تجربه‌ای از سکوت و آرامش در اعتکاف

وقتی تصمیم گرفتم در اعتکاف شرکت کنم، حس عجیبی داشتم؛ مثل اینکه قرار بود به جایی بروم که هیچ‌وقت تجربه‌اش نکرده بودم. دلم پر از کنجکاوی بود و کمی هم اضطراب. فکر می‌کردم سه روز دوری از زندگی روزمره، درس‌ها، تلفن همراهم و حتی دوستانم چه شکلی خواهد بود. اما انگار قلبم صدای دیگری را می‌شنید؛ صدایی که مرا آرام به سوی خودش می‌کشید.

وقتی وارد مسجد شدم، هوای آرامش‌بخش آنجا قلبم را گرفت. حس کردم قدم به دنیای دیگری گذاشته‌ام. سکوتش، زمزمه‌های دعا، و سجاده‌ای که همیشه منتظر بود تا رویش بنشینم، همگی مثل یک آغوش گرم مرا در خود فرو بردند. انگار دنیا کوچک‌تر شده بود و خدا بزرگ‌تر.

هر نماز، هر دعا و هر لحظه‌ خلوت با خودم، مثل پاک کردن گردوغبار از روی یک آینه بود. آینه‌ای که در آن، منِ واقعی‌ام را دیدم. شب‌ها، وقتی چشم‌هایم را می‌بستم، به این فکر می‌کردم که چقدر دلم برای این سکوت و خلوت تنگ می‌شود.

حالا که این سه روز تمام شده، انگار چیزی در دلم تغییر کرده. احساس می‌کنم سبک‌ترم، آرام‌ترم. انگار خدا دستم را گرفته و گفته: «نگران نباش، من همیشه کنارت هستم.» و این بزرگ‌ترین هدیه‌ای است که از اعتکاف گرفتم؛ آرامشی که هیچ‌چیز نمی‌تواند جایگزینش شود.