کرونا پای پسر فداکار را گرفت

به‌گزارش جام‌جم، چند روزی از انتشار خبر ورود ویروس کرونا به کشور گذشته بود که محمدحسن عسگری تصمیم به ضدعفونی کردن داوطلبانه شهرشان یعنی زواره از توابع اردستان اصفهان گرفت.
وی عنوان کرد: «حدود هشت سالی می‌شود که به شهرستان زواره مهاجرت کرده‌ایم. قبل از آن در رفسنجان زندگی می‌کردیم و از وقتی خودم را شناختم در زمین‌های کشت پسته کار می‌کردم. به پیشنهاد یکی از دوستان تراکتور خریدم و در زمین‌های کشاورزی اطراف شهر زواره کار می‌کردم. وقتی ویروس کرونا در استان اصفهان شیوع پیدا کرد، فکر کردم از تراکتور برای کمک به ضدعفونی شهر استفاده کنم. موضوع را با چند نفر از دوستان و همشهریان در میان گذاشتم. مردم شهر پول جمع کردند و مواد ضدعفونی خریدند و در اختیار ما گذاشتند. بعد من و یکی از دوستانم با تراکتور در شهر می‌گشتیم و شهر را ضدعفونی می‌کردیم.»
در جریان کار خودجوش عسگری و دوستانش که چند شب پی در پی هم ادامه داشت، چند باری محمدحسن از پدرش درخواست کرد همراه آنها برای کمک به ضدعفونی شهر همراه شود.

پدر محمدحسن در مورد شب حادثه گفت: «شب حادثه محمدحسن همراه من و دوستم برای ضدعفونی شهر آمد. حدود ساعت ۹ شب وقتی خیابان‌های زواره خیلی خلوت بودند کار را شروع کردیم. پسرم روی تراکتور نشسته بود و هر جا که لازم بود پایین می‌آمد و به ما کمک می‌کرد. اگر وسیله‌ای می‌خواستیم سریع به دستمان می‌داد یا وقتی مخزن مواد در حال تمام شدن بود، در دبه‌های ماده ضدعفونی‌کننده را باز می‌کرد. چند دقیقه‌ای از کارمان می‌گذشت که یکدفعه صدای فریاد پسرم را شنیدم. محمد حسن از روی تراکتور در حال حرکت پایین افتاده بود و پای او بر اثراصابت با گاردان تراکتورآسیب شدیدی دیده بود. خونریزی پای او خیلی شدید بود، برای همین من از شدت اضطراب نمی‌توانستم منتظر اورژانس بمانم. به کمک دوستم ماشین گرفتیم و پسرم را به بیمارستان رساندیم.»

آن شب پدر محمدحسن خیلی سریع او را به بیمارستانی در زواره منتقل کرد، اما پزشکان بیمارستان گفتند به دلیل شدت آسیب و احتمال قطع شدن پا، باید او را به اصفهان منتقل کنند. «محمدحسن را به بیمارستان کاشانی اصفهان منتقل کردیم. پزشکان پای محمدحسن را پیوند زدند و چند روزی او در بیمارستان بود، اما بعد از چند روز پای او عفونت شدید کرد. من با پرس‌وجو، پزشک حاذقی در یکی از بیمارستان‌های یزد پیدا کردم و پسرم را به بیمارستانی در یزد منتقل کردیم. مهم این بود که عفونت پا کنترل شود که با کمک پزشکان کنترل شد؛ اما همین عفونت شدید منجر به قطع پای محمدحسن شد.»

دوست داشتم مثل بیرانوند شوم
رویای دروازه‌بانی پرسپولیس از کودکی با محمدحسن بود. روزهایش را با درس خواندن می‌گذراند به امید روزی که بتواند دروازه‌بان تیم پرسپولیس شود. حالا با این حادثه باید برای همیشه با این آرزویش خداحافظی کند. نوجوان فداکار ۱۳ ساله گفت: همیشه دلم می‌خواست یک بار برای بازی دربی به استادیوم آزادی بروم. چون سفر به تهران برایمان دشوار بود، هرگز نتوانستم به آرزویم برسم. الان هم آرزو دارم یک بار هم که شده بازیکنان پرسپولیس را از نزدیک ببینم. پوستر علیرضا بیرانوند را به دیوار اتاقم زده‌ام و دوست داشتم یک عکس دو نفره با او بگیرم و آن را به دیوار اتاقم بزنم. زمانی که بیرانوند پنالتی رونالدو را گرفت، شیرین‌ترین لحظه زندگی‌ام بود.