ستارگان مدفون در تخت فولاد

به گزارش تسنیم، تخت فولاد نام قبرستان قدیمی شهر اصفهان است که به نام‌های لسان‌الارض و بابا رکن‌الدین نامیده می‌شده‌است. قدمت این گورستان از قرن چهارم هجری تاکنون است. دوره صفویه را می‌توان اوج شهرت و اعتبار تخت فولاد دانست. احداث مصلای بزرگ شهر و بنای عظیم و زیبای مقبره بابا رکن‌الدین، این گورستان را در کانون توجه امرا و علما و مردم قرار دارد و روز به روز بر آبادانی آن افزوده شد. هر چند اصفهان در دوره صفویه به استثنای امامزاده‌ها و مقابر خصوصی، دارای دوازده گورستان بزرگ بود اما گورستان بابا رکن‌الدین با دفن علمای بزرگی همچون میرفندرسکی، حاج آقا رحیم ارباب و غیره اهمیت ویژه‌ای یافت.

خبرگزاری تسنیم در سلسله گزارش‌هایی به معرفی این علمای بزرگ می‌پردازد تا به شناخت مردم از آنها و تاثیراتی که در عالم اسلام و انقلاب داشتند کمک کند. در این گزارش به معرفی سید طه بهشتی؛ خطیب و واعظ می‌پردازیم.

واعظ دانشمند، سید طه بهشتی، فرزند سید محمد باقر، در چهارم صفر ۱۳۲۲ قمری تولد یافت. با توجه به علاقه‌ای که به تبلیغ داشت، از همان ابتدای دوران تحصیل به بیان احکام و وعظ و ذکر مصائب ائمه اطهار (ع) پرداخت و چنان توانی از خود مصروف داشت که با وجود سن کم، در شهر اصفهان مشهور خاص و عام گردید و این شهرت سبب شد که در شهرهای دیگر هم منبر برود. سخنرانی‌هایش در مسجد گوهرشاد زبانزد خاص و عام بود.

وی از علمای بزرگ، از جمله آیت‌الله العظمی آقا سید ابوالحسن اصفهانی، آیت‌الله حاج میرزا حسین فقیه سبزواری، آیت‌الله حاج میرزا محمد رضا کلباسی و آیت‌الله شیخ محمد حسین آل کاشف الغطاء اجازه روایت داشت.

پس از وفات پدر، به اقامه جماعت در مسجد قرچقه و مسجد صحرا (صحرا کارها) پرداخت.

در حدود سال‌های ۱۳۶۸ قمری به مرضی مبتلا شد که منجر به عمل جراحی شد و به علت فلج نیمه پایین بدن، خانه نشین شد و با تألیف کتاب در تبلیغ دین مبین اسلام راه خود را ادامه داد.

کتبی که وی در موعظه و نصایح به رشته تحریر درآورده، عبارتند از: هدیه‌الصالحین؛ علائم المتقین (شرح خطبه همام) در سه جلد؛ دیوان بهشتی؛ نوادر المواعظ؛ لئالی المواعظ؛ کنزالمواعظ؛ نور الایمان فی خطبة آخر شعبان، فی فضیلة شهر رمضان، چهل و دو مجلس؛ انیس المتقین، هفتاد مجلس؛ عشریه، راجع به ایام عاشورا؛ دُررالمواعظ، چهل و یک مجلس؛ تحفة الاحباب، در شرح معاریف خاندان سادات بهشتی.

وی طبعی روان داشته و دیوان شعری نیز از خود به یادگار گذاشته است. در اشعارش«بهشتی» تخلص می‌ کرده است.