رقص زندگی و امید در دل طبیعت

بهار، این هنرمند بی‌همتا، بار دیگر دهگلان را در آغوش گرفته و قلموهایش را به ابرهای نرم آسمان آمیخته است. زمین خشکیده، جامه زمستانی را به کناری افکنده و با ردای سبز جوانه‌ها، رقص زندگی را آغاز کرده است. شکوفه‌های بادام، چون ستاره‌های سفید بر شاخه‌ها نشسته‌اند و لاله‌های وحشی، فرشی از سرخ و زرد بر دامنه‌ها گسترانده‌اند. دهگلان، این نگین کردستان، امروز چشم‌اندازی است از همزبانی زمین و آسمان؛ جایی که نسیم بهار، ترانه سبزی را در گوشه‌های شهر زمزمه می‌کند.

در این فصل رویش، حتی سنگ‌ها هم قصه‌های سبز را روایت می‌کنند. جویبارهایی که از خواب زمستانی بیدار شده‌اند، آواز شادمانی سر می‌دهند و سبزی بی‌پایان دشت‌ها، گویی آینه‌ای است از آسمان آبی بیکران. دهگلان، با خاکی که بوی زندگی می‌دهد و هوایی که عطر بهارنارنج را در خود حل کرده، گویی بهانه می‌آورد تا زمان در این لحظه‌ها مهر سکون بخورد. هر برگ، هر گل، هر شاخه، پیامی است از امید؛ گویی زمین می‌خواهد بگوید: «من همیشه زنده‌ام، حتی پس از سردترین شب‌ها.»

و اینجاست که بهار، نه تنها به چشم‌ها، بلکه به دل‌های ما نیز سلامتی می‌بخشد. در سکوت سبز این شهرستان، گاه صدای پرواز پرندگان نوای آرامش را در جانمان می‌نشاند. دهگلانِ بهاری، گویی تکه‌ای گمشده از بهشت است؛ جایی که سرسبزی، تنها یک رویا نیست، بلکه نفس زمین است. این ارمغان فصل نو، یادآوری است که زندگی همیشه در تکاپوست و زیبایی هرگز از این خاک پرصلابت دور نخواهد شد.