نمازهای عاشقانه آیت‌الله بهجت عاملی برای رسیدن به خدا بود

مردم ما نماز و مناجات پیامبران، اهل بیت و نماز امیرالمومنین (ع) را ندیدند و تصوری از آن نمازی که تیر از پای حضرت خارج می‌کردند و او متوجه نمی‌شد ندارند، آنچه در این روزگار تصور ذهنی ما را به آن عبادت‌های بی نظیر نزدیک می‌کند، نماز اولیا او بالاخص حضرت آیت الله بهجت (رحمه الله تعالی) است، که مردم شور عاشقانه را در نماز ایشان به معنای واقعی کلمه مشاهده می‌کردند، هر کس در این روزگار بخواهد تصویری از یک نماز عاشقانه ارائه کند، باید تصویر نماز آیت الله بهجت را نشان دهد که او در یک کلام مجسمه نماز عاشقانه بود.

لذتی که آیت الله بهجت از نمازش می‌برد سلاطین عالم در زندگیشان نمی‌بردند که در جمله‌ای معروف از ایشان نقل شده است: «اگر سلاطین عالم لذت دو رکعت نماز خواندن را می‌چشیدند دنیای خود را رها می‌کردند».

دو موضوع در آیت الله بهجت بارز بود یکی رابطه وثیق با ولی عصر، مولای عالم، حضرت صاحب الزمان (عج) و دومی نماز عاشقانه و اولی را راه رسیدن به دومی می‌دانست، شارحان زیارت آل یاسین که از زیارات معروف حضرت صاحب الامر می‌باشد در توضیح آنکه چرا به امام زمان (عج) در حالات مختلف نماز سلام می‌دهیم، می‌گویند امام زمان حقیقت نماز و باطن و تجسم نماز است و تنها با توسل و اتصال به او می‌توان به حقیقت نماز دست پیدا کرد و از آن طرف غرق شدن در نماز موجب نزدیک تر شدن به مظهر صراط مستقیم یعنی امام عصر (عج) است و آیت الله بهجت نماد هر دو بود.

پس بنابراین می‌توان گفت، سلام بر نماز بهجت، چون فانیِ در نماز مولایش صاحب الزمان (عج) بود، سلام بر قنوت بهجت، چون فانیِ در قنوت مولایش صاحب الزمان (عج) بود، سلام بر رکوع و سجده بهجت چون فانیِ در رکوع و سجده مولایش صاحب الزمان (ع) بود، سلام بر تکبیر و تسبیح بهجت چون فانیِ در تکبیر و تسبیح مولایش صاحب الزمان (عج) بود؛ همه زندگی آیت الله بهجت یک جمله بود و آن نشان دادن راه رسیدن به خدا در یک نماز عاشقانه.

و سلام بر بهجت، آن بهجتی که مصداق بارز این حدیث بود که: «من یذکرکم الله رویته، با کسی بنشینید که دیدارش شما را به یاد خدا بیندازد، کسانی که به محضر او در زمان حیات شریفش می‌رسیدند تصدیق می‌کنند که کافی بود در کنار او باشی تا متوجه نقایص و مشکلات زندگیت شوی».

سلام بر بهجت که مصداق کامل این حدیث بود که فرمود: «کُونُوا دُعَاةَ النَّاسِ‏ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ»

منیع: مهر