درددل دختر کشور همسایه با پانا در خصوص حمله تروریستی به دختران دانش آموز در افغانستان
به چه جرمی دختران علم را کشتند
شهرری(پانا) - هنوز صدای انفجار دانشگاه در گوش زنان و مردان افغانستان صدا می‌کرد که اینبار انفجاری دیگر وجودشان را لرزاند.
نوریه احمدی، دانشجوی رشته مهندسی پزشکی، از دختران کشور همسایه افغانستان و یکی از خبرنگاران پانا شهرستان‌های استان تهران است که در کشور ما تحصیل می‌کند.
او در گفت وگو با پانا از حادثه هولناک این روزهای کشور خود گفت: «هنوز وجودم دردبار حمله تروریستی به دانشگاه کابل و پیام‌های یک پدر به دخترش بود.«جان پدر کجاستی؟»که بار دیگر انفجاری مهیب و دردناک در دبیرستان سیدالشهدا واقع در غرب کابل تمام وجودم را لرزاند.»
او ادامه داد: «وقتی خبر شهادت ۷۰ تن از هم سن و سالانم ؛ دختران، کودکان و نوجوانان دبیرستان دخترانه سید الشهدا(ع) را می‌خواندم غم و اندوه وجودم را فرا گرفته بود. این درد بغضم را ترکاند و اشک‌هایم را سرازیر کرد. مدام این سوال در ذهنم می‌پیچید که به کدامین گناه؟ بِایِ ذَنبِ قُتِلَت؟ به چه جرمی؟ چرا باید دختران سرزمینم این گونه به خاک و خون کشانده شوند؟ قطعا گروهی که در این ماه میهمانی خدا، بندگانش را که به فرمان خدا با زبان روزه به کسب علم می پرداختند و بدون اینکه گناهی مرتکب شوند مورد هدف قرار می دهند، انسان نیستند و این عمل یک عمل کاملا غیر انسانی و ناراحت کننده است.»
احمدی افزود: «من یک دختر مهاجر افغانستان هستم اما مهاجرت روح مرا از روح دختران و زنان سرزمینم در سرزمین مادری‌ام دور نکرده است. هر بار که خبری مبنی بر از بین رفتن نفس پاک زنان یا دختران سرزمینم را می‌شنوم گویا تکه‌ای از وجودم را می‌سوزاند تمام دختران افغان تکه‌ای از وجود من هستند با هر ناراحتیشان من هم سرگشته و پریشان می‌شوم و جگر گوشه‌هایم را از من جدا می‌کند. این چهره‌ها برایم غریبه نیستند. روح مرا آنان می‌شناسند و گویی از بدو تولد با آنان شور و اشتیاق‌شان آشنا بوده ام و زندگی را با آنان در وجودم دمیده‌اند.
او تاکید کرد: «حملات تروریستی هدفمند به مدارس، مراکز آموشی، مساجد، حسینیه‌ها و مراکز ورزشی غرب کابل که متعلق به یک قوم خاص «هزاره شیعه» است، یک نسل کشی عیان است، حملات پی‌درپی که قشرجوان ، دانش‌آموز و دانشجویان یعنی نسل آگاه متعلق به یک اقلیت قومی و مذهبی خاص جامعه افغان را مورد هدف قرار می‌دهند، مصداق کامل و بارز یک نسل کشی هدفمند است؛ هدف اصلی این گروهک‌های تروریستی و افراطی از بین بردن مسلمانان، ایجاد تفرقه میان مذاهب و اقوام افغانستان است و آنان می‌خواهند از هر فرصتی برای نابودی قشر جوان هر نقطه‌ای اعم از دانشگاه، مدرسه و مراکز علمی و مذهبی استفاده کنند.»
این دانشجوی افغان با اشاره به اینکه هدف گروهک‌های تروریستی ناامن کردن محیط برای افراد است، گفت: «یکی دیگر از اهدافشان قرار دادن بانوان در منگنه فشار است که با ناامن کردن محیط عرصه زندگی را برای آنان تنگ می‌کند و می‌خواهند مثل سال‌های گذشته مانع رشد، پیشرفت و تعالی همه مردم به ویژه زنان شوند. این حملات بزدلانه‌ترین کار گروهک‌های افراطی در افغانستان است که فاجعه‌های انسانی را به بار می‌آورد. این‌ها با این نوع حملات و جنایات مهر تاکید به زبون و خوار بودن خود می‌زنند که نه توجیه انسانی دارد و نه برهان اعتقادی و چه بسا که خودشان این اعمال وقیحانه شان را توجیه دینی می کنند، اسم آن را جهاد می گذارند. آیا به رگبار بستن دانش آموزان و دختران معصوم جهاد است؟ در واقع، قتل عام دخترانِ کوه چهل دختران غرب کابل که چندی قبل در یک‌تجمع اعتراضی از نبود کتُب درسی و کمبود معلم در مدرسه سیدالشهدا شکایت داشتند و از دولت و وزارت معارف افغانستان خواهان رسیدگی به مشکلات شان بودند جهان را بیدار کرد و باری دیگرمظلومیت و صلح خواهی افغانستان و قساوت قلب دشمنانش را نشان داد.»
مادران داغ دیده افغانستان چه می‌کشند؟
نوریه احمدی در ادامه بیان کرد: «امروز تصاویری از مادران بی‌تاب، خسته و نگران که بر سر مزار جگرگوشه‌هایشان با چشمان خونبارشان می‌دیدم، با دل‌های شکسته و موهای پریشانشان بر مزار گل‌های خفته‌شان فریاد می‌زدند، این فریاد‌ها رسالت آزادی‌خواهی، شکستن زنجیر‌های استعمار را بر من واجب می‌کند. این صداهای خسته حامل ناامیدی های فراوانی است. حکایت هزاران درد است، زیرا دخترانی را که با هزار امید و آرزو رشد و پرورش داده بودند، شیره جان و عشق روح‌شان را به او بخشیده بودند و نغمه‌های زندگی در گوششان خوانده بودند، دخترانی که هزاران‌هزار آرزو و خواسته در سرپرورانده بودند را دفن کرده اند.»
احمدی خاطرنشان کرد: «چشم‌هایشان می گوید که گل آرزوهایشان پرپر شده و وقتی امتداد نگاهشان را به دور‌دست‌ها دنبال می‌کنم به اضطراب می‌رسم، از آینده‌ای که در انتطارشان است نگرانند، از اینکه باز هم داغ کدام عزیزشان را خواهند دید نگرانند، از این نسل‌کشی‌ها و ظلم‌های سرنوشتشان می ترسند.»
او ادامه داد: «شهیده عاقله که هنوز پدر و مادر و هیچ کسی از اقوامش پیدا نشده است، به عنوان بی وارث در دل زمین خفت، اما من می‌گویم که او بی‌وارث نیست، او زاده مکتب مزاری است و دشت‌های سبز و کوه‌های نوشاق وارثان اوست و داغدار اوست و در عزایش می‌تپد. شهیده شکریه، دختریست که هیچ اثری جز دفتر یادداشتش از او به جای نمانده است، به گمانم آرزوهایش پیکرش را به هزاران سو برده است. امروز شنیدم که همزمان با عزای عمومی کلاس درس این آلاله‌های آرمیده گلباران شده است. تصویر میزهای خالی که سمبل لطافت و زیبایی و اما عمر کوتاهشان بود، دردآور است و باری دیگر به اوج مظلومیت دختران میهنم گریستم.»
این دانشجوی افغانستانی تاکید کرد: «دوست ندارم افغانستان نماد جنگ و ترور باشد. افغانستان کشوری پر از فرهنگ و رسومات اصیل و زیباست، شهرهای رنگارنگ و جاذبه‌های فراوان دارد. تاریخ دوست‌داشتنی و پر افتخاری دارد، اما متاسفانه در چند سال اخیر جای همه این‌ها را جنگ و انفجار و انتحار گرفته است و به عنوان یک کشور نازیبا مطرح شده است. آرزومندم که‌همه جهان و به ویژه میهن و سرزمین مادری‌ام، افغانستان عزیزم به صلح و آرامش برسد و شاهد روزی باشیم که هیچ مادری به سوگ عزیزانش به ماتم ننشیند و نونهالان سرزمینم به آرزوهای زیبایشان برسند. امیدوارم هر دختری که برای رشد و تحصیل قدم در راه مکتب و علم‌آموزی می‌گذارد به‌اهدافش دست یابد و راه زیبایی که شروع کرده‌است پایان زیبایی هم داشته باشد.»
نوریه احمدی تصریح کرد: «از مقام معظم رهبری، جامعه علما و مراجع تقلید، اساتید و فرهنگیان و شهردار تهران و مردم جامعه میهمان‌نوازم محبان اهل بیت(ع) کشور ایران، دختران مشهدی و تهرانی مراتب تشکر خود را اعلام می‌دارم که با ما همدری کردند و امیدوارم که جهان به زیستگاه زیبا‌تری برای همه تبدیل شود تا هیچ دختری در راه آموختن علم و دانش به خاک و خون نغلتد و هیچ پدر و مادری در سوگ‌جگر گوشه‌های خود خون‌گریه نکند.»
او در پایان باتوجه به واکنش‌های جهانی گفت: «ابراز همدردی‌های جهانی و همسایگان برایم ارزشمند است. ما و همه مردم مسلمان افغانستان قدردان آن هستیم، این فاجعه چنان اسفبار بود که کیش و آیین نمی‌شناخت از پاپ فرانسیس، رهبر (کاتولیک‌های جهان) گرفته تا جوامع بین‌المللی، شورای امنیت سازمان ملل متحد، فقها و آیات عظام و روسای جمهور کشورهای عضو سازمان ملل متحد به غیر انسانی بودن این عملیات تاکید کردند و عاملان آن را محکوم کردند. به امید تحقق صلح پایدار و امنیت سراسری در کشور و میهنم افغانستان و آرزوی بهترینها برای دختران سرزمینم.»
خبرنگار: شیدا مشهور
ارسال دیدگاه