حسین علیشاپور: آهنگ خوب باید «عیارهنری» و «سواد موسیقیایی» داشته باشد

حسین علیشاپور خواننده آواز ایرانی و پژوهشگر موسیقی در گفت‌وگو با پانا درباره تفاوت تولید موسیقی در گذشته با زمان حال گفت: «به عقیدۀ من امکاناتی که در گذشته برای تولید موسیقی مورد استاده قرار می‌گرفت محدود نبود بلکه امکانات نرم‌افزاری، حمایت‌ها و مهم بر شمرده شدن تولید آثار فاخر موسیقی از الآن خیلی بیشتر بود. به همۀ این این‌ها حس و حال خوب و آزادی عمل در خلق و آفرینش را هم اضافه کنید.»

وی افزود: «در گذشته نوازندگان خوبی در سطح ملی تربیت می‌شد و اگر این کار را یک امکانات محسوب کنیم همان نیز در گذشته بیش از حالا بود. اهمیت دادن به موسیقی و ارج نهادن به هنرمند اعم از آهنگساز و ترانه‌سرا در جامعه باعث شد که در یک برهه از تاریخ ایران بین سال‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ (البته قبل از آن هم وجود داشت) به عنوان دوران طلایی موسیقی از آن یاد شود. آثار ماندگار و فاخری به وجود بیاید که بماند و به نوستالژی تبدیل شود.»
علیشاپور خاطر نشان کرد: «به نظرم آن چیزی که در وهله اول اهمیت داشت آزادی عمل هنرمند، مهم برشمردن و ارج نهادن هنرمند موسیقی، خوشدلی و سواد توأمان همه این‌ها با هم بود.»
این خواننده با اشاره به اینکه آیا باز می‌توان وضعیت موسیقی را به دوران طلایی خود بازگرداند توضیح داد: «بله، این اتفاق ممکن است اما به شرط این که توجه به سواد، ریشه، ادب، ذات هنر و توجه به نغمه و آهنگ و صدای خوب صورت گیرد. آهنگ خوب به این معنا که عیار هنری و مقبولیت عامه و سواد موسیقایی داشته باشد، مهم‌ترین چیزی که الآن وجود ندارد. اگر این‌ها با هم جمع شود شاید دوباره آثار فاخری به آن شکل خلق شود.»
علیشاپور ادامه داد: «نقاط ضعف موسیقی امروز ما مصرفی بودن در حوزه‌های کلاسیک و موسیقی اصیل ایرانی و موسیقی پاپ است. نزول عواملی چون زمان، شرایط و انگیزه‌های خلق نقاط ضعف موسیقی امروز ما هستند. از نظر من اگر بخواهیم بگوییم نقاط قوت چیست فقط می‌توانیم به وارد شدن سیستم‌های جدید ضبط و تولید و سرعت گرفتن آنها اشاره کنیم اما در کل من نقطۀ قوتی نمی‌بینم.»