روایتی از ایثارگری معلم فداکار البرزی

مریم روستایی، آموزگاری است که زندگی خود را وقف دانش آموزان کرده است در گفت و گو با پانا عنوان کرد: «در خصوص آغاز اتفاقی که دلیل نگارش این روایت است توضیح داد و گفت: «روز اول مهر محمدعرشیا را دیدم، پسر بانمک و جذابی بود، اما یک حادثه باعث جدایی او از مدرسه شد. وی به دلیل سانحه تصادف و آسیب هر دو پا نمی توانست به مدرسه بیاید. والدینش از عقب ماندگی تحصیلی او بسیار نگران بودند، اما بنده به آنها گفتم نگران نباشید، مدرسه ای دیگر در منزل شما برقرار می کنم. سه روز در هفته به منزل محمدعرشیا می رفتم و به او درس می دادم، تمرین می کردیم و در کنار بازی از او امتحان می گرفتم تا هم یادگیری برای او آسان تر شود و هم راحت تر بتواند دوران نقاهت را بگذراند. هر مطلبی در کلاس آموزش می دادم، عکس گرفته و برای مادر محمدعرشیا می‌فرستادم تا او از محتوای درسی استفاده کند.»

روستایی اضافه کرد: «روزها به همین صورت گذشت، برف، باران، هیچ کدام مانع فداکاری این آموزگار نشد. تعطیلات نوروز آمد و رفت و بچه ها خیلی خوشحال بودند، چون عرشیا در کنار آنها مشغول بازی و یادگیری درس بود.»

وی در ادامه بیان کرد: «در طول شش سال سابقه کاری، دیدن حس امنیت و آرامش در نگاه مادرهای دانش آموزانم و دعای خیر آنها باعث شد همیشه در درجه اول به دانش آموزانم اهمیت بدهم و برای موفقیت آنها تلاش کنم و افراد مفیدی تحویل جامعه دهم و سعی کنم اثرگذار باشم.»

آموزگار مدرسه قائم یک شهر کرج از سال های پر چالش و خاطره دل انگیز دیگری بیان کرد: «خاطره ای که باعث شد من به چالش کشیده شوم و یک اتفاق خوب برای من بیفتد؛ ابوالفضل شاگردم در املا مشکل داشت و حتی روخوانی را نیز حفظ می کرد و نمی توانست خوب بخواند. از هر راهکاری استفاده کردم اما اثری نداشت. تصمیم گرفتم در دوره های اختلالات یادگیری شرکت کنم و تجربه های جدید و متفاوتی بیاموزم. کارگاه های زیادی شرکت کردم و کتاب‌های زیادی را خواندم و این باعث شد با یادگیری این دوره بتوانم خیلی از مشکلات بچه ها را حل کنم و از روش های تدریس متنوع تری استفاده کنم.»

وی در پایان جذابیت شغل معلمی را غیرقابل توصیف دانست و گفت: «دانش آموزان و رفتار آنها ایجادکننده این جذابیت است و زمان هایی می رسد که من از بچه ها یاد می گیرم و آموزش می بینم.»

خبرنگار: الناز فخری