غلامرضا بنی اسدی*
قلم ها قدم رو
خدا انسان را دوست دارد. از این رو قلم را در دستانش قرار داده است تا بنویسد. خلق برترِ حضرتِ خالق است و فرصتی ممتاز تا امتیازهای انسان را پرشمارتر کند.
باری فرصت مقدس است. قلم، مقدس است. کلمه مقدس است. قداستِ این دو را خداوند در قرآن خویش، در شکوهِ "ن والقلم و مایسطرون" به سوگند، امضا گذاشته است. امضایی مسئولیت آور و عظمت آفرین. باید که به حرمت این قسم، باید قلم را مؤمنانه و با قصد اخیر برداریم. خیری که چون نماز به اخلاص غنی سازی شده است. کلمات را هوشمندانه برگزینیم و در جای بایسته بنشانیم تا نتیجه، تحقق شایستگی برای جامعه باشد. چنین است که هر رسانه می تواند کانون نور باشد. میتواند نقش آفرینی مسجد را داشته باشد. همه ما در این مسیر باید بکوشیم. هر روز که خداوند بر تقویم فرصت های ما میافزاید، مسئولیت مان هم صفحه ای تازه میخورد. تکلیف مان هم در بامدادی دیگر، تعریفی تازه مییابد. از این منظر تولید هر رسانه، روزنامه، حتی تک مطلبی که نوشته می شود هم توفیقی است الهی و هم سند هزار برگی است برای مأموریتی مسئولیت آور. اولی را باید قدر دانست و شُکر گذاشت و دومی را با حساسیت پی گرفت. شُکرِ اولی اقتضا می کند تا کارِ مان حرفه ای، صادق، منتقدانه، امیدآفرین و راهنما باشد چه شکر هر نعمت باید از همان جنس باشد. فرصت قلم را باید این گونه شکر گوییم تا نتیجه آن را در جامعه به توسعه موفقیت ها ببینیم. دفتر رسانه، دفتر روشنی است. لوح حضور و غیاب نقش آفرینی های شایسته است. تحریر آزادگی در شکوهِ بندگی است. هر کدام را باز شکری باید که از زبان قلم باید برخیزد و کاغذ را زینتی دهد و برای توسعه زیبایی بکوشد. اهل قلم برای توسعه این ظرفیت ها مسئول اند. این مسئولیتی است که حکمش را شرع، عقل و وجدان مان صادر کرده است. پیامبر برون و درون و قوه همیشه بیدار و هوشیاری که مدام به کار بهتر می خواند. بر این اساس حق داریم فردای هر رسانه و حتی هر قلم را بهتر از امروز انتظار داشته باشیم و امروز را بسترساز برای روزهای موفق تر بخواهیم. این خواستن هم باید ما را به سوی توانستن همراهی کند تا با توان های هم افزا، نشریه و فضایی تولید کنیم که در تراز نهضت رسانه ای انقلاب اسلامی، باشد. نهضتی که توسعه معرفت و روشنی را هدف گذاری کرده است. چه تا معرفت توسعه پیدا نکند، تا فقر معرفتی برطرف نشود، نمی توان رفع فقر اقتصادی را توقع داشت. اول جهل زدایی بعد فقر زدایی. پس باید به قلم ها، فرمانِ قدم رو داد. قدم رو بر صفحه کاغذ بسان صحنه جامعه برای تولید آگاهی و تحکیم شناخت. برای توسعه زیبایی ها. که نقاشی هیچ زیبایی جز با قلم میسر نیست.
*کارشناس رسانه
ارسال دیدگاه