اگر باز هم کشورم را در خطر ببینم تا پای جان برای کشورم هستم

خبرنگار پانا  با حسینعلی آیتی جانباز ۶۵ درصد گفتگویی داشت جانبازی که ۵ سال از پیشانی نفس می‌کشید.

حسینعلی آیتی  در گفت‌وگو با پانا گفت: « من ۶۳ سال دارم و صاحب دو فرزند پسر هستم از ابتدای جنگ تا اسارت همه را در جنگ حضور داشتم .»

وی در ادامه مجروح شدن خودش را اینگونه بیان کرد :« دو بار مجروح شدم یکبار در سال ۱۳۶۲ در منطقه حاج عمران در قسمت پشتیبانی خدمت می‌کردم و چون این منطقه صعب العبور بود برای جابه جایی شهدا و مجروحان  باآمبولانس غیر ممکن بود ما از طریق قاطر مجروحان و شهدا را به عقب خط مقدم می بردیم، اولین جراحت من از ناحیه کتف بود که ترکش دربازو و زیر قلب اصابت کرده بود و دست من یکسال هیچ حرکتی نداشت حتی پزشک قطع دست را تجویز کرده بود اما از آنجا که دلم شکست و راضی نمی شدم معجزه ای صورت گرفت و ناگهان انگشتان و دست به حرکت افتاد.»

آیتی بیان کرد: «مجددا درسال۱۳۶۴ همان منطقه اعزام و این بار از ناحیه پیشانی مجروح شدم و از آن جا که منطقه دست نیروهای دشمن افتاد مجبور شدم با رفقا در شیار کوهی پنهان شویم ۴ روز بدون غذا و آب در شیار ماندیم و از سبزی های داخل کوه و مقدار کمی آب در لابه لای سنگها تغذیه کردیم تا اینکه به دست نیروهای عراقی اسیر شدم و ۵ سال در اسارت با پیشانی نفس می کشیدم.»

آیتی اظهار کرد : «خاطرات اسارت و سختی‌های آن کتابی است که اینجا مجال گفتنش نیست . اما اگر باز هم کشورم را در خطر ببینم تا پای جان برای کشورم هستم .»