واقعیت‌هایی از وایکینگ‌ها
تهران (پانا) - وایکینگ‌ها قبیله‌ای بودند که نامشان به نام اروپای شمالی گره خورده و با وجود انقراض هنوز هم نامشان بر سر زبان‌هاست و در دنیای کنونی جایگاه خود را دارند.
به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از هیستوری‌هایت؛ عصر وایکینگ‌ها ممکن است حدود هزاره پیش به پایان رسیده باشد، اما وایکینگ‌ها امروز نیز در تصورات و دنیای ما جای خود را دارند از فیلم‌های سینمایی و انیمیشن‌ها گرفته تا لباس‌های فانتزی هنرمندان هستند. در طول تاریخ، این جنگجویان دریانورد بسیار افسانه‌ای شده‌اند و وقتی صحبت از اروپای شمالی‌ها و وایکینگ‌ها می‌شود، تفکیک واقعیت از داستان دشوار است.
آن‌ها از اسکاندیناوی آمدند، اما تا بغداد و آمریکای شمالی سفر کردند. فرزندان آن‌ها را می‌توان در سراسر اروپا یافت، به عنوان مثال، نورمن‌ها در شمال فرانسه از نسل وایکینگ‌ها بودند.
وایکینگ به معنای دزدان دریایی است
این کلمه از زبان نورس قدیم گرفته شده که در دوران وایکینگ‌ها در اسکاندیناوی به این زبان صحبت می‌شد.
همه آن‌ها دزد دریایی نبودند
وایکینگ‌ها به دلیل غارت‌هایی که انجام دادند، بدنام هستند. اما بسیاری از آن‌ها در واقع برای اسکان مسالمت‌آمیز و کشاورزی و گذران زندگی یا تجارت کالا به کشور‌های دیگر سفر می‌کردند و راهزن نبودند.
وایکینگ‌ها از کلاه ایمنی شاخدار استفاده نمی‌کردند
کلاه ایمنی شاخدار نمادی است که از فرهنگ عامه وایکینگ‌ها شناخته می‌شود. در واقع یک خلاقیت خارق العاده است که توسط کارل امیل دوپلر طراح لباس برای تولید Wagner's Der Ring des Nibelungen در سال ۱۸۷۶ ساخته شده است.
برخی از وایکینگ‌ها کلاه هم نداشتند
فقط یک کلاه ایمنی کامل از وایکینگ‌ها پیدا شده که نشان می‌دهد بسیاری از آن‌ها بدون کلاه ایمنی می‌جنگند یا به جای فلز از چرم استفاده می‌کردند.
یک وایکینگ مدت‌ها قبل از کلمب به سواحل آمریکا رسید
اگرچه ما معمولاً اروپایی بودن کریستوفر کلمب را اعتبار ی برای معرفی سرزمینی جدید در دنیا می‌دانیم، اما لیف اریکسون، کاوشگر وایکینگ، ۵۰۰ سال قبل از کلمب به آمریکا رسیده بود.
پدر لیف اولین وایکینگ بود که پا به گرینلند گذاشت
طبق ادعا‌های ساکن ایسلند، اریک سرخ پس از اخراج از ایسلند به جرم قتل چند مرد، به گرینلند سفر کرد. او در ادامه اولین شهرک وایکینگ‌ها را در گرینلند را تاسیس کرد.
وایکینگ‌ها خدایان خاص خود را داشتند
اگرچه اسطوره‌های وایکینگ‌ها مدت‌ها پس از اساطیر رومی و یونانی به وجود آمدند، اما خدایان نورس برای ما بسیار کمتر از زئوس، افرودیت و جونو آشنایی دارند. میراث این خدایان در دنیای مدرن را می‌توان در انواع مکان‌ها، از جمله فیلم‌های ابرقهرمانی پیدا کرد.
روز‌های هفته به نام برخی از وایکینگ‌ها نامگذاری شد
تنها روز هفته که به زبان خدای نورس به زبان انگلیسی نامگذاری نشده، شنبه است که به نام خدای رومی کیوان نامگذاری شده است.
وایکینگ‌ها دو بار در روز غذا می‌خوردند
اولین وعده غذایی آن‌ها که تقریباً یک ساعت پس از برخاستن از خواب سرو می‌شد، به طور صبحانه بود، اما برای وایکینگ‌ها به داگمال شناخته می‌شد. وعده دوم غذایی ناتمال در شب و در پایان روز کاری خورده می‌شد.
وایکینگ‌ها کشتی ساز‌های ماهری بودند
آن‌ها به حدی در ساخت کشتی ماهر بودند که طراحی معروف‌ترین کشتی آن‌ها یعنی طول عمر، توسط بسیاری از فرهنگ‌های دیگر پذیرفته شد و قرن‌ها بر طراحی و ساخت کشتی تأثیر گذاشت.
وایکینگ‌ها نام خود را روی شهر‌های انگلیس گذاشتند
اگر یک دهکده، شهر یا مکانی در انگلیس دارای نامی باشد که به -by، thorpe یا -ay ختم می‌شود، احتمالاً توسط وایکینگ‌ها آباد شده است.
شمشیر با ارزش‌ترین دارایی وایکینگ‌ها بود
در زمان وایکینگ‌ها شمشیر‌ها بسیار گران بودند و بنابراین به احتمال زیاد با ارزش‌ترین موردی است که یک وایکینگ در اختیار داشت همان شمشیر بود.
وایکینگ‌ها برده داری می‌کردند
برده‌ها که به ترال معروف بودند، کار‌های خانه را انجام می‌دادند و نیروی کار پروژه‌های بزرگ ساخت منازل را تأمین می‌کردند. ترال‌های جدید در هنگام حملات وایکینگ‌ها به خارج از کشور تبعید شده بودند یا به اسکاندیناوی و به شهرک‌های وایکینگ بازگردانده می‌شدند و به عنوان برده با نقره معامله شدند.
وایکینگ‌ها بسیار اهل ورزش بودند
ورزش‌هایی که شامل آموزش تیراندازی که در جنگ استفاده می‌شد و شنا در بین آن‌ها از محبوبیت ویژه‌ای برخوردار بود.
آخرین پادشاه بزرگ وایکینگ‌ها در نبرد استمفوردبریج کشته شد
هارالد هاردرادا به انگلیس آمده بود تا پادشاه وقت، هارولد گودوینسون را که قصد داشت پادشاه انگلیس شود را به جنگ فراخواند. در نهایت، اما او در نبرد استمفوردبریج توسط مردان هارولد شکست خورد و کشته شد.
مرگ هارالد پایان دوره وایکینگ‌ها بود
سال ۱۰۶۶، سالی که هارالد در آن کشته شد، سالی است که عصر وایکینگ به پایان می‌رسد. در آن مرحله، گسترش مسیحیت جامعه اسکاندیناوی را به طرز چشمگیری تغییر داده بود و جاه طلبی‌های نظامی مردم نورس دیگر یکسان نبود. با ممنوعیت گرفتن برده مسیحی، وایکینگ‌ها انگیزه اقتصادی زیادی را برای حملات خود از دست دادند و به جای آن به فعالیت‌های نظامی الهام گرفته از دین پرداختند.
ارسال دیدگاه