در گفت‌وگو با پانا مطرح شد:
مقدی شامیریان: توجه به رشته‌های مختلف هنر در مدارس نتایج خوب و پُرباری خواهد داشت
تمامی جزئیات در طراحی لباس نمایش «کافه لکانطه» در نظر گرفته شده است/ نقطه‌نقطۀ تئاتر در جوامع مختلف حائز ارزش و اهمیت است/آثار نمایشی در ایران با صرف هزینه‌های شخصی حمایت می‌شوند/ بستر درست و مناسبی در جهت ایجاد اشتغال دانشجویان طراحی لباس پس از فراغت از تحصیل وجود ندارد
تهران (پانا) - یک طراح لباس تئاتر می‌گوید توجه به رشته‌های مختلف هنر در مدارس نتایج خوب و پرباری خواهد داشت.
مقدی شامیریان، طراح لباس نمایش «کافه لکانطه» و مدرس طراحی لباس در دانشگاه، در گفت‌وگو با پانا، با بیان این که این اتفاق که هنرهایی هم‌چون موسیقی، آواز، نواختن ساز، حرکات موزون، نقاشی، هنرهای مربوط به بازیگری و طراحی لباس، از جملۀ هنرهایی هستند که می‌توانند در مدارس مورد توجه قرار بگیرند، اظهار داشت: «ایجاد علاقه‌مندی به لباس‌ها، پارچه‌ها و نقوش در میان دانش‌آموزان از همان سنین کودکی، قطعاً نتایج بسیار خوب و پرباری را به همراه خواهد آورد که بر روی انتخاب مسیر درست در آیندۀ شغلی، تحصیلی و زندگی آن‌ها، حائز اهمیت خواهد بود.»
توجه به رشته‌های مختلف هنر در مدارس نتایج خوب و پرباری خواهد داشت
طراح لباس نمایش «کافه لکانطه»، با بیان این که دانشجویان طراحی لباس بنا بر چارت درسی که دارند، اطلاعات مربوط به انواع طراحی‌ها، تصویرسازی‌ها، تکنیک‌های اجرایی مختلف، الگوسازی، دوخت، واحدهای مربوط به طراحی لباس برای مشاغل، طراحی لباس کودک و نوجوان، طراحی لباس مفهومی، طراحی لباس تئاتر و سینما و دیگر زیر شاخه‌های مربوط به طراحی لباس را می‌آموزند، اضافه کرد: «دانشجویان رشتۀ طراحی لباس، می‌توانند آرام‌آرام در حدی که مایل و علاقه‌مند به این کار هستند، شروع به کار کنند، اما در حد یک دانشجوی رشتۀ کارشناسی و باید گفت که برای ورود به بازار کار در همۀ این زمینه‌ها، دانشجویان نیاز به کسب تجربه در هر حوزه را دارند.»
این مدرس دانشگاه در طراحی لباس، با بیان این امر که طراحی لباس‌های این نمایش به دورۀ زمانی سال‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ در تهران باز می‌گردد، گفت: «من تلاش کردم تا با تحقیق گسترده در تصاویر، فیلم‌ها، سریال‌ها، مجلات باب آن زمان و تحقیقات میدانی از افرادی که در آن زمان در تهران زندگی می‌کرده‌اند به شکل کلی لباس‌ها برسم.»
تمامی جزئیات در طراحی لباس نمایش «کافه لکانطه» در نظر گرفته شده است
وی در ادامه، با اشاره به این نکته که همۀ لباس‌های استفاده‌شده در نمایش «کافه لکانطه» از مرحلۀ طراحی، الگوسازی، انتخاب پارچه و دوخت تنها برای همین نمایش از صفر تا صد انجام شده است، افزود: «در این میان سعی شده است همۀ موارد الگوهای لباس‌های این دهه، المان‌ها، فرم لباس‌های ویژۀ زنان و مردان، نوع و جنس پارچه‌ها، طرح و نقوش پارچه‌ها و رنگ‌های پرکاربرد آن روز لباس‌ها با در نظر گرفتن تمامی جزئیات رعایت شود.»
این طراح لباس، در بخشی دیگر از توضیحات خود پیرامون طراحی لباس این نمایش، با بیان این که آکسسوار لباس استفاده شده در این نمایش، مانند ساعت‌های مچی، گردن‌بندها، کمربندها، فرم کفش‌ها و کروات‌ها از جملۀ جزئیات کامل‌کنندۀ این مجموعه از البسۀ استفاده‌شده در این نمایش هستند، ادامه داد: «نمایشنامۀ آقای علی اصغری، داستانی از دوستی چند رفیق از کودکی تا سال‌های جوانی را روایت می‌کند که میعادگاه آن‌ها، دهۀ ۱۳۰۵ و کافۀ معروف «لکانطه» بوده است.»
شامیریان، با بیان این که در طول ۶ تا ۷ سال مدت زمان جاری در این نمایش، رخدادهای بسیار زیادی پیرامون زندگی شخصیت‌های این اثر نمایشی در روند قصه رخ می‌دهد، اضافه کرد: «این روند حوادث و فضای داستان، به ویژه در رنگ لباس بازیگران و نوع و طرح پارچه‌ها در حال تغییر چشم‌گیری است و در صحنه‌های ابتدایی نمایش، رنگ‌های لعاب‌دار، گرم و صمیمی در لباس‌های تن بازیگران دیده می‌شود که نشان از حال خوش و خرم آن روزگار این شخصیت‌ها دارد و نمادی از روابط گرم دوستی‌های آن‌هاست.»
این مدرس طراحی لباس در دانشگاه، در ادامه با بیان این که اتفاقی مهم در میانۀ این نمایش رخ می‌دهد که این اتفاق لمسی به رنگ سفید بر صحنه و لباس تن بازیگران دارد، رنگ های لباس‌های نمایش شروع به سرد شدن می‌کنند، اظهار داشت: «به مرور این رنگ‌های سرد تبدیل به طیفی از خاکستری‌ها بر تن بازیگران نمایش می‌شوند که در رابطۀ مستقیم با تغییرات حال و هوا و درونیات شخصیت‌های نمایش است، که ابتدا به سردی و سپس به بی‌رنگی، بی‌تفاوتی و افسردگی می‌رسد.»
باید طراحی لباس در نمایش وضعیت بهتری داشته باشد
وی در ادامه، خصوص وضعیت اقتصادی طراحی لباس تئاتر، با بیان این که این امر جا دارد که همواره وضعیت بهتری نسبت به گذشته داشته باشد، تصریح کرد: «متأسفانه باید به این نکته اشاره کرد که زمانی که از تولید یک اثر نمایشی، به سمت تولید اثری دیگر پیش می‌رویم، بودجه‌ها کم و کمتر می‌شوند، دستمزدها همچنان جوابگوی میزان کار نیست وو تولید کارهای بی‌کیفیت، هزینه نشده و کاملاً سطحی، سطح تئاتر این کشور را روزبه‌روز پائین‌تر خواهد آورد.»
شامیریان، با تأکید بر این مفهوم که کیفیت در یک اثر نمایشی منحصراً نباید متعلق به متن یا بازی‌ها باشد، بلکه همۀ فاکتورهایی که یک نمایش از در کنار هم قرار گفتن آن‌ها به وجود می‌آید، حائر اهمیت هستند و باید هزینه‌ای برای آن‌ها پرداخت شود، خاطر نشان کرد: «اگر این اتفاق در یک اثر نمایشی رخ دهد، کیفیت کل کار در یک اثر نمایشی، که مجوعه‌ای شامل جزئیات مختلف است، ارتقاء خواهد یافت.»
نقطه‌نقطۀ تئاتر در جوامع مختلف حائز ارزش و اهمیت است/آثار نمایشی در ایران با صرف هزینه‌های شخصی حمایت می‌شوند
وی، ضمن ابراز تأسف از این امر که امروز با توجه به این نکته که رشتۀ طراحی لباس در تئاتر، می‌تواند رشته‌ای پولساز باشد، اما نمی‌توان نسبت به سینما و تلویزیون، این انتظار را از طراحی لباس در تئاتر داشت که پولسازی زیادی داشته باشد، تأکید کرد: «امروز هنر طراحی لباس در حوزۀ نمایش در ایران، نمی‌تواند به شغلی پولساز مبدل شود، چرا که هنر نمایش در جای‌جای جهان مقام بسیار بالایی دارد، هزینه‌های بسیار زیادی برای آن می‌شود و نقطه‌نقطۀ تئاتر در جوامع مختلف حائز ارزش و اهمیت است، اما در ایران، تیم‌های تهیه و تولید آثار نمایشی، معمولاً با هزینه‌های شخصی، حمایت از آثار مختلف نمایشی را بر عهده می‌گیرند.»
این مدرس طراحی لباس در دانشگاه، با بیان این که امروز کمک‌هزینه‌ای در جهت ارتقای کیفیت یک اثر نمایشی، معمولاً به گروه‌ها پرداخت نمی‌شود و همین امر موجب می‌شود که اجزای مختلف یک گروه نمایش، شامل طراحی لباس، طراحی صحنه، گریم و حتی دستمزدها، دست‌خوش این اوضاع و احوال نابسامان قرار گرفته‌اند، یادآور شد: «همیشه علت یا عللی وجود دارد که فرد نمی‌تواند بگوید که طراحی لباس، رشتۀ پولسازی در رشته‌های زیر مجموعۀ هنرهای نمایشی است.»
شامیریان، با بیان این که بیش از ۸ سال است که در کنار طراحی لباس در تئاتر، به تدریس این رشته در دانشگاه نیز می‌پردازد، گفت: «من در هر ترم، رقمی در حدود ۷۰ تا ۹۰ نفر دانشجو در رشتۀ طراحی لباس دارم که در حال فارغ‌التحصیل شدن از دانشگاه هستند، اما تعداد بسیار زیادی از این دانشجویان، نمی‌دانند که پس از فراغ‌التحصیل شدن از دانشگاه، چه کارهایی می‌توانند انجام بدهند و در چه زمینه‌هایی می‌توانند فعالیت داشته باشند.»
بستر درست و مناسبی در جهت ایجاد اشتغال دانشجویان طراحی لباس پس از فراغت از تحصیل وجود ندارد
وی با تأکید بر این مفهوم که بستر درست و مناسبی در جهت ایجاد اشتغال پس از فراغت از تحصیل برای دانشجویان رشتۀ طراحی لباس، به خصوص در گروه‌های طراحی لباس تئاتر و سینما، وجود ندارد، افزود: «معیارهای گزینش و انتخاب برای ورود به پروژه‌های مختلف، به گونه‌ای طرح‌ریزی شده است که انتخاب طراحان لباس در برخی از موارد از میان دانش‌آموختگان و متخصصان این رشته صورت نمی‌گیرد.»
این طراح لباس، با اشاره به این نکته که امروز ارتباطی درست و مناسبی میان طراحان لباسی که به صورت حرفه‌ای در بازار کار مشغول به کار هستند و دانشجویانی که به تازگی فارغ‌التحصیل شده‌اند، وجود ندارد، ادامه داد: «من همواره در انتخاب دستیارانم تلاش کرده‌ام تا از میان دانشجویان خودم افرادی را انتخاب کنم که قبل از شروع کار عملی برای طراحی لباس، در کنار دست طراحی، ناگفته‌های این رشته را بیاموزند و کسب تجربه کنند، اما نسبت این همه فارغ التحصیل رشتۀ طراحی لباس، با کسانی که وارد حیطۀ کار حرفه‌ای می‌شوند، نسبت درستی نیست.»
ارسال دیدگاه