هنرمند نقاش رشتۀ آبرنگ در گفت‌وگو با پانا:
هومن جعفرکرمانی: قسمت‌های سفید‌ماندۀ تابلوهای آبرنگ برجسته‌ترین نقاط هستند
همه باید مهارت نگاه داشتن سپیدی‌های زندگی را بیاموزند
تهران (پانا) - هومن جعفر کرمانی، هنرمند نقاش رشتۀ آبرنگ، در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی و هنری خبرگزاری پانا، قسمت‌های سفید ماندۀ تابلوهای آبرنگ را برجسته ترین نقاط آن دانسته و گفت: همه باید مهارت نگاه داشتن سپیدی‌های زندگی را بیاموزند.
هومن جعفرکرمانی، متولد سال ۱۳۵۵ در تهران و دانش‌آموختۀ مقطع کارشناسی‌ارشد رشتۀ معماری از دانشگاه تهران است. وی فعایت حرفه‌ای خویش را در حوزۀ آبرنگ، مدت ۳ سال است که آغاز کرده است و در این مدت توانسته است به عضویت جامعۀ جهانی آبرنگ «IWS» نیز در آید.
وی فعالیت حرفه‌ای خویش را نزد اساتید متخصص این رشته، از جمله علی گلباز، مرجان مدرسی، نادر مهذب‌نیا و دیگر اساتید آغاز کرده است و تاکنون توانسته است جایزۀ منتخب و ویژۀ چالش قلم شخصی کانون آبرنگ «سایۀ نام»، جایزۀ منتخب و ویژۀ دهمین سالگر تأسیس انجمن جهانی آبرنگ «IWS»، جایزۀ منتخب و ویژه در مسابقۀ آنلاین آبرنگ برگزیدگان ایران و چین را از آن خود کند.
جعفرکرمانی، همچنین در جشنواره‌ها و فستیوال‌های مختلف و متعددی حضور داشته است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به شرکت در فستیوال جهانی آبرنگ اسلونی ۲۰۲۱، شرکت در فستیوال دهمین سالگرد جهانی آبرنگ تهران در سال ۲۰۲۱، شرکت در فستیوال جهانی آبرنگ «آنلاین ایران و چین» در تهران در سال ۲۰۲۱ و دریافت عنوان منتخب از این جشنواره‌ها و همچنین شرکت در فستیوال جهانی دهمین سالگر «IWS» در تهران در سال ۲۰۲۱ و شرکت در نمایشگاه «آینه‌های زمان» در میلان در سال ۲۰۲۲ اشاره کرد.
وی در یادداشتی که به بهانۀ برپائی این نمایشگاه به رشتۀ تحریر درآورده، چنین نگاشته است: «به وقت میانسالی، به پای قدم‌های نرفته، به جستجوی زمان‌های از دست رفته، در کندی حوصله و شتاب بی‌امان ثانیه‌ها، به راه سبک کردن هر آنچه سنگین بار زندگی است، به گاه زیستن دوباره که دیگر خنده‌ها معنا نداشت، قدم به راه بازی آب و رنگ نهادم و به یاری نگینم و دستان علی گلباز که صد بوسه نثارش، تجربه‌های اندکم در این سه سال را، تقدیم دیدگانتان می‌کنم.»
جعفرکرمانی، در گفت‌وگو با پانا، با بیان این که مدت ۳ سال است که فعالیت در حوزۀ نقاشی آبرنگ را آغاز کرده است و در ابتدای راه، این موضوع برای وی به دلیل درگیری‌های روزمره و مشغله‌های روزانه، به عنوان یک ضدچالش ذهنی بوده است و او در این میان کوشیده است تا چیزی را پیدا کند که تنها متعلق به خود او باشد، گفت: «۳ سال پیش با استاد گلباز آشنا شدم و با ایشان فعالیت در این حوزه را آغاز کردم و این موضوع به این دلیل اتفاق افتاد که در پس ذهنم، همواره کمبود فعالیت متمرکز در یک رشتۀ هنری را در زندگی خویش احساس می‌کردم.»
این هنرمند معمار، با بیان این که در مدت این ۳ سال پشتکار ویژه‌ای را در خود دیده است و فعالیت صبحگاهی او از ۳۶۵ روز سال، ۳۰۰ روز به این شکل گذشته است که از هر روز از ۵ تا ۸ صبح به فعالیت هنری پرداخته است، افزود: «من در این مدت، از ژانرهای مختلفی در عرصۀ فعالیت خویش استفاده کردم، به دیدار اساتید بسیار زیادی در این حوزه در کشور رفته‌ام و در سال‌های نخست فعالیت خویش نیز کوشیدم تا از آثار هنرمندان خارجی فعال در این عرصه نیز ایده بگیرم، اما رفته‌رفته در یک سال یا یک سال و نیم اخیر، وارد مسیری شدم که ویژه و خاص خود من است و از تصاویری که خودم آن‌ها را از طبیعت گرفته‌ام یا تصاویری که از اینترنت دریافت کرده‌ام، دست به تولید تابلوهای آبرنگ زدم.»
این هنرمند با بیان این که این نمایشگاه، نخستین نمایشگاه انفرادی او در حوزۀ آبرنگ است و به دلیل برگزاری در خانۀ هنرمندان ایران، دارای ویژگی‌های خاص و حائز اهمیت ویژه‌ای بوده است، ادامه داد: «این نمایشگاه، از منظر این که بیشتر به در میان گذاشتن تجربۀ آبرنگی من با مخاطبان و هنرمندان اختصاص دارد، برای من بسیار حائز اهمیت است و نه این که لزوماً به نقطۀ خاصی رسیده است.»
وی در همین راستا، با تأکید بر این نکته که امکان القای حس این آثار برای همۀ افراد فارغ از سن، موقعیت و هر میزان از مشغله وجود دارد که بتوانند گوشۀ خلوتی برای خویش داشته باشند و در برخی از موارد بتوانند این لذت را با دیگران در میان بگذارند، اضافه کرد: «هنرمندان در رشته‌های مختلف، از جمله رنگ‌روغن و یا اکرلیک که کار می‌کنند، امکان خطا و خطاپوشی دارند، اما در روش آبرنگ، هنرمند فرصتی برای پوشاندن خطاهای خویش ندارد و این رشته، از دستۀ ژانرهایی است که هنرمند می‌تواند در لحظات خلق اثر، با در هم تنیده‌شدن و در هم رفتن رنگ‌ها، یکی از بهترین لذت‌هایی را که ممکن است یک فرد در این بخش از هنر تجربه کند، برای او خلق می‌شود.»
جعفرکرمانی با اشاره به این نکته که او از میان ژانرهای نقاشی، آبرنگ را انتخاب کرده است و این رشته از هنر، در ابتدای مواجهۀ مخاطب و یا هنرمند تازه‌کار بسیار ساده به نظر می‌آید، اظهار داشت: «کسانی که وارد حوزۀ نقاشی آبرنگ می‌شوند، متوجه می‌شوند که این رشته، سخت‌ترین مدیوم نقاشی است و سخت‌ترین روش برای بیان ایده‌های ذهنی و بصری یک نقاش در مواجهه با مخاطب است.»
این هنرمند حوزۀ آبرنگ، با اشاره به این که در هنر نقاشی آبرنگ هنرمند رنگ‌ها را با هم مخلوط می‌کند و این رنگ‌ها به خاطر بازی‌هایی که با هم دارند، در هر پله و هر دفعه می‌توانند نتیجه‌ای متفاوت را برای هنرمند رقم بزنند، تصریح کرد: «اصولاً آبرنگ ازجملۀ ژانرهایی در نقاشی است که هرگز دو اثر شبیه به هم نمی‌شوند و این امکان وجود ندارد که هنرمند بتواند نقاشی خویش را تکرار کند.»
وی در همین راستا، با بیان این که این رشته بسیار سخت است و از طرفی، این امکان برای او وجود داشته است که دست به هنری بزند که سرعت بالایی دارد، خاطر نشان کرد: «من در این رشته، می‌توانستم زودتر به آنچه که دلم می‌خواست برسم و بازتاب این ۳ سالۀ فعالیت، با تأیید اساتیدی که آن‌ها را می‌شناسم و مجوزی که خانۀ هنرمندان به من داد که اولین نمایشگاه انفرادی آبرنگ خویش را برگزار کنم، در این نمایشگاه عرضه شده است.»
جعفرکرمانی، با بیان این نکته که همواره باید آبرنگ را از دور نگاه کرد و برجسته‌ترین قسمت‌ها در نقاشی آبرنگ قسمت‌هایی هستند که سفید مانده‌اند یا رنگ بر روی آن‌ها نرفته است، تأکید کرد: «لازمۀ این امر این است که شما بر خلاف دیگر ژانرهای نقاشی، تمام صفحه خویش را با رنگ بیامیزید و سیاه کنید تا لکه‌های سفید بتوانند از میان این سیاهی‌ها خودنمایی کنند و بیرون بیایند و غیر از این راهی وجود ندارد.»
این هنرمند نقاش، با بیان این که این نکته تعبیری از زندگی است که به آدم‌ها کمک می‌کند، گفت: «از نظر من، این تعبیر از زندگی وجود دارد که زندگی ما، یک بستر سفید پر از لکه‌های رنگی است که می‌تواند از سیاه و یا دیگر رنگ‌های مختلف شکل گرفت باشد و فقط چند نقطۀ سفید در این میان وجود دارد.»
وی با بیان این که تنها تلاش و هنر هر فرد در زندگی می‌تواند به باقی نگاه داشتن نقاط سفید محدود شود، افزود: «همان‌‌گونه که ممکن است در یک نقاشی آبرنگ، شما با یک اتفاق ساده، یک نقطۀ سفید را که برای آن زحمت بسیار زیادی کشیده‌اید، از دست بدهید، در زندگی نیز ممکن است این اتفاق به راحتی اتفاق بیفتد.»
جعفرکرمانی در پایان تأکید کرد: «مهارت نگاه داشتن سفیدی‌ها، هنری است که هر کس در زندگی باید بیاموزد.»
ارسال دیدگاه