خوانشی نو از مکتب آزادگان

در این باره زیاد گفته شده است و زیادتر هم باید بیان شود تا هم میراث گذشته حفظ شود و هم چراغ های فردا روشنی خود را سرمه چشم ها کند. ما اگر خواهان فردای امن و سلامت و پیشرفته هستیم، حتما باید دفاع مقدس را خط به خط بخوانیم و قهرمانانش را یک به یک به عنوان سرمشق زیست مومنانه در شرایط گوناگون، فرادید داشته باشیم.

در این میان آزادگان جایگاه ویژه دارند. آنان بر خلاف همگنان جهانی خود، اسارت را تسلیم معنا نکردند بلکه از دل آن به ساحت مبارک آزادگی، نقب زدند. در این ساحت هم ظرافت‌های ایمانی را به رسم زندگی در آوردند. 

این را هم ذیلِ قاعده قرآنی" نفی سبیل" می دانستیم. چه هرچند با عراق در جنگ بودیم اما آن را کشوری اسلامی می‌دانستیم. پس نباید کاری می‌کردیم که باعث تخفیف یک کشور اسلامی شود. این را شهید ابوترابی به ادبیات رفتاری برای آزادگان سرمشق نویسی کرد. همین رفتار او هم البته برای زندان بانان بعثی درس‌آموز بود. فهم پندار و رفتاری چنین در نگاه اول سخت می آید. سخت هم هست اما وقتی می‌خوانیم که معلم آزادگان، حضرت سجاد، علیه السلام، در برابر تهدید رومیان برای حکومت غاصب اموی، راه برون رفت می نویسد، دیگر سخت نیست که درس است. درسی که باید بخوانیم و به سیره امامت، التزام می داشتیم. آنان در میان خود و دشمن البته مرز آشکار داشتند. به جد هم بر این مرزبندی غیور بودند اما این باعث نمی‌شد در برابر کفار به تخریب این دیوار بدساخته بپردازند. این یک درس دیگر هم در خود دارد؛ مشکلات داخلی مان را نباید به محکمه دیگران ببریم. چهارچوب ها آنقدر احترام دارند که گاه باید زخم خود را پوشید تا غیر نبیند. باری آزادگان ما در حصار بعثی ها به رفتار از کیان اسلام مراقبت می‌کردند. تفاوت ما با دیگران هم دقیقا در همین است. همین که در هر شرایطی رفتار خود را با آموزه های دینی تراز می‌کنیم. راز موفقیت ما و شکست دشمن هم در همین التزام عملی به دین است

غلامرضا بنی‌اسدی / کارشناس رسانه