بیاییم حاصل دست‌رنج یک ماه عبادت و ریاضت خود را تا رمضان بعد حفظ کنیم

ماه خدا رفت و چه زود بساط این سفره برچیده شد. انگار همین دیروز بود که اولین سحر ماه رمضان را با شور و اشتیاق بیدار شدیم و خود را برای مهمانی باشکوه خدا آماده کردیم و باور داشتیم که این بزم مهمانی را خداوند رحمان، برای ما آماده کرده است تا رستگاری‏‌مان را تضمین کند. بزمی که در آن باید سرنوشت خودمان را به سمت رستگاری سوق دهیم.

اکنون رمضان با همه شکوهش به پایان می‌رسد و من چه دلتنگم، دلتنگ جدایی از سحر و محفل دعا، دلتنگ سفره‌های افطار و دعای مخصوص افطار، دلتنگ شب‌های قدر و دعای جوشن کبیر و الغوث الغوث گفتن در این ایام می‌شوم.

من در این لحظات پایانی و معنوی ماه مبارک رمضان، یاد شعری از حافظ لسان الغیب افتادم: مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو، یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو و وقتی با تدبر و تفکر به عمق این شعر فکر می‌کنم، از خود می‌پرسم که آیا در این ماه رحمت و پربرکت چیزی قابل درو برای خود کاشته ام.

یک ماه ضیافت الهی، به پایان می‌رسد و من بهترین درس‌ها را در زمان سختی یاد گرفتم، و فهمیدم صبور بودن، یک ایمان و خویشتن‌داری یک عبادت است.

خدایا تو شاهدی که من، برای تو روزه گرفتم و بر خوان کرم تو افطار کردم و بر رحمت و بزرگی تو تکیه نمودم. پس ای پروردگارم توفیقم ده تا حاصل دست‌رنج یک ماه عبادت و ریاضت خود در این ماه را تا رمضان بعد حفظ کنم.

اکنون در آستانه عید سعید فطر هستیم، عید فطر، روز چیدن میوه‌های شاداب استجابت است. خدای مهربانم، تو خود گواهی که یکی از دعاهای ما، فرج و ظهور مولایمان امام زمان(عج) بوده و چقدر سخت است که این زیباترین عید را بدون آن، عزیزترین غایب از نظر بگذرانیم. پس دیدگان ما را به ظهور منجی عالم بشریت روشن کن.

استشمام عطر خوش بوی عید سعید فطر از پنجره ملکوتی رمضان گوارای وجود پاکتان باد.

*دانش‌آموز خبرنگار