معلمی که دانش‌آموز معلول خود را از خانه به مدرسه می‌برد
داراب (پانا) - از کودکی پای راستش دچار معلولیت بود، در روستا زندگی می‌کرد و دبستان پسرانه از منزل آنها دور بود، اما مدرسه دخترانه به آنها نزدیک بود برای همین با اجازه معتمدین محلی روستای نوایگان، کلاس اول دبستان را در دبستان دخترانه شهید علیخواه درس خواند.
این روایت یوسف، جوان موفق دارابی است که امروز تحصیل کرده کارشناسی ارشد جغرافیا، گرایش برنامه‌ریزی توریسم است؛ او در گفت‌وگو با پانا خاطره‌ای از دوران تحصیلش در روستا می‌گوید: «برای کلاس دوم، وضعیت فرق می‌کرد و من باید به مدرسه پسرانه که از منزلمان دور بود می‌رفتم و مجبور بودم با وجود معلولیتی که داشتم مسیر صعب العبور و کوهستانی منزل تا مدرسه را پیاده طی کنم.»
او می‌گوید: «بیشتر اوقات یکی از معلمانم به محض پیاده شدن از مینی بوسی که معلمان را از شهر به نوایگان می‌آورد، مهربانانه مرا می‌بوسید، بغل می‌کرد و پیاده به مدرسه می‌برد.»
«یادم نمی‌رود یک روز در گوشه‌ای از حیاط دبستان کنار آن سرسره معروف که هم دوره‌ای‌های من خاطرات زیادی با آن دارند همه ما را دور هم جمع کرد و بعد از پایان دیکته و تصحیح آن خبر از جبهه رفتنش داد و بعد از گذشت یک یا دو ماه از آن روز بود که خبر شهادت «عبدالرسول فیضی» آن معلم عزیز به ما رسید.»
این معلم شهید در بخشی از وصیت نامه خود می‌نویسد: «ابرقدرت‌ها سلاح اتمی ساختند تا مستضعفین را از مُردن بترسانند و از خون آنها بمکند ولی کور خوانده‌اند. سلاحی که مسلمان دارد از سلاح اتم هم بالاتر است و آن نترسیدن از مرگ است. هر مسلمانی که اگر معنی تنها الله اکبر را بداند که یعنی خدا بزرگتر از آن است که بتوان وصفش کرد دیگر از هیج چیز جز خدا نمی‌ترسد نه از سلاح اتم و نه از غیر اتم.»
شهید «عبدالرسول فیضی» یکم فروردین ماه ۱۳۳۴ در داراب متولد و در تاریخ ۱۱ بهمن ماه ۱۳۶۵ درشلمچه در عملیات کربلای پنج آسمانی شد؛ به یاد و نام ایشان نیز دبیرستان دخترانه متوسطه دوم در شهر داراب مزین شده است.
ارسال دیدگاه