غلامرضا بنی اسدی*
جدول زندگی در غزه، حروفش را از دست میدهد!
جهان را خواب برده است آیا؟ یا واقعیتها را جور دیگری میبینند؟ جوابش را با یک پرسش میتوان داد؛ بگو رسانه دست کیست تا بگویم مردم چه چیزی را به عنوان واقعیت خواهند دید و باور خواهند کرد.
دنیا، گهواره سکوت نیست. باید ببینیم چه آوازی در آن خوانده می شود که نتیجه اش این می شود که در جهان می بینیم. می دانیم ما و کسانی که از زاویه نگاه ما به منطقه نگاه می کنند و در منطق با ما همداستان اند می دانند جنایت جنگی است آنچه در غزه روی می دهد. آنچه می بینند خبرنگاران جنایت است هزار فرسنگ بالاتر از جنگ. خود هم قربانی این جنایت شده اند بر اثر گلوله های صهیونیست ها.
اما چه می شود آنچه دنیا از دوربین اینان می بیند با آنچه در زمین غزه اتفاق می افتد متفاوت است؟ بنگاه های خبر پراکنی که در منطق و منطقه اقتصادی صهیونیزم، آبشخور یافته اند، نمی توانند و حتی نمی خواهند واقعیت را چنان بنمایانند که هست. بیان واقعیت با دستورالعمل های دیکته شده به آنان فرق می کند. به این خاطر است که دنیا تکانی که باید نمی خورد. والا مردم سنگ نیستند که بی تفاوت بمانند. در جهانِ جریده روان، اذهان را رسانه ها می سازند. آنچه می بینیم ساخته مهندسی رسانه ای صهیونیزم است پس نمی توان توقع داشت ,عالم و آدم به فریاد باشند. غزه بیش از حصر آب و غذا با حصر رسانه ای مواجه است که تا نشکند اگر آب و غذا هم بیاید زندگی نخواهد آمد. که زندگی علاوه بر آب و غذا و اکسیژن به اطلاع و اطاع رسانی و اطلاع گیری هم نیاز دارد. اما دریغا که قلم و دوربین دستِ کسانی است که مردم را کور می خواهند. منطق راسانه ای شان را بر اساس منافع می نویسند نه حقایق. اینجاست که تکلیف آدم ها را حق چنین می نویسد که برای شکستن باطل، باید حق را گفت. باید حق را نوشت. باید حق را سرود. باید دوربین را وقف حق کرد. در اندیشه دینی و اخلاق انسانی، امروز رسانه حکم ماذنه را دارد و رسانه نگار موذنی است که باید جامعه را بیدار کند. ما هر کداممان به استعداد توانی که داریم مسئولیت هم داریم. بگوئیم و بنویسیم و نشر دهیم که در غزه، نه مردم که زندگی است می میرد. همه انسانیت، هزاران نوبت، به تعداد افرادی که جان می بازند، کشته می شود. برای جلوگیری از ایلغار بدتر از مغول صهیونیست ها در ساحت زندگی باید قیام رسانه را سازمان داد. باید گفت، وقتی کشور ها را به هم گره زدند تا جهان یک پارچه شکل بگیرد به این معناست که ما به هم ربط داریم و باید نسبت به سرنوشت هم حساس باشیم. جدول زندگی با حضور همه ما کامل می شود. هر انسانی که به ستم بمیرد، رمز جدول زندگی کامل نخواهد شد وبی آن که کسی برنده شود همه خواهیم باخت. برای این که بازنده نباشیم باید جلوی کشتار در غزه را بگیریم
ارسال دیدگاه