام گرفته است.

تشویق حاضران گروه را برآن داشت دو قطعه دیگر بنوازند. قطعه آخر رقص عذرا بود که پایان خوبی را برای این شب ارکستر سمفونیک تهران رقم زد. در شب بعدی نیز همین رپرتوآر به اجرا گذاشته شد . مازیار ظهیرالدینی کنسرت مایستر این دو شب اجرای ارکستر سمفونیک بود. ویولن، وبولنسل، آلتو، کنترباس، فلوا، ابوا، کلارینت، فاگوت، ترمبون، ترمپت، هورنف توبا، تیمپانی، سازهای ضربی و پیانو سازبندی ارکستر در این اجرا بود.