سینمای کوتاه ایران پیشرو تر از سینمای بلند ایران است

محمدرضا دلیر در گفت‌وگو با پانا درباره چهل و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران گفت: «چهل و یکمین جشنواره فیلم کوتاه تهران درحالی برگزار می گردد که چهار دهه از عمر آن می‌گذرد اگرچه خیلی‌ها نسبت به وضعیت تراژیک سینمای ایران مأیوس اند اما همچنان به درخشش فیلم کوتاه امیدوارند.

وی افزود: «بسیاری از منتقدان و کارشناسان سینما معتقدند فیلم کوتاه ما از فیلم های بلند داستانی جلوتر است ،هم از حیث فرم و زیبایی شناسی و هم از نظر مضمون و محتوا.

وی اضافه کرد: «موفقیت فیلم های کوتاه ایرانی در جشنواره های مختلف جهانی گواه بر این مدعاست. یکی از دلایل این رشد را می توان در برگزاری همین جشنواره های فیلم کوتاه دانست. جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران یکی از مهم ترین آنها است که از سال ۱۳۶۰ به عنوان یکی از رویدادهای برجسته سینمایی کشور آغاز بکار کرد و در طول سال‌ها به بستری برای نمایش و ارزیابی آثار هنرمندان جوان تبدیل و نقش مهمی در گرایش نسل جدید به ساخت فیلم کوتاه و رشد و توسعه آن داشت.

دلیر افزود: «این جشنواره در آغاز از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۳ باعنوان بخش ۸ و ۱۶ میلیمتری در جشنواره فیلم فجر برگزار شد و از سال ۱۳۶۵ با تشکیل انجمن سینمای جوانان ایران بطور رسمی این جشنواره توسط انجمن برگزار شد و نام آن به جشنواره سینمای جوان تغییر یافت. بابرگزاری سیزدهمین جشنواره سراسری سینمای جوان در سال ۱۳۷۵،جشنواره عنوان بین‌المللی را نیز از آن خود کرد.از سال ۱۳۷۸ و در شانزدهمین دوره جشنواره بین‌المللی سینمای جوان بخش‌های عکس و فیلمنامه حذف شدند و جشنواره مختص به فیلم شد  و نهایتا با شکل گرفتن جشنواره های استانی و منطقه ای سینمای جوان،از سال ۱۳۸۲ نام این جشنواره به جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران تغییر یافت.»

این پژوهشگر سینما اضافه کرد: «ازجمله کارکردهای جشنواره فیلم کوتاه، ظهور فیلمسازان برجسته و صاحب نامی بود که از دل آن بیرون آمدند، در واقع این جشنواره به عنوان برجسته ترین جشنواره فیلم کوتاه ایران و منطقه، راهی برای درخشش با طعم جهانی، بسیاری از چهره ها و اسامی شناخته شده امروز سینمای ایران بوده است. چهره هایی نظیر کیانوش عیاری که در سال ۱۳۷۳ و همزمان با دوره یازدهم جشنواره فیلم کوتاه تهران،با فیلم (کلید)در بخش فیلم‌های  ۸ میلی متری حضور پیدا کرد.»

وی ادامه داد: «شهرام شاه حسینی در سال ۱۳۷۹ با فیلم کوتاه (با چراغ های خاموش)به هفتمین دوره جشنواره فیلم کوتاه تهران آمد.»

این پژوهشگر و منتقد سینما گفت: «بسیاری از فیلمسازانی که امروز به عنوان کارگردان های معروف در سینمای داستانی شناخته می شوند روزی از فیلم کوتاه آغاز کردند، آنها با ساختن فیلم کوتاه در واقع مشق فیلمسازی کردند اما این تمام داستان نیست به این معنا که ساخت فیلم کوتاه صرفا مقدمه،تمرین و دست گرمی برای ساختن فیلم های بلند نیست بلکه خودش به عنوان یک گونه مستقل از فیلمسازی واجد ارزش و اعتبار است و چه بسیار کارگردان‌هایی که تمام عمرشان را صرف ساختن فیلم کوتاه کردند.در واقع فیلم کوتاه طفیلی فیلم بلند نیست و خود حیات مستقل دارد.»

وی اضافه کرد: «به عبارت دیگر برای ساخت فیلم کوتاه باید زبان و سویه های زیبایی شناختی و تکنیک های آن را شناخت تا شمایلی از پتانسیل موجود در سینمای فیلم کوتاه ایران و استعدادهای خلاقی که در فیلمسازان جوان ایران وجود دارد،بیشتر آشکار شود.»

دلیر ادامه داد: «خوشبختانه گسترش فضای مجازی و شبکه های اجتماعی امکان فوق العاده ای برای گسترش و توسعه فیلم کوتاه فراهم آورده است که سینمای ما تا یک دهه پیش از این امکان برخوردار نبود و فیلم کوتاه ساخته شده فرصتی برای نمایش پیدا نمی‌کرد و به همین علت مردم شناخت کمتری نسبت به این گونه فیلمسازی داشتند اما درحال حاضر به مدد رشد فن آوری های نوین ارتباطی،امکان دسترسی به فیلم های کوتاه در جامعه بیشتر شده است و توجه مخاطبان به سینمای فیلم کوتاه افزایش یافته است.»

وی در پایان گفت: «با این حال هنوز بسترهای لازم برای نمایش فیلم های کوتاه و اکران عمومی آنها وجود ندارد. سینمای کوتاه ما باتوجه به حجم آثاری که در آن تولید می شود هنوز یک سینمای ویژه برای اکران ندارد و این درحالیست که می توان یکی از سالن‌های کوچک پردیس های سینمایی را به محل ثابت اکران و نمایش فیلم های کوتاه اختصاص داد تا پاتوقی برای علاقمندان به فیلم های کوتاه باشد و فیلمسازان هم امیدوار باشند آثاری را که می سازند مورد توجه و ملاحظه مردم قرار می گیرند. در سینمای امروز جهان نه تنها از اهمیت و کارکرد فیلم های کوتاه کم نشده بلکه بسیاری از آثار درخشان دنیای تصویر ،درام و نمایش در عرصه فیلم سازی کوتاه رخ می دهد.»