دویدن از دست کرونا

به گزارش روزنامه ایران، باشگاه‌های ورزشی از سوم خرداد به بعد باز شدند اما خیلی‌ها دیگر به این سادگی‌ها برای ورزش به باشگاه نمی‌روند. باشگاه دارها می‌گویند لااقل از هر ۳۰ ورزشکار ۲۵ نفر به باشگاه برنگشته‌اند و آنهایی که برمی‌گردند هم کلی اضافه وزن پیدا کرده‌اند.
علی آزادفر مربی یکی از همین باشگاه‌ها به دو پسر جوان که مشغول بالا بردن هارتل هستند نگاهی می‌اندازد و از آنها می‌خواهد ماسک را از صورت‌شان برندارند: «باور کنید تمرین با ماسک خیلی سخت است اما چاره‌ای نداریم.» او این روزها بشدت مراقب است کسی بدون ماسک و مواد ضدعفونی وارد باشگاه نشود: «دغدغه همیشگی‌ام سلامتی و پرورش جسم و روح جوان‌ها است. سال‌ها تلاش کرده‌ام تا به اینجا برسم. تمرین کردم تا بتوانم یک روز به‌عنوان مربی در خدمت جوان‌ها باشم. ورزش بدنسازی یکی از پرطرفدارترین ورزش‌ها در بین نسل جوان است و اینجا با انجام ورزش‌های هوازی تلاش می‌کنیم قلب و ریه بچه‌ها قوی شود. امروز هم که می‌بینید کسانی که از قلب و ریه سالمی برخوردارند بهتر می‌توانند با ویروس کرونا مبارزه کنند.»
او درباره هزینه‌های باشگاه می‌گوید: «باشگاه‌داری خیلی پرهزینه است. ما اینجا ماهانه ۲۰ میلیون تومان کرایه ملک می‌دهیم. این بجز هزینه خرید دستگاه و لوازم است. حالا حسابش را بکنید تعطیلی چه به روز ما آورده. از ۱۰ اسفندماه رسماً به ما ابلاغ کردند که باشگاه‌های ورزشی باید تعطیل شوند. در رسانه‌ها هم اعلام شده بود این ویروس روی سطوح استیل و فلزات باقی می‌ماند و به همین دلیل مردم ترسیدند باشگاه بیایند. سه ماه باشگاه تعطیل بود. هرچند خیلی‌ها این مدت مخفیانه و زیرزمینی فعالیت می‌کردند اما ما برای حفظ سلامتی مردم کرایه سه ماه را از جیب دادیم و در باشگاه را باز نکردیم. این مدت من خودم تنهایی می‌آمدم و تمرین می‌کردم.»
علی از خطر اضافه وزن و بیماری‌هایی که به خاطر ورزش نکردن درحال شیوع است می‌گوید و تأکید می‌کند:« اگر قرار است در برابر ویروس کرونا از خودمان محافظت کنیم باید مراقب باشیم که به خاطر تحرک نداشتن به بیماری‌های دیگری مبتلا نشویم.»
با وجود اینکه در رسانه‌ها توصیه می‌شود مردم در خانه ورزش کنند اما خیلی‌ها به‌دلیل محدودیت فضای خانه و نداشتن انگیزه کافی از این کار روی گردان هستند؛ یعنی همان دو مشکلی که باشگاه‌ها می‌توانند با رعایت مسائل بهداشتی یکجا حل کنند. دقیقاً آنهایی هم که به باشگاه می‌آیند یکی از این دو مشکل را دارند مثل محمد کارمند یک شرکت‌ دولتی که حالا گوشه سالن مشغول پرس سینه است. دمبل‌های سنگین را با قدرت بالا و پایین می‌آورد و هر بار با صدای بلند نفسش را بیرون می‌دهد و داد می‌زند. هرچند دقیقه یک بار هم ماسک را پایین می‌آورد و نفسی تازه می‌کند. بعد از هر حرکت اول می‌رود سراغ بطری محلول ضدعفونی و دست هایش را ضدعفونی می‌کند و بعد با احتیاط بطری آب را بر می‌دارد و چند قلپ می‌نوشد.
می‌گوید از صبح تا شب پشت میز می‌نشیند و اگر ورزش نکند به بیماری‌های بدتر از کرونا مبتلا می‌شود: «کارم پشت میز نشینی است و جز چند باری که در طول روز به اجبار بلند می‌شوم در همه ساعات پشت میز می‌نشینم. روزهایی که به خاطر قرنطینه در خانه بودم وزنم خیلی بالا رفت. چند روز اول سعی کردم در خانه ورزش کنم اما خانه‌های کوچک آپارتمانی جای مناسبی برای ورزش نیست و معمولاً انگیزه‌ای هم نیست. این سه ماه که باشگاه‌ها تعطیل بود خیلی شرایط سخت شد؛ احساس کرختی و افسردگی داشتم. یک ماه قبل آزمایش دادم، معلوم شد کراتین و چربی‌ام بالا رفته. همه این‌ها به خاطر کم تحرکی است. باور کنید اینجا که می‌آیم همه موارد بهداشتی را رعایت می‌کنم و ساعتی که اینجا هستم ماسک می‌زنم. ورزش کردن با ماسک خیلی سخت است و نفس کم می‌آورم اما به هرحال محیط اینجا سرپوشیده است و به گفته پزشکان ویروس سریع‌تر منتقل می‌شود. بعد از هر وزنه زدن هم دست‌هایم را ضدعفونی می‌کنم.»
سرعت تردمیل را یکی یکی بالا می‌برد و قدم‌هایش را تندتر برمی‌دارد. ماسکش را به دستگیره دستگاه آویزان کرده است. هر از چند گاهی از آیینه، مربی را نگاه می‌کند تا ببیند حواسش به ماسک او هست یا نه؟ مهران از یک ماه قبل به‌صورت خصوصی زیر نظر مربی تمرین می‌کند. می‌گوید به خاطر وزن زیادی که دارد سراغ ورزش آمده و می‌خواهد با ورزش وزن کم کند: «دو سال است که وزنم خیلی بالا رفته و حتی نمی‌توانم از پله بالا بروم و سربالایی‌ نفس نفس می‌زنم و فاکتورهای خونی‌ام هم در مرز هشدار است. قرار بود بعد از عید در کنار رژیم غذایی ورزش کنم اما با آمدن کرونا خانه نشین شدم. بعد از بازگشایی باشگاه‌ها زیر نظر مربی خصوصی تمرین می‌کنم. شرایط سختی است و با ماسک ورزش کردن دشوار است. فقط زمانی که ورزش هوازی انجام می‌دهم ماسک نمی‌زنم چون اکسیژن به مغزم نمی‌رسد.»
به باشگاه دیگری در منطقه ۴ تهران سر می‌زنم. جایی که مربی‌اش علی رضوانی اصل با دقت حرکات شاگردانش را زیر نظر دارد و به خاطر ماسکی که به‌صورت زده‌اند، برنامه تمرینی سبک‌تری برایشان در نظر گرفته است. می‌گوید کسی که بیمار باشد سمت ورزش و باشگاه نمی‌آید. بنابراین آدم‌هایی که اینجا می‌آیند سالم هستند: «وضعیت باشگاه‌های ورزشی خطرناک‌تر از رستوران‌ها و مراکزخرید نیست اما وقتی بحث تعطیل کردن باشد باشگاه‌ها اول از همه تعطیل می‌شوند.»
وضعیت باشگاه او هم از نظر تعداد ورزشکاران تعریفی ندارد و از ۱۵۰ نفری که تا قبل از کرونا اینجا تمرین می‌کرده‌اند حالا فقط ۳۰ نفر حاضر هستند: «سه ماه تعطیل بودیم و این روزها هم دوباره زمزمه تعطیلی شنیده می‌شود. ما از نظر مالی واقعاً در شرایط بحرانی هستیم. حداقل ۵ میلیون نفر در کشور در رشته بدنسازی فعالیت می‌کنند و مربی‌های این رشته تنها منبع درآمدشان از برنامه تمرینی و شاگرد خصوصی است که آن هم در بهترین شرایط ماهی ۶ میلیون تومان می‌شود. شرایطی که الان بعد از سه ماه تعطیلی داریم غیر قابل تحمل است. خیلی‌ها بعد از کرونا دور ورزش را خط کشیدند و کسانی هم که تا قبل از کرونا بدن روی فرمی داشتند الان با ۱۰ یا ۲۰ کیلو اضافه وزن به باشگاه برمی گردند.»
او هم درباره سختی ورزش با ماسک می‌گوید: «بچه‌ها با ماسک به سختی تمرین می‌کنند و چاره‌ای هم نیست چون بهتر از ورزش نکردن است. به نظرم با رعایت مسائل بهداشتی هم می‌توان ورزش کرد. اگر بدن ضعیف باشد ویروس کرونا می‌تواند غلبه کند اما با ورزش و تقویت بدن و انجام تمرینات هوازی که شامل دویدن و دوچرخه سواری است سیستم قلب و شش‌ها قوی می‌شود. از آنجایی که ویروس کرونا وقتی وارد بدن می‌شود به ریه و قلب حمله می‌کند بهتر است با ورزش این دو عضو مهم بدن را تقویت کنیم و سیستم ایمنی بدن را بالا ببریم.»
می‌گوید حتی اگر کسی علائم سرماخوردگی هم داشته باشد، حق ورود به باشگاه ندارد چه برسد به علائمی مثل علائم بیماری کرونا، تا جایی که می‌توانند برای جلب اعتماد عمومی موارد بهداشتی را رعایت می‌کنند و در کنار آن از همه می‌خواهند حتی در خانه از ورزش غافل نباشند چون نه تنها کرونا که هر بیماری دیگری با ورزش و تقویت سیستم ایمنی بدن قابل پیشگیری است و در صورت مبتلا شدن هم باز یک بدن سالم و ورزیده بهتر می‌تواند بیماری را تاب بیاورد.