عرفه میعادگاه عاشقان

عرفه، وعده گاه عاشقی سیدالشهدا(ع) در حج نیمه‌تمام و اوج دلدادگی با پروردگار عالمیان است. عرفه، میعادگاه عاشقان است. در این روز هنگامی که دست‌هایمان را به سوی آسمان بلند می‌کنیم، پروردگار به فرشتگان می‌فرماید: «این است بنده من که جز آستان من، سر بر آستان کسی نمی‌گذارد پس اجابتش می‌کنم.»

در روز عرفه، درهای آسمان و زمین به روی انسان گشوده و رحمت الهی روی زمین سرازیر می‌شود و در پس همه دلواپسی‌های‌مان آرامشی پایدار برقرار می‌کند.

آسمان و زمین به خود می‌بالند که حیات داشته‌اند و راز و نیاز فخر عالم انسانیت، امام حسین(ع) مرد آزادی و آزادگی را با خدای خود دیده‌اند. در هنگامه دعا، مرواریدهای اشک از چشمان، روانه و تشعشع آن زیر نور آفتاب، واسطه‌ای می‌شود بین خدا و بنده‌اش تا بگذرد از آنچه این بنده گنهکار معصیت کرده است.

کبوتر قلبم در افق بلند صحرای عرفات پَر می‌زند و نجوای عاشقانه سیدالشهدا(ع) را زمزمه‌وار تکرار می‌کند:

«خدایا به سوی تو رغبت می‌نمایم و به پروردگاری تو گواهی می‌دهم، اعتراف می‌کنم که تو پروردگار منی و بازگشت من به سوی توست، وجودم را با نعمتت آغاز کردی پیش از آن که موجودی قابل ذکر باشم و مرا از خاک پدید آوردی. پروردگارا اگر خواندمت اجابتم کردی، اگر چیزی خواستم عطا و عنایتم کردی، اگر اطاعتت کردم شکر آن را به جا آوردی و اگر شکر نعمت کردم بر نعمت افزودی.»

یا قتیل العبرات! ای کشته اشک‌ها! هر شب آسمان قلبم از عشق دیدن پرچم سرخ گنبدت، ستاره‌باران می‌شود و از شوق به خود می‌بالد. چه زیباست زمزمه دعای عرفه در بین‌الحرمین و اینک بوی مُحرّمت می‌آید. بوی دلتنگی و شال عزای تو، دلگرمی عاشقان کویت است.

این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست؟       این چه شمعی است که جان‌ها همه پروانه اوست؟

و حاجت این آرزو به دل مانده که به توفیق زیارتت دست یابد:

از تمام عشق‌مان فاصله‌اش سهم من است              این همان سخت‌ترین قسمت عاشق شدن است

* نویسنده