طلوع خورشید وفاداری، نماد آثار و شهادت

در وسعت آسمان عشق، نامی درخشان است که هرگز غروب نمی‌کند، نامی که با شجاعت آمیخته شد، با وفاداری معنا یافت و در زلال‌ترین چشمه‌های یقین، تطهیر گشت.

عباس نه فقط یک نام که حقیقتی بی‌زوال است. مردی که از آغاز، تقدیرش را بر مسیر نور نوشتند؛ مردی که دست‌هایش را برای عشق گشود نه برای گرفتن که برای بخشیدن بلکه او سقای عطشناکان بود اما تشنه‌تر از همه، او همیشه دستی بر مشک، چشمی بر حقیقت و دلی لبریز از یقین بود. چه کسی جز او می‌توانست در طوفان تردید، فانوس یقین باشد؟ چه دستی جز دست‌های عباس می‌توانست پرچمدار عشق بماند، حتی آنگاه که از پیکر جدا شد؟ او که در اوج عطش، لب‌هایش را بر آب فرو نبست تا از پیمان، وفاداری و عشق سیراب بماند.

امروز، ردای عباس(ع) را بر شانه‌ مردانی می‌بینیم که زخم‌هایشان نشان افتخار است. جانبازان، تکرار عباس در روزگار ما هستند؛ آنانی که پا در راه او نهادند، جان را سپر حقیقت کردند و دست‌هایشان را دادند اما پرچم را نه! سلام بر آنان که عباس‌وار ایستادند، عباس‌وار جنگیدند و عباس‌وار ماندند. جانبازان عزیز در میان ما به عنوان وارثان همین ارزش‌ها و فضایل در عرصه‌های مختلف زندگی به مقاومت و ایستادگی ادامه می‌دهند.

آنان که در راه انقلاب اسلامی همچون حضرت ابوالفضل(ع) هر آنچه داشتند، فدای حقیقت و عدالت کردند. جانبازان، زخم‌هایشان را به یادگار گرفته‌اند تا همگان بدانند که ایستادگی در برابر ظلم و ستم، قیمت سنگینی دارد اما همیشه عزت و سربلندی برای کسانی خواهد بود که در مسیر حق، گام برمی‌دارند.