واکنش روزنامه شرق به اظهارات کدخدایی در باره وعده های انتخاباتی دروغ

به‌گزارش روزنامه شرق،کدخدایی به‌موضوع مهمی اشاره کرده است؛«دروغ‌گویی»!گناهی‌کبیره در شرع‌مقدس که در قوانین‌عرفی جرم نیست. کدخدایی ماجرای جانسون را مثال زده است. وزیر خارجه پیشین بریتانیا متهم به «دروغ‌گفتن و گمراه‌کردن مردم» در زمینه نتایج برگزیت است و به همین گناه راهی دادگاه شده است.

در دنیای امروز در سرزمین‌هایی که اسلامی نیستند مهم‌ترین اصل‌دینی اسلام یعنی ممنوعیت دروغ‌ جاری است و در ایران دروغ‌گویی به روال عادی زندگی اجتماعی نه‌فقط شهروندان که برخی سیاست‌مداران نیز تبدیل شده است. همین خلأقانونی که کدخدایی به‌آن اشاره کرده، سبب‌شده در جریان انتخابات‌های مختلف افراد با دروغ‌های جذاب، موفق به‌کسب کرسی‌های مسئولیت شوند و از هرگونه پیگرد حقوقی و قضائی هم مصون باشند؛ در ادامه فعالیتشان هم در برابر دروغ‌هایی که می‌گویند بازخواست نشوند. کافی است به سخنان محمود احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور پیشین نگاهی بیندازیم و ببینم برای هیچ‌کدام از دروغ‌هایش نه‌تنها بازخواست نشد که فصل جدیدی از فرهنگ دروغ‌گویی مسئولان در ایران را رقم زد.
فقط تصور کنید این جملات را رئیس‌جمهور یکی از کشورهای اروپایی به‌زبان آورده بود؛ چه رخ می‌داد؛ در حالی‌که شنیدن این جملات به روزمرگی در ایران تبدیل شده بود.

از مهم‌ترین دروغ‌های احمدی‌نژاد که در دو دوره انتخابات به‌وسیله آن رأی آورد، وعده رسواکردن مفسدان‌اقتصادی بود که هیچ‌گاه عملی نشد و با این اقدام خود مردم را به انقلاب و نظام بدبین کرد و بارها از افرادی به‌عنوان مفسد نام برد که امکان دفاع از خود را نداشتند و بعد از پایان دوره ریاست‌جمهوری او معاونانش یکی پس از دیگری به اتهام فساد راهی اوین شدند.

از جمله دروغ‌های دیگر رئیس‌جمهور ایران می‌توانیم به‌جملات زیر اشاره کنیم «هنگام سخنرانی در سازمان‌ملل متوجه‌شدم که ‌هاله‌‌نوری دور سرم است. تمام مخاطبین تکان نمی‌خوردند و خیره به‌ هاله‌‌نور بودند، الان می‌گویند فقط دو تا کشور قدرتمند در دنیا وجود دارد:یکی آمریکا و یکی ایران، طبق آمارهایی‌ که من دارم فرار مغزها از کشور صحت ندارد، ریشه‌کن‌ کردن بی‌کاری در پایان دولت‌دهم با ایجاد سالانه ۲.۵ میلیون شغل، دادن هزار متر زمین به‌هر خانواده ایرانی، اختصاص یک‌میلیون تومان به نوزادان، تحریم‌ها به‌لطف خدا در وضع مردم هیچ اثر بدی نداشته و مردم اصلا مفهوم تحریم را نمی‌دانند».
البته دروغ‌گویی احمدی‌نژاد فقط محدود به سخنرانی‌هایش نبود؛ سال ۹۳ پرویز کاظمی بخش دیگری از دروغ‌های او را آشکار کرد. کاظمی گفته است: «احمدی‌نژاد بدجوری دروغ می‌گفت، مانده‌ بودیم که او چه پدیده‌ای است! به‌عنوان مثال با من ظهر جلسه داشت و شب در جای دیگری می‌گفت از صبح در اصفهان بودم. بعد طوری حرف می‌زد و توضیح می‌داد که حتی من‌هم قانع می‌شدم و با خود می‌گفتم که نکند حتما روز گذشته پیش ایشان بودم». «احمدی‌نژاد همیشه می‌گفت من برای تبلیغات انتخابات ریاست‌جمهوری پولی خرج نکردم. در یکی از جلسات دولت گفت من فقط دو تا تراول ۵۰ تومانی خرج کردم؛ اما آقای مددی (رئیس تأمین‌اجتماعی) یک‌بار به‌خود من گفت من خانه‎ام را فروختم و برای تبلیغات ایشان هزینه کردم». «من پیش از مناظره معروف مهندس موسوی و احمدی‌نژاد برای دوستان نوشتم که به دو موضوع در مناظره‌ها توجه داشته باشید. یک اینکه آقای احمدی‌نژاد دروغ می‌گوید و دو اینکه حریم نگه نمی‌دارد».

البته احمدی‌نژاد تنها نیست و کم نیستند مدیران و مسئولانی که فراخور منافع‌سیاسی و جناحی خود به‌راحتی دروغ می‌گویند و از آب گل‌آلود ماهی خود را صید می‌کنند. برای مثال کریمی‌قدوسی، نماینده فعلی مجلس شورای اسلامی بارها ادعاهای کذبی را مطرح کرده است که خود مجبور به تکذیب آنها شده است؛ البته از عذرخواهی خبری نیست. تکذیب ادعا درباره دستگیری جاسوس در تیم مذاکره‌کننده از سوی وزارت امورخارجه، تکذیب ادعای کریمی‌قدوسی مبنی‌بر «اعلام برائت انصاری از فتنه» از سوی محمدرضا خباز، تکذیب ادعای کریمی‌قدوسی مبنی‌بر «سخنان هاشمی‌رفسنجانی علیه دولت» از سوی قدرت‌الله علیخانی، تکذیب تقلید صدای حسین فریدون و فریب معاون زنان و خانواده رئیس‌جمهور از سوی روابط‌عمومی معاونت زنان و خانواده و تکذیب ادعای کریمی‌قدوسی راجع به منزل تشریفاتی آیت‌الله آملی‌لاریجانی که آخرین مورد دروغ‌های او بوده است».

موکول‌کردن محاکمه دروغ‌گو به دادگاه وجدان که یک امر اخلاقی است باعث شده تا زمینه دروغ و دروغ‌گویی در جامعه ما رشد پیدا کند و به‌علت نبود ضمانت اجرا، دروغ‌گویی رو به افزایش است. بنابراین در کشور بسیار نیاز است که قاعده یا چارچوبی شکل گیرد که هر یک از مدیران و مسئولان اجرائی، عمیقا باور و احساس‌ترس داشته باشند که دروغ‌گویی می‌تواند برای آنها هزینه و پیامدهای سنگینی داشته باشد، تا از دروغ‌گویی بپرهیزند.‏ اینکه رئیس‌جمهور، نماینده مجلس و هر مقام مسئول دیگری بدون واهمه از تبعات گناه دروغ و بدون‌ترس از پیگرد قضائی این‌چنین راحت دروغ بگوید، برازنده نظام جمهوری اسلامی ایران نیست.