آغازی خوش بر چهل و هفتمین فجر انقلاب اسلامی

۴۶ سال قبل در سفیدای سرد زمستان، مردی از خطه خمین، سرمای ایران‌زمین را به مانند خورشیدی فروزان با حضورش گرما بخشید و سیدروح‌الله خمینی، چنان جانی به نهال تشنه ایران بخشید که امروز همچون درختی تنومند، همگان از سایه و ثمره آن بهره می‌برند.

در آن روزها با پیروزی انقلاب اسلامی، مردم آنچنان مسرور و شادمان بودند که سر از پا نمی‌شناختند و در کنار روحانیون و برادران ارتشی خود، معجزه الهی در پیروزی خون بر شمشیر را جشن می‌گرفتند.

مردم، آزادی را به آغوش کشیدند؛ چراکه ابراهیم بت‌شکن، باری دیگر ظهور کرده بود و با حضورش تمام باورهای پوچ و استکباری را در سیاه‌چاله فرو انداخته بود و جمهوریت را معنا بخشیده بود و مانند کویری که باران بر آن ببارد و گیاهان سرسبز سراسر آن را فرا بگیرد، ایران را از تاریکی به میان روشنایی بی پایان سوق داد.

حال پس از گذشت ۴۶ سال از آن واقعه شیرین و امیدبخش، مردم از فارس و کرد و لر و بلوچ و... در سراسر ایران در جشن ۲۲ بهمن همه با هم  به خیابان‌ها آمدند و یک‌صدا وحدت و انسجام خود را فریاد زدند  و پایداری آرمان‌های مستحکم و حقیقی انقلاب را در گوش سراسر جهان طنین‌انداز کردند.

فرزند شهیدی به یاد پدرش بانگ «الله اکبر» سر می‌دهد و پدری به یاد لاله پرپرش با تمام وجودش «مرگ بر آمریکا» را فریاد می‌زند. کمی آن طرف‌تر مادری عصا بر یک دست و عکس ۴ فرزند شهیدش بر دست دیگرش، قدم‌هایش را روی پرچم مستکبران می‌کوبد.

به راستی که خمینی کبیر، روح خدا بود و روح خدا در کالبد راهپیمایان ۲۲ بهمن تجلی پیدا کرد؛ مگر می‌شود خدا در وجودت دمیده باشد و تو نامت در جهان بی‌آنکه خود بخواهی طنین‌انداز نشود.

و امروز که با یاری خدا چهل و هفتمین سال انقلاب اسلامی را آغاز می‌کنیم از جاده‌های پرپیچ‌وخمی عبور کرده‌ایم، دره‌های صعب‌العبور را پشت سر گذاشته‌ایم و امیدمان به رسیدن به قله است. دیری نخواهد پایید که پشت سر رهبر فرزانه انقلاب، پرچم عزت و اقتدار را با ظهور منجی عالم بشریت بر قله‌های رفیع عزت و سربلندی به اهتزاز درخواهیم آورد.