دبیر ادبیات فارسی آموزشگاه شهید حججی ناحیه یک بهارستان:
جشن دیگان، یادگار شادی و همبستگی ایرانیان باستان است
بهارستان یک (پانا) - دبیر ادبیات فارسی آموزشگاه شهید حججی ناحیه یک بهارستان، جشن دیگان را یادگار شادی و همبستگی ایرانیان باستان دانست.
اکرم زلقی، دبیر ادبیات فارسی آموزشگاه شهید حججی ناحیه یک بهارستان در گفت‌وگو با خبرنگار پانا به بررسی تاریخچه جشن دیگان در ایران باستان پرداخت و گفت: «مردم سرزمین ایران در دوران باستان از شادترین مردم جهان بوده‌اند و برای شاد بودن به دنبال بهانه‌ای نمی‌گشتند. در طول سال، چندین جشن و گردهمایی برگزار می‌کردند و در هر ماه، یک روز را به جشن و سرور اختصاص می‌دادند. این روزها با نام همان ماه، نامگذاری می‌شدند، مانند فروردین‌گان و بهمن‌گان؛ اما دی‌ماه استثنا است و در این ماه، سه جشن در روزهای هشتم، پانزدهم و بیست‌وسوم دی برگزار می‌شد. در تقویم امروزی ایران این جشن‌ها برابر با دوم، نهم و هفدهم دی‌ماه است.»
دبیر ادبیات فارسی افزود: «بعد از جشن یلدا که طولانی‌ترین شب سال است و تاریکی همه جا را فرا می‌گیرد، روز تولد خورشید و اول زمستان یعنی اول دی، فرا می‌رسد. در این روز، نور بر تاریکی، خیر بر شر و خوبی بر بدی پیروز می‌شود و جان تازه‌ای می‌گیرد. برخی حتی این روز را اولین روز سال می‌دانند. روز اول زمستان، خرم‌روز نام داشت و در این روز، مردم ایران باستان از کارهای ناپسند و پلیدی مانند دروغ پرهیز می‌کردند و حتی حیوانی را برای زیباسازی میز جشن شکار نمی‌کردند. آن‌ها دست به دست هم می‌دادند و جشنی زیبا برگزار می‌کردند و این روز را به تفریح و استراحت سپری می‌کردند. همچنین در این روز، پادشاه با مردم دیدار می‌کرد و زرتشتیان به دعا و نیایش اهورامزدا می‌پرداختند.»
وی در خصوص تفسیر واژه دی و اهمیت این ماه از منظر ایرانیان باستان تصریح کرد: «هر یک از چهار روز دی‌ماه، معرف آغاز هفته‌ای تازه در ماه است. برای اینکه دی‌ها با هم اشتباه نشوند، هر یک از آن‌ها را با نام روز بعد همراه می‌کنند. بدین ترتیب، روز هشتم را دی به آذر، روز پانزدهم را دی به مهر و روز بیست‌وسوم را دی به دین نامیده‌اند. دی از مصدر "دا" به معنای آفریدن، ساختن و بخشیدن است که در اوستا و پارسی باستان این‌گونه معنی شده است. دی یعنی خالق و آفریننده، که منظور از آن اهورامزدا، خدای بزرگ در ادیان زرتشتی است. به همین دلیل، دی‌ماه برای زرتشتیان باستان از اهمیت بسیاری برخوردار بوده و در گذشته، آن‌ها کنار هم جمع می‌شدند و اهورامزدا را به شکرانه این ماه و بزرگی و یگانگی‌اش می‌ستایند تا خداوند، اهالی ایران‌زمین را در این ماه سرد یاری و حفاظت کند.»
زلقی در پایان با اشاره به تفکر ایرانیان باستان، شرح داد: «شاید حدود ۳۰۰۰ سال پیش، ما مردمانی با اندیشه‌ای نوین و به دور از تاریکی‌ها بوده‌ایم. بی‌بهانه می‌خندیدیم، خود را غرق در سرور می‌کردیم و برای خوشحالی یکدیگر دست به هر کاری می‌زدیم. خنده‌های دیگران ما را از اعماق وجود خشنود می‌ساخت. اما دریغا که اکنون از گذشته خود فاصله گرفته‌ایم و برای برداشتن یک گام کوچک، به دنبال انگیزه‌ای بزرگ هستیم. از دیدن خنده و شادمانی دیگران رنج می‌بریم. امید است باز هم همچون گذشته، به دنبال خوشی‌هایی زیبا و از جنس امید و بافتی همگانی باشیم.»
ارسال دیدگاه