نه احتکار نه اسراف

همان حقیقتی که حق ماست. مسیر رشد نیز با احقاق این حق هموار می شود. حضرت استاد صفائی حائری که رحمت و رضوان خدا بر او باد در صفحه ۲۸ کتاب ارجمند مسئولیت و سازندگی با بیان این مطلب ما را به داشته ها مان توجه می دهد. به این که باید با احصای داشته ها به میزان سرمایه خود واقف شد. و یک باید مهمتر هم بعد آن می آید که؛ باید سرمایه را در راه شکوفایی به کار گرفت و در راه درست "وقف" کرد. وقف نه به معنای اصطلاحی آن که اختیار بعد را از آدمی می گیرد بلکه به این معنا که همه چیز را در راه راستی و درستی به کار گرفت. به این معنا خود انسان نیز باید وقف کاری چنین باشد. نگاهی چنین است که می گوید،" ما برای او هستیم و او جهت ما و هدف ما و بازگشت ماست." به گفته استاد، " این همان درس کوتاه و پر مغز قرآن است که مى ‏گوید:«انّا للَّهِ و انّا الَيْهِ راجِعُونَ.» زیر بناى مسئولیت همین دارایى است؛ هر چند بعضى آگاهى را زیر بنا گرفته ‏اند و مقدار مسئولیت را با آن سنجیده ‏اند. این دارایى بسیار وسیع‏تر از آگاهى است." این دارایی را باید زایا کرد تا زمینه برخورداری خلق بسیاری را فراهم کند. خیلی مهمتر از این که فقط ما را از فقر نجات دهد. ما نه تنها نسبت به خود که نسبت به همنوعان خود هم مسئولیم. بالاتر از این ؛ نسبت به طبیعت هم مسئولیم. باید در تراز این مسئولیت نسبت به خود ، دیگران و طبیعت انجام وظیفه کنیم. این هم از کسی برمی آید که با فعال کردن سرمایه خود به برخورداری رسیده باشد. این "سرمایه داری" نه تنها مذموم نیست که در همه ادیان و مکاتب و فرهنگ ها یک ارزش در افزایش است. فعال سازی آن به مثل جریان چشمه و کاریز را می ماند که برای فرد کاریزما هم می آورد. بزرگی هر دو دنیا رهین همین است که سرمایه های خود را به جریان بیندازیم و درراه درست به شکوفایی برسانیم. جهان با نگاهی چنین به حق خود می رسد و آدمی را هم به حق خود می رساند....

رضا نوغابی/ کارشناس رسانه