خاموشی چراغ هدایت در زندان ظلم

امروز آسمان دل، گرفته و زمین در ماتمی بی‌پایان فرو رفته است. صدای گریه فرشتگان به گوش می‌رسد؛ چرا که شهادت امامی را به سوگ نشسته‌ایم که نور ایمانش در تاریکی‌های ظلم خاموش نشد؛ امام موسی کاظم (ع)، چراغ هدایت و صبر بی‌پایان...

امامی که در برابر سیلاب‌های ظلم و ستم زمانه، چون کوه استوار ایستاد و با ذکر و دعا، روح انسان‌ها را به سوی خداوند رهنمون ساخت. او که سال‌های طولانی را در زندان‌های تنگ و تاریک عباسی گذراند اما در دل همان تاریکی‌ها، خورشیدی از امید و ایمان را بر دل‌ها تاباند.

موسی ابن جعفر (ع)، نماد صبر و آرامش بود. صبری که نه از ناچاری بلکه از عمق ایمان سرچشمه می‌گرفت. او با سکوتش فریاد زد و با دعاهای عاشقانه‌اش دیوارهای ظلم را لرزاند.

اما امروز یادآور غمی بزرگ است. روزی که زهر جفا این گوهر الهی را از زمین گرفت و آسمان را در اندوه فرو برد. روزی که دل‌ها شکست و شیعیان در سوگ امامی نشستند که او را باب‌الحوائج می‌دانند؛ درِ رحمت خدا، پناه دل‌های خسته و امید نیازمندان.

ای موسی ابن جعفر! ای امام مهربانی‌ها و صبرها! شهادتت زخمی عمیق بر دل‌های ما گذاشت اما راه تو برای همیشه روشن است. راهی که با عشق به خدا آغاز می‌شود و با ایستادگی در برابر باطل به اوج می‌رسد.

السلام علیک یا موسی ابن جعفر، ای راهنمای دل‌های عاشق و ای چراغ هدایت! یاد و نامت تا ابد در دل‌های ما جاری است.