مغز کودک و بزرگسال در حین بازی همگام سازی می شود

آیا تا به حال هنگام بازی با کودکان احساس برقراری ارتباط کرده‌اید، حتی اگر آن کودک هنوز نمی‌تواند با شما صحبت کند؟ تحقیقات جدید نشان می‌دهد که شما به معنای واقعی کلمه ممکن است با کودکان "در طول موج یکسان باشید"، فعالیت مشابه مغز را در همان قسمت مغز همانند کودک خود تجربه کنید.

تیمی از محققان پرینستون اولین پژوهش را در مورد چگونگی تعامل مغز کودک و بزرگسال در هنگام بازی طبیعی انجام داد‌ند. آنها دریافتند که فعالیت‌های عصبی کودکان وبزرگسالان شباهت‌های قابل اندازه‌گیری دارند. به عبارت دیگر، فعالیت‌های مغزی کودک و بزرگسال در هنگام اشتراک اسباب بازی‌ها و تماس چشمی با یکدیگر به طور یکسانی بالا و پایین می‌رود. این تحقیق در آزمایشگاه کودک پرینستون انجام شد، جایی که محققان دانشگاه چگونگی یادگیری نوزادان از طریق دیدن، صحبت و درک جهان را بررسی می کنند.

به گفته‌ی الیزه پیازا، محقق پژوهشی و دانشیار موسسه‌ی علوم اعصاب پرینستون(PNI) :"تحقیقات قبلی نشان داده است که مغزهای بزرگسالان هنگام تماشای فیلم و گوش دادن به داستانها با مغز کودکان همگام می‌شوند، اما در چگونگی ایجاد این "همگام عصبی "در سالهای اول زندگی مشخص نیست. اولین مقاله‌ی او در مورد علوم روانشناسی در تاریخ ۱۷ دسامبر ۲۰۱۹ منتشر شد.

پیازا و همکاران وی - لیات حسنفراتز ، محقق و دانشیارPNI. یوری هاسون، استاد روانشناسی و علوم اعصاب؛ و کیسی لو-ویلیامز، استادیار روانشناسی - اظهار داشتند که همگامی عصبی نقش مهمی در توسعه اجتماعی و یادگیری زبان دارد.

مطالعه زندگی واقعی و ارتباط چهره به چهره بین نوزادان و بزرگسالان بسیار دشوار است. بیشتر مطالعات پیشین در خصوص ارتباط عصبی، که بسیاری از آنها در آزمایشگاه هاسون انجام شده‌اند، شامل اسکن مغز بزرگسالان با تصویربرداری رزونانس عملکرد مغناطیسی (fMRI)، در بخش‌های جداگانه انجام شدند، در حالی که بزرگسالان دراز می‌کشیدند و فیلم تماشا می‌کردند یا به داستان گوش می‌دادند.

اما برای مطالعه ارتباطات در زمان واقعی، محققان نیاز به ایجاد روشی مناسب برای ضبط فعالیت مغز به طور همزمان از مغز کودک و بزرگسال داشتند. محققان با تأمین بودجه ازشرکت فناوریهای قابل تبدیل ارک و اشمید سیستم دوگانه عصبی جدید مغز را ساختند که از طیف سنجی نزدیک مادون قرمز (fNIRS) استفاده می‌کند، که بسیار ایمن است و اکسیژن رسانی را در خون به عنوان پروکسی برای فعالیت‌های عصبی ثبت می‌کند. این مجموعه به محققان اجازه می‌دهد تا هنگام بازی با اسباب بازی‌ها، آواز خواندن و خواندن یک کتاب، هماهنگی عصبی بین نوزادان و یک بزرگسال را ضبط کنند.

یک بزرگسال با هر ۴۲ کودک و کودک نوپایی که در این مطالعه شرکت داشتند تعامل داشت. از این تعداد ، ۲۱ نفر مجبور شدند از این امر خارج شوند زیرا "بیش از حد در حال چرخش بودند" ، و سه نفر دیگر که آرام بودند، از پوشیدن کلاه خودداری کردند نهایتا ۱۸ کودک ۹ ماه تا ۱۵ ماه سن برای تحقیق باقی ماندند.

آزمایش شامل دو بخش بود. در یک بخش، در این آزمایش فرد بزرگسال پنج دقیقه را مستقیم در یک تعامل با یک کودک گذراند ؛ بازی با اسباب بازی، آواز خواندن شعرهای مهد کودک، در حالی که کودک بغل پدر و مادر خود نشسته بود. در بخش دیگر، آزمایشگر به طرف خود چرخید و داستانی را به بزرگسالی دیگر گفت در حالی که کودک بی سر و صدا با پدر و مادر خود بازی می‌کرد.

کلاه‌ها داده‌هایی را از ۵۷ کانال پیش بینی شده‌ی مغز جمع‌آوری کردند که در پیش بینی، پردازش زبان و درک دیدگاه افراد دیگر نقش دارند.

محققان با بررسی این داده‌ها دریافتند که در طول جلسات چهره به چهره، مغز نوزادان در چندین منطقه با مغز بزرگسالان همگام سازی می‌شود که ممکن است در درک سطح بالا از جهان نقش داشته باشد و شاید کمک کند کودکان معنای کلی یک داستان را رمزگشایی کنند یا انگیزه‌های خواندن بزرگسالان را برای آنها تجزیه و تحلیل کند.

هنگامی که بزرگسال و نوزاد از یکدیگر دور شدند و با افراد دیگر درگیر شدند، اتصال بین آنها نیز ناپدید شد.

نتایج با انتظارات محققان متناسب بود، اما داده ها همچنین شگفتیهایی به همراه داشتند. به عنوان مثال، قوی‌ترین اتصال در قشر جلوی مغز رخ داد که در یادگیری، برنامه ریزی و فعالیت اجرایی نقش دارد که پیش ازاین تصور می‌شد این بخش مغز در دوران نوزادی کاملاً توسعه نیافته است.

لو-ویلیامز ، که یکی از مدیران آزمایشگاه کودک پرینستون است، گفت: "ما شگفت زده شدیم که مغز کودکان شیرخوار، چند ثانیه مغزبزرگسالان را هدایت می‌کرد، این نشان می‌دهد که نوزادان نه تنها منفعلانه ورودی را دریافت نمی‌کنند ، بلکه ممکن است بزرگسالان را به سمت مورد بعدی که در آن تمرکز می‌کنند هدایت کنند".

پیازا افزود: "هنگام برقراری ارتباط، بزرگسال و کودک حلقه بازخورد را تشکیل می‌دهند. یعنی مغز بزرگسالان احتمالا پیش بینی می‌کند چه موقع شیرخوارها لبخند بزنند، و مغز نوزادان پیش‌بینی می‌کند که فرد بالغ چه موقع از" صحبت کودک "استفاده کند، و هر دو مغز ارتباط چشمی و توجه مشترک به اسباب بازی‌ها را ردیابی می‌کنند. بنابراین وقتی کودکان و بزرگسالان با هم بازی می‌کنند، مغز آنها به روش‌های پویا بر یکدیگر تأثیر می گذارد. "

این رویکرد دو مغز به علوم اعصاب می تواند درهایی را برای درک چگونگی شکاف درهم آمیختگی با مراقبان در رشد غیرعادی - مانند کودکانی که مبتلا به اوتیسم هستند و همچنین اینکه چگونه مربیان می توانند رویکردهای تدریس خود را برای بهینه کردن مغزهای متنوع کودکان بهینه کنند، باز کند.

محققان در حال بررسی چگونگی ارتباط این اتصال عصبی با یادگیری زبان اولیه کودکان پیش دبستانی هستند.

منبع: science Daily

مترجمان: فاطمه رضایی، مسعود رستمی