"سیب طلایی" یا همان "گوجه فرنگی" میوه است؟

به‌گزارش ایسنا، فارغ از نحوه تقسیم‌بندی میوه‌ها و سبزی‌ها، بدون شک از دیدگاه علم گیاه‌شناسی، «گوجه فرنگی» در ردیف میوه‌جات قرار می‌گیرد، اما داستان گوجه فرنگی آنجایی جالب می‌شود که بدانید در ایالات متحده امریکا گوجه فرنگی جزء سبزی‌ها قرار گرفته و دیوان عالی کشور «اتازونی» نیز رأی داده که گوجه فرنگی جزء کدام دسته باشد.

با وجود اینکه از منظر علمی گوجه فرنگی میوه است، اما چون بیشتر به صورت سس و چاشنی و انواع رب در غذاهای اصلی روزمره مصرف می‌شود، دیوان عالی ایالات محتده آمریکا در سال ۱۸۹۳ رأی داد که آن را جزء سبزیجات محسوب کنند. شاید به همین دلیل نیز در کشاورزی اغلب به‌ عنوان سبزی شناخته می‌شود.

در این میان بد نیست تا نگاهی به تاریخچه این میوه استثنائی بیندازیم. شواهد موجود نشان می‌دهد، گوجه فرنگی برای اولین‌بار در آمریکای جنوبی و در کشورهایی همچون «پرو»، «اکوادور» و «بولیوی» به صورت گیاه وحشی و خودرو دیده شده و مدت‌ها پیش از این‌که «کریسفت کلمب» قدم به قاره آمریکا بگذارد، این گیاه در کشور مکزیک کشت و زرع می‌شد. این احتمال وجود دارد که این محصول برای نخستین‌بار از آن‌جا به اروپا رفته باشد.

با این جود، اولین توصیفی که از این گیاه به زبان‌های اروپایی وجود دارد این است که در سال ۱۵۵۴ ایتالیائی‌ها آن را «سیب طلائی» خوانده‌اند. یعنی می‌توان این‌طور استنباط کرد که در ابتدا نوعی از گوجه فرنگی در باغ‌های کشورهای انگلستان، اسپانیا، ایتالیا، فرانسه و برخی دیگر کشورهای اروپای مرکزی کشت می‌شده و تقریباً میوه‌ای تفننی بوده است.

در قرن هفدهم میلادی، اغلب مردم کشورهای اروپایی این میوه را با غذاهای روزمره خود می‌خوردند. اولین مردی که در سال ۱۷۸۱ آن را کاشت، «توماس جفرسن» از اهالی اتازونی بود. با این وجود در همان زمان مردمی بودند که آن را محصولی سمی می‌دانستند و فقط در سال ۱۹۰۰ بود که مصرف گوجه فرنگی در آن کشور عمومیت یافت.

گوجه فرنگی در اوایل قرن نوزدهم میلادی به خاورمیانه رسید و به عنوان یکی از مواد لازم برای پخت غذا به مصرف رسید.

در خصوص نحوه ورود گوجه‌فرنگی به ایران نیز روایت‌های مختلفی بیان شده است. برخی ورود آن به ایران را از طریق ترکیه و ارمنستان دانسته‌اند و عده‌ای نیز سفرهای مکرر خاندان قاجار به فرانسه را منشأ ورود این گیاه به ایران ذکر کرده‌اند.

در هر حال، در ابتدا مردم ایران این گونه گیاهی را «بادمجان ارمنی» یا «بادمجان رومی» می‌نامیدند. در ایران در ابتدا پرورش گوجه‌های کوچک که امروزه «گوجه گیلاسی» نامیده می‌شوند، مرسوم شد و پس از مدتی گوجه‌های بزرگتر وارد کشور شدند و به دلیل تفاوت اندازه با گوجه‌های رایج در آن زمان، به «گوجه فرنگی» مشهور شدند.

همچنین گفته شده اولین‌بار در زمان قاجار خاندان معیری پرورش گوجه فرنگی در ایران را آغاز کردند.

از منظر گیاه‌شناسی، گوجه فرنگی گیاهی چندساله و منسوب به خانواده سیب‌زمینی و توتون است. دوره رشد آن تقریباً طولانی بوده و برای رشد احتیاج به روشنایی کافی و خاک و تغذیه خوب دارد.

همچنین جالب است بدانید که گوجه فرنگی برای عرضه به بازار وقتی که هنوز سبز است چیده می‌شود، زیرا تا به بازار برسد در راه قرمز شده و رنگ می‌گیرد.

با وجود این سرنوشت و تاریخچه جالب امروز گوجه ‌فرنگی در همه جای دنیا وجود دارد و در اکثر مواد غذایی ردپایی از آن را می‌توان یافت.