سالروز خجسته میلاد سرداران کربلا مبارک باد

سوم شعبان،میلاد سرور آزادگان ،حضرت ابا عبدالله الحسین ( ع)

چهارمین سال از هجرت پیغمبر خدا، محمد مصطفی(ص) می‌گذشت که دریچه‌هایی از نور و آزادگی و ایستادگی از عرش خداوندی به خانه ولایت و عصمت و طهارت باز شد.
صبح دل انگیز سومین روز از ماه شعبان، میلاد خورشید سربه نیزه و مظهر شجاعت، ایستادگی و جوانمردی است، همان روزی که رسول الله(ص) برای این مولود بی‌همتا گریست و از اسماء خواست که فاطمه اطهر(س) از این اندوه و اشک آگاهی نیابد.
امام حسین(ع) دومین ثمره پیوند آسمانی علی(ع) و فاطمه(س) است که تا هفت سالگی در مهد نبوت تربیت شد و پیامبر خوبی ها و پاکی ها او را در آغوش خویش با آموزه‌های آسمانی اسلام پرورش داد و زیرنظر خود تربیت کرد.
روزی پیامبر(ص) صدای گریه امام حسین(ع) را شنید، وارد خانه شد و به دخترش فرمود: «مگر نمی‌دانی که گریه حسین(ع) مرا اندوهگین می سازد.

* تکلم قبل از ولادت و بعد از شهادت از فضائل حضرت
امام حسین(ع) مولودی است که قبل از ولادت در حالی که در بطن مادر خود، فاطمه زهرا(س) بود، با ایشان به صحبت پرداخت.
نقل شده است که پیامبر اکرم(ص) روزی وارد خانه حضرت زهرا(س) شد و در حالی که جز دخترش کسی در خانه نبود، دختر خود را در حال صحبت مشاهده نمود، وقتی علت را جویا شد، حضرت زهرا(س) اظهار داشت: صحبت من با فرزندی است که در بطن من است، او همدم من است و با من سخن می گوید.
امام حسین(ع) تنها کسی است که بعد از شهادت نیز سخن گفته است، سر امام بر روی نیزه، این آیه از قرآن را تلاوت کرده است: « أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْکَهْفِ وَالرَّقِیمِ کَانُوا مِنْ آیَاتِنَا عَجَبا / آیا پنداشتی که اصحاب کهف و رقیم (خفتگان در غار) از آیات شگفت ما بوده اند.

چهارم شعبان، سالروز ولادت اسوه ایثار و ادب

ماه مدینه در چهارمین روز شعبان سال ۲۶ هجری با تولد پسری از تبار خورشید، نوری دیگر گرفت و کوچه های بنی هاشم به روی حضرت عباس (ع) علمدار و سقای کربلا آغوشی از عشق گشود.

حضرت عباس(ع) آمد تا برادری را معنا کند، وفا را شرح دهد، ایثار را الگو باشد شجاعت را تفسیر کند و دلاوری را مصداقی والا گردد.

عباس(ع)، کلمه‌ای است که ردیف همه‌ غزل‌های حسین(ع) و نامش، همه جا تالی نام حسین(ع) است. اگر به تاریخ ولادت امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) نگاهی بیفکنیم، می‌بینیم که از حسین(ع) تا عباس(ع)، یک قدم فاصله بیش نیست.

حضرت عباس(ع) در چهارم ماه شعبان سال بیست و ششم هجری در مدینه به دنیا آمد. او فرزند بزرگ حضرت ام‌البنین(س) و پسر چهارم امیرالمومنین علی(ع) است. مادر او فاطمه دختر حزام بن خالد از قبیله کلاب است که تاریخ گواهی می‌دهد که پدران و دایی‌های ام البنین(س) در دوران قبل از اسلام جزو دلیران عرب محسوب می‌شدند و مورخان آنان را به دلیری در هنگام نبرد ستوده‌اند، افزون بر این، آنان علاوه بر شجاعت و قهرمانی، سالار و بزرگ و پیشوای قوم خود نیز بوده‌اند، آن‌چنان که سلاطین زمان در برابرشان سر تسلیم فرود می‌آورده‌اند. اینان همانانند که عقیل به امیرالمومنین علی(ع) گفت: در میان عرب از پدرانش شجاع‌تر و قهرمان‌تر یافت نشود.

قمر بنی هاشم وارث فضایل و مناقب پدر بزرگوارشان حضرت علی بن ابیطالب علیه السلام هستند، پرورش یافته مکتب وحی و شاگرد ممتاز خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام هستند؛ لذا هیچ گوینده و نویسنده متفکری نمی‌تواند ابعاد شخصیتی این سردار رشید کربلا را از نظر جانبازی و فدارکاری تفسیر کند. در بین همه ایثارگران راه توحید، قمر بنی هاشم(ع) دارای فضایل ممتازی است که زبان و بیان از شمارش آن ناتوان است.

حضرت عباس علیه السلام گرفتار آزمون سختی شدند و سربلند از آن بیرون آمدند. آن حضرت، القاب فراوانی دارند، که یکی از آن‌ها «باب الحوائج» است. بسیاری از مردم هنگام دعاها و خواسته‌هایشان حضرت عباس(ع) را به این خصیصه قسم می‌دهند.

پنجم شعبان، سالروز ولادت زینت عبادت‌کنندگان

گرچه امام سجاد(ع) در کربلا شهید نشد، اما وجودش، بقایش و اسارتش عامل بقای اسلام بود. قیام ابا عبدالله الحسین (ع) درختی بود که در کربلا کاشته شد و آبیاری و به ثمر رساندن و نگاهداری از آن به دست امام سجاد(ع) و زینب کبری(س) انجام گرفت.

حضرت علی بن الحسین، ملقّب به سجّاد و زین‌العابدین، روز پنجم شعبان سال ۳۸ هجری، در مدینه دیده به جهان گشود. نام مبارک امام چهارم "علی" است و مشهورترین القاب آن حضرت "زین العابدین و سجّاد "است و مشهورترین کنیه ایشان "ابامحمد و ابوالحسن" است.

حضرت سجّاد علیه السلام پدری چون امام حسین(ع) دارد و مادرش دختر یزدگرد پادشاه ایران است که دست عنایت حق به طور خارق‌العاده این دختر را به امام حسین(ع) می‌رساند. شرافت این زن آن است که مادر ۹ نفر از ائمه طاهرین می‌شود و چنانچه امام حسین علیه السلام «اب الائمه» است. این زن نیز «ام‌الائمه» است.

امام زین العابدین علیه السلام در میدان عبادت و بندگی نسبت به خداوند یکتا، گوی سبقت را از همگان ربود، تا آن جا که همه معترف‌اند که او آقا و زینت عبادت‌کنندگان بود. آن قدر به پیشگاه خداوند پیشانی بر خاک سایید که همۀ مواضع سجده‌اش پینه بست و به همین خاطر آن بزرگوار را ذوالثفنات (دارای پیشانی پینه بسته) نامیدند.

احیای نهضت عاشورا

از سیاست‌های ثابت و همیشگی اهل بیت علیهم‌السلام بعد از شهادت سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام احیای نهضت عاشورا بود؛ زیرا نهضت عاشورا تابلوی زیبا و پرافتخار غیرت دینی و شجاعت و ظلم ستیزی و عدالت خواهی است و امامان معصوم با احیای آن می‌خواستند این ارزش‌ها را در جوامع مسلمان زنده نگه دارند. در این باره امام سجاد علیه السلام نقش به سزایی داشتند؛ چراکه در مدت ۳۵ سال حیات پربرکتشان بعد از واقعه عاشورا، به روش‌های مختلف نهضت عاشورای حسینی را در جامعه زنده می‌کردند که خود مبارزه شدیدی علیه دستگاه حاکم به شمار می‌رفت.