روایت خبرنگار پانا قبل از دیدار با رهبر معظم انقلاب

دانش‌آموزخبرنگار پانا شوق خود برای دیدار با رهبر معظم انقلاب را طی پیامی به شرح زیر روایت می‌کند:

بسم الله الرحمن الرحیم

بار سفر را جمع می‌کنم، البته چه باری! سر و ته وسایلم را با ۲ دست لباس، وسایل بهداشتی و قرآن به هم می‌آورم.

برایم تازگی دارد، آخر عجیب است برای دیدن کسی؛ این همه شوق برای دیدن کسی است که نه تا به حال با هم صحبتی داشتیم و نه او مرا می‌شناسد! تنها ارتباطی که داشتیم، دیدن ایشان پشت آن اتاقک جادویی یا همان تلویزیون بوده که پای صحبت‌هایشان می‌نشستم.

به یاد دارم یک بار که یک دانشجو به ایشان ابراز علاقه کرد، ایشان فرمودند: «خوش به حالتون که بنده را می‌بینید و دوست دارید، من شما را نمی‌بینم اما دوستتون دارم.»

بارها و بارها به این فکر کرده‌ام که اگر فرصت داشتم با ایشان صحبت کنم با کسی که ندیده و نشناخته من را دوست دارد، چه می‌گویم و چه می‌خواهم؟ راستش به نتیجه‌ای هم نرسیدم...

شاید برایتان سوال شود که «این همه شور و شوق برای چیست؟!» تو که نمی‌توانی از نزدیک با ایشان صحبت کنی! این همه دردسر رفت و برگشت و عقب افتادن از درس و زندگی‌ات را چرا به جان می‌خری؟ در حالی که می‌توانی با پیژامه گُل‌گُلی، پای تلویزیون نشسته و در آسایش کامل همان سخنرانی را ببینی.

خوب، سخن شما تا حدودی شاید درست باشد اما خیلی وقت‌ها هدف همان مسیر است که رشد و شکوفایی در همان مسیر و سختی‌های آن است. هدف این است که بروی و نشان دهی که میدان را خالی نکرده‌ای؛ یا از دید دیگری نگاه کنیم مثل این است که خواننده مورد علاقه‌ات در شهر شما کنسرت بگذارد و پدرت بگوید همان آهنگ را دانلود کن و گوش بده. آخر چه کاری است بخواهیم به خاطر هزینه بلیط و مواردی از این قبیل به زحمت بیفتیم!

این بار هم که نصیب من شده بروم و هرچه می‌بینم را برای شما هم با قلم ترسیم کنم.