آقایان، فوتبال جای کاسبی نیست؛ برای کاسبی به چهارراه استانبول بروید

فوتبال ایران در سال 1400 هر چند توانست به جام جهانی صعود کند و راحت‌ترین صعود تاریخ به جام جهانی را داشته باشیم، اما با حاشیه‌های عجیب و تلخی روبرو بود که در تاریخ فوتبال ایران سابقه نداشت و هنوز سایه این اتفاقات روی سر فوتبال ایران باقی است. با همین موضوع با امیر حاج رضایی درباره آنچه که بر سر فوتبال ایران در سال 1400 آمده است به گفتگو می نشینیم که در پی می‌خوانید؛

سال 1400 هم با حاشیه‌های عجیب برای فوتبال ایران به پایان رسید. این سال را برای فوتبال ایران چگونه ارزیابی می‌کنید؟

به رغم توفیقی که تیم ملی فوتبال ایران در صعود به جام جهانی داشت، مشکلات ساختاری فوتبال ایران نه تنها حال نشده است، بلکه در جای خود نیز باقی مانده و تشدید هم شده است. متاسفانه افرادی فوتبال ایران را طی 12 الی 13 سال قبل اداره کرده و می‌‌کنند که تمام معایب، کمبودها و اشتباهات و ناکارآمدی‌های خودشان را پشت حضور تیم ملی در جام جهانی پنهان کردند، به عبارتی می‌گفتند سقف آرزوی فوتبال ایران رسیدن به جام جهانی است و ما شما را به سقف آرزوی‌تان رسانده‌ایم. اگر این دیدگاه وجود داشته باشد که سقف آرزوی جامعه فوتبال ایران رسیدن به جام جهانی است، این دیدگاه غلط است. سقف آرزوی فوتبال ایران ساختار مناسب است. برای مثال بعد از سالها‌ی سال ما نتوانسته‌ایم ورزشگاه ملی‌مان را دارای صندلی‌های شماره‌دار کنیم، این خیلی دردناک است و در عین حال ضعفی اساسی است که ما در کجای فوتبال جهانی هستیم و چقدر با استانداردهای فاصله داریم. جان کلام این است که ما در فاز تیم ملی موفق بودیم و به توفیق خوبی رسیدیم اما این نهایت آرزوی ما نیست. نهایت آرزوی ما داشتن ساختار فوتبال است که بیان آن بسیار گسترده است، اینکه ما هنوز نمی‌‌توانیم از تکنولوژی استفاده کنیم دردناک است. شما چند بار داورهای ما را دیده‌اید که داورها گوشی را با چسب به صورت چسبانده‌اند، این خیلی زشت است و این زشتی نماد فوتبال ایران است. یک روز از یکی از داورها پرسیدم این گوشی‌ها قیمتش چقدر است، گفت شش هزار دلار؛ خوب ده تا از این گوشی‌ها بخرند قیمتش می‌شود 60 هزار دلار و این رقم در بین این همه پول چیزی نیست.

درباره دلایل خوب نبودن فوتبال ایران در سال گذشته بیشتر توضیح می‌دهید؟

اجازه بدهید کلی بگویم، سال خوبی برای فوتبال ایران نبود و دلیل این خوب نبودن را فهرست‌وار می‌گویم. 1- دو تیم مطرح فوتبال ایران از حضور در لیگ قهرمانان آسیا محروم می‌شوند. 2- براساس مسائلی 7 امتیاز از گل گهر سیرجان کسر می‌شود.3- اساس‌نامه فدراسیون فوتبال ایران توسط فیفا رد می‌شود. 4- هنوز مشکل زمین داریم، مثلا آیا شیراز که پایتخت فرهنگی است نباید هنوز زمین داشته باشد. 5- داورهای فوتبال ما هنوز بی‌پناه هستند و مشکل تکنولوژی دارند. 6- نهایتا به 28 بهمن می‎‌‌رسیم. آقایانی که رئیس فدراسیون را حمایت می‌کردند به این جمع‌بندی رسیدند که او را برکنار کنند. این اتفاق نادری است که در فوتبال ایران رخ داده و من با این سن و سال هنوز چنین اتفاقی را به یاد ندارم. من نمی‌گویم چرا عزل شد؟ می‌گویم که چرا با مردم صادق نیستید و دلایل آن را بگویید. شما با مردم صادق نیستید و طی 10 الی 15 سال اخیر اصلا صادق نبودید. براساس آمار غیر رسمی 50 درصد کیفیت فوتبال به زمین بستگی دارد. واقعا چرا به ما میزبانی نمی‌دهند، وقتی زمین نداریم، ترازنامه باشگاهی ما منفی است، این حجم از بدهی را در فیفا داریم چرا باید میزبانی بدهند. نمونه همه این‌ها ماجرای ویلموتس است. آن 8 دلاوری که زیر قرارداد را امضا کردند الان کجا هستند؟ این غرامت باید از جیب مردمی پرداخت شود که این همه مشکل اقتصادی دارند، از جیب خودشان نمی‌دهند که امضا می‌کنند.

به نظر نمی‌رسد جای خالی فوتبالی‌ها بیشتر از قبل در ساختار مدیریتی فوتبال احساس می‌شود؟

بله قطعا همین است. فوتبال ایران در دهه‌هایی توسط عاشقان اداره می‌شد و از رئیس فدراسیون تا تماشاگر با عشق می‌آمدند اما الان عاشقان کنار رفتند و کاسب‌ها آمده‌اند. فوتبال با کاسبی سر و کار ندارد و اگر قصد کاسبی دارید بروید چهارراه استانبول کاسبی کنید، چرا وارد فوتبال شدید؟ وقتی این دو تا جایش عوض می‌شود جای خیلی چیزها تغییر می‌کند بنابراین در این ساختار چه توقعی می‌توان داشت که این‌ها به تیم‌های پایه رسیدگی کنند؟ دو تیمی که می‌توانستند هزاران تماشاگر را به ورزشگاه بیاورند فیفا گفت باید بیرون باشند. یک میزبانی به ما نمی‌دهند، با ما که دشمنی ندارند. ما امکانات نداریم، برای مثال فیفا می‌گوید تیم باشگاهی که در مسابقات بین‌المللی شرکت کند باید فرودگاه بین‌المللی داشته باشد و یا دو ساعت با فرودگاه بین‌المللی فاصله داشته باشد. باید هتل 5 ستاره داشته باشد، جاده‌های مناسب داشته باشد، طرازنامه مثبت داشته باشد. تمام جزئیات بررسی می‌شود و می‌گویند میزبانی به ایران نمی‌دهند. خودشان می‌دانند ایران است که می‌تواند به کنفدراسیون فوتبال آسیا اعتبار دهد. مگر فراموش کرده‌ایم که در فینال لیگ قهرمانان آسیا که پرسپولیس به آن رسیده بود صد هزار تماشاگر به ورزشگاه آزادی رفتند و تمام رهبران فوتبال جهان به ایران آمدند و آن شور و عشق را تماشا کردند اما وقتی که امکانات نیست به ما میزبانی نمی‌دهند اما ما چون صادق نیستیم حقیقت را نمی‌گوییم.

موضوع بعدی تیم ملی فوتبال امید ایران است، بالاخره قرارداد مهدی مهدوی‌کیا امضا شد. آیا این تیم می‌تواند سرانجام بعد از 50 سال به المپیک برسد؟

در تیم ملی فوتبال امید ما در حال بازی با آبروی مهدی مهدوی‌کیا یکی از سرمایه‌های بزرگ فوتبال ایران هستیم، الان در واقع ما نمی‌دانیم شرایط چگونه است. از قدیم که تیم المپیک دو صاحب داشت و تناقض کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال به تیم امید ضربه می‌زد. ما دهه‌هاست به المپیک راه پیدا نکرده‌ایم و اصلا دلم نمی‌خواهد بگویم امیدوارم این دوره صعود کنیم. چقدر باید به مردم امید داد وقتی که امیدی وجود ندارد و بعد نزد مردمی که حرف‌هایم را گوش می‌کنند به آدمی غیرصادق تبدیل شوم. نمی‌خواهم بذر ناامیدی بکارم اما با امید واهی دادن مخالف هستم.

به عنوان سوال آخر، موضوع دیگری که در فوتبال ایران دیده می‌شود بیانیه‌نویسی‌هایی است که باب شده است. این موضوع را چطور ارزیابی می‌کنید.

چند روز پیش مصاحبه آنتونیو کونته را بعد از شکست تاتنهام از منچستر یونایتد خواندم. بعد از بازی گفت آنها کریس رونالدو را داشتند که هر لحظه رها شود خطرناک است و بزرگترین مشکل تاتنهام عدم ثبات است. او می‌آید به تیم حریف احترام می‌گذارد و ضعف‌های خودش را می‌گوید و اصلا بحث نمی‌کند که داور اینطور بود؟ کی قرار است یاد بگیریم؟ بله گاهی اوقات هم هست که اشاره می‌کنند که از داوری رضایت ندارند اما در ایران اینطور نیست. چقدر باشگاه‌های ما بیانیه می‌دهند. کاری دیگری جز بیانیه دادن ندارند، این بیانیه‌ها چه تاثیری روی جوان ما می‌گذارد. هر هفته که مسابقه برگزار می‌شود مسائل غیرفرهنگی از آن بیرون می‌رود. دنیا دربی‌هایی دارد که حتی یکبار هم توهین نمی‌شود، ما دربی‌های تنش‌زا زیاد داریم. مثلا دربی اسکاتلند، دربی ترکیه و بسیاری از دربی‌های دیگر اما از کدام آنها با آن حجم حساسیت این حاشیه‌ها بیرون می‌رود که از یک مسابقه فوتبال ساده در ایران بیرون می‌آید. من واقعا قصد نداشتم شب عید حرف تلخ بزنم اما از طرف دیگر بلد نیستم حرف غیرواقعی بزنم. همواره سعی کرده‌ام صادق باشم و حرفم را به مردم بزنم.