عطار نیشابوری، بنیانگذار شعر عرفانی در ایران است

مجتبی جعفری، نویسنده و ناظر جشنواره‌های ادبی تهران در گفت‌وگو با خبرگزاری پانا به مناسبت ۲۵ فروردین که به نام عطار نیشابوری در تقویم رسمی کشور نامگذاری شده است به معرفی عطار نیشابوری پرداخت و گفت: «فریدالدین ابوحامد محمد ابن ابوبکر ابراهیم ابن اسحاق عطار نیشابوری، یکی از شاعران و عارفان نام‌آور ایران در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری قمری است. بر اساس گفته تاریخ‌نویسان، برخی سال ولادت او را ۵۱۳ و برخی دیگر ۵۳۷ هجری قمری می‌دانند.»

این نویسنده در ادامه به سبک و لحن عطار پرداخت و خاطرنشان کرد: «عطار، یکی از شاعران بزرگ متصوفه و از مردان نام‌آور تاریخ ادبیات ایران است. سخن او ساده و گیرا است و برای بیان مقاصد عرفانی خود، بهترین راه که همان کلام ساده و بی‌پیرایه و خالی از هرگونه آرایش است را انتخاب کرده است. این ویژگی باعث می‌شود که آثار او به راحتی در دل مردم جا بگیرد و تأثیر عمیقی بر روح و جان خوانندگان بگذارد.»

جعفری به تأثیر عطار در تغییر مسیر شعر فارسی اشاره کرد و گفت: «عطار در فاصله ۲ رویداد تلخ و مصیبت‌بار حمله غزها و حمله مغولان زندگی کرد. او در کودکی شاهد این بود که ترکان مهاجم غزه وارد شهرش شدند و دست به کشتاری وسیع زدند. در چنین زمانه سختی که مرگ و نیستی هر لحظه آدمیان را تهدید می‌کرد، عطار به عرفان و تصوف گرایش پیدا کرد.»

وی خاطرنشان کرد: «مهم‌ترین تأثیر عطار در حوزه شعر به تغییر مسیر شعر فارسی از شعر درباری و مدحی به سمت شعر عرفانی برمی‌گردد و او یکی از چهره‌های کلیدی در این تحول بود. همچنین می‌توان به سنایی اشاره کرد که به عنوان یکی از پیشگامان شعر عرفانی شناخته می‌شود. سنایی در زمان خود تأثیرات زیادی بر ادبیات داشت و عطار که در دوره‌ای بعد از او به دنیا آمد با الهام از آثار سنایی، رویکردی عمیق‌تر و منسجم‌تر به شعر عرفانی ارائه داد.»

جعفری به مقبره این شاعر بزرگ اشاره کرد و افزود: «مقبره شیخ عطار در نزدیکی شهر نیشابور واقع است. در عهد تیموریان، مقبره او خراب شد اما به فرمان امیر علیشیر نوایی، وزیر سلطان حسین بایقرا، مرمت و تعمیر شد. این مقبره نمایانگر احترام و ارادت مردم به عطار و تأثیر او در فرهنگ و ادبیات ایران است.»