پایه‌های ایران قوی با رشادت‌های شما قوت می‌گیرد

از دیروز که خبر فرودِ سخت بالگرد شما را شنیدیم، دلمان می‌لرزد ولی امروز فرودِ خبر رفتن شما در عمق باورمان سخت است. آفتاب غروب کرد، اذان مغرب گذشت، اذان صبح هم گذشت، بار دیگر آفتاب طلوع کرد و دست به دعا ماندیم تا بیدار شوید و مژده برگشتن‌تان را بدهید.

گویا شما بیدار بودید و ما خواب، خوابی که نیاز است ققنوسانی با جان‌فشانی، طنین بیداری و آگاهی را برای این ملت جاری سازند. طنینی از جنس رشادت و مسئولیت و از رنگ و بوی مردمی بودن؛

آری! این آخرین مسئولیت شما بود. «روشنگری» هر چند در دل تاریکی جنگل‌های ورزقان؛ «مسئولیت» در مسیر رسیدن به مردم مناطق محروم و «مقاومت» برای ساختن ایرانی قوی.

شاید شما را با جمله حاج قاسم یاد کنم: «کسی شهید می‌شود که شهید باشد.» یا با جمله شهید رجایی که در سربرگ‌های امتحانی برای دانش‌آموزانش می‌نوشت تا آینده این سرزمین را بسازند: «انسان باش، بیندیش، راه انتخاب کن و در این راه ثابت‌قدم باش» گویی شما همین جمله را به تصویر کشیدید. ثابت‌قدم بودید و ثابت‌قدم ماندید.

حالا که می‌روی، سلام ما را به امام رضا(ع) برسان. بگو که دعا کند برای تسکین دردهای این کشور؛ بگو دعا کند برای دست‌های نیاز این مردم و بگو ضمانت کند ورود انسان‌هایی متعهد را در راهی که تو طی کرده‌ای.

من سرباز راه رسالت، وظیفه قلمِ خود می‌دانم نوشتن از بزرگمردانی را که برای مردم می‌کوشند و می‌دانند ‌جایگاهشان برای خدمت به مردم است نه برای برتری بر مردم؛ آنان که می‌دانند لباسشان برای نشستن گرد‌وغبار خدمت است نه تکاندن گرد‌وغبار و آسایش.

آری برای آنان که می‌روند و می‌دانند که نامشان می‌ماند در دل آن‌هایی که جرعه‌ای لبخند بخشیدند در اقیانوسی از تلخی روزگار.

به عنوان یک دانش‌آموزخبرنگار پانا این داغ به دل‌نشسته را به ایران و ایرانی تسلیت عرض می‌کنم و امیدوارم من و دوستانم با دانش و آگاهی، زخم‌های این سرزمین را مرهم ببخشیم.

دانش‌آموز خبرنگار: زهرا امیدی