سکوت کارن همایونفر اخلاقی است یا لحن نادرست برادران پورناظری

در پی مصاحبه و حاشیه کنفرانس مطبوعاتی شگفت انگیز تهمورس پورناظری که بخشی از آن مربوط به تازه ترین اثر کارن همایونفر می شود،‌ بر خلاف میل همیشگی کارن به سکوت لازم است مسائلی روشن شود. احتمالا کارن همایونفر در طول بیست و چهار سال همکاری با سی و چهار سریال،‌ مناسبات صدا و سیما را بیشتر از هر آهنگساز دیگری می شناسد. پخش شدن ترانه هایی به غیر از ترانه هایی که خود او برای صدای علیرضا قربانی با شعری از حسین منزوی ساخته است،‌ بی شک تعجب و حیرت او را واداشته؛ ترانه هایی که در سطح کار او نیست و او در طول کارهایش علاقه ای به استفاده از آن ها و این نوع موسیقی نداشته است، اما به نظر می رسد جنجال تهمورس پورناظری در راستای همان رفتاری است که بیشتر برای مطرح شدن کارهای خود است، به ویژه بعد از بی احترامی هایی که در این اواخر به استاد حسین علیزاده و فرهاد فخرالدینی کرده است؛ رفتار و لحن توهین آمیز و خارج از حوزه احترام به پیشکسوتانی که خود ستون های سینما و تلویزیون هستند.
اگر قطعه ای از ترانه های آلبوم ایشان بی اطلاع آهنگساز در این سریال پخش شده است، بی شک نه مربوط به کارن همایونفر است و نه کارهای او چون کارن از جمله آهنگسازانی است که شاید بیشترین لطمه را از عدم وجود مالکیت معنوی خورده است. کارهای او شبانه روز از شبکه های مختلف تلویزیونی در مناسبت های سالانه پخش می شود و اعتراض های او هم به جایی نرسیده است، اما با توجه به متن کوتاهی که در تازه ترین گفتگویش بیان کرده که از جریان پخش ترانه ها بی خبر بوده و تهیه کننده و پخش تلویزیون تصمیم به استفاده از این آثار گرفته اند، به نظر می رسد جنجال برادران پورناظری بیشتر جنبه تبلیغاتی داشته و جای تعجب است که ایشان با درآمد میلیاردی که از تور کنسرت های اخیر داشته اند، بیشتر از دستمزد تمام آهنگسازان سینما در تمام دوران کاری شان درآمد داشته اند.
لحن پورناظری که این محیط را به جنگلی پر از حیوانات تشبیه کرده است؛‌ حیواناتی که در لانه های یکدیگر می روند و دزدی می کنند، در شان یک آهنگساز که تازه از رسیده و هنوز عرق شان خشک نشده نیست. این مدل رفتار کردن که از علیزاده تا همایونفر را مورد اتهام قرار داده است خبر از نسلی می دهد که بسیار جای تاسف دارد. کارن همایونفر خود بیشتر از هر آهنگساز دیگری باید از این موضوع ناراحت شود چون کسی که سود می کند او نیست بلکه پورناظری است که با جنجال در پی کسب درآمد و تبلیغ برای برنامه های آتی خود است.
کارن همچنان سکوت کرده و خود را وارد این بازی کودکانه نکرده و شان و حرمت خود و موسیقی اش را حفظ کرده است،‌ به مانند وقتی که قطعه ها و موسیقی های او به دفعات در سریال ها پخش می شود. ترانه «مگاهیت» تهران طهران بی اجازه در سریال دیگری پخش نشد، اما اعتراض همایونفر و ادبیات اش کجا و حیوان و جنگل خواندن پورناظری کجا؟! جالب است که تعداد جوایز و افتخارات همایونفر خارج از شمارش است و نقش او در تغییر رویکرد موسیقی فیلم ایران از دهه هفتاد تاکنون فقط تعداد کاندیداتوری در جشنواره، از تمامی آثار پورناظری ها بیشتر است.
کارن بی شک ستاره های بسیاری را در این عرصه کمک و معرفی کرده اما حتی همان ستاره ها هم بعدها هیمن گونه توهین آمیز رفتار کرده اند؛‌لازم است کارن همایونفر سکوت سالانه خود را بشکند و خود را خالی کند و نقاب از چهره برخی هنرمند نما بردارد. کارن در تازه ترین مصاحبه خود (که به دلیل بیماری مادرش به لحاظ روحی در شرایط مناسبی هم نیست) گفته است: «من بعد از ساخت موسیقی و گذاشتن آن روی سریال هیچ دخالت و اطلاعی از پخش این آثار نداشته ام و تهیه کننده و تلویزیون باید پاسخگو باشند و حتی اگر حقوقی از برادران پورناظری ضایع شده، شخصا پیگیری خواهم کرد.»
یک مقایسه ساده کافی است که ادبیات کارن و پورناظری نمایان شود. این هم نتیجه این است که سهراب پورناظری در تازه ترین صحبت های خود گفته موسیقی های پدرم بواسطه ما شنیده شده است؛‌ وقتی پسر احترام پدر خود را نگه نمی دارد دیگر نباید توقع زیادی داشت؛ احترام گذاشتن برادران پورناظری به هنرمندان و بزرگان به توقعی بی جا معنا تبدیل شده است.

نازنین شادپی