اگر باز هم خطر ببینم تا پای جان برای کشورم هستم

حسینعلی آیتی، جانباز ۶۵ درصد که ۵ سال از پیشانی نفس می‌کشید در گفت‌وگو با پانا گفت: «۶۳ سال دارم و صاحب ۲ فرزند پسر هستم و از ابتدای جنگ تا اسارت، همه را در جنگ حضور داشتم.»

وی مجروح شدن خود را اینگونه بیان کرد: «۲ بار مجروح شدم؛ یک بار در سال ۱۳۶۲ در منطقه حاج عمران در قسمت پشتیبانی، خدمت می‌کردم و چون این منطقه صعب‌العبور بود، جابه‌جایی شهدا و مجروحان با آمبولانس غیرممکن بود و از طریق قاطر، مجروحان و شهدا را به پشت خط مقدم می‌بردیم. اولین جراحت من از ناحیه کتف بود که ترکش در بازو و زیر قلب، اصابت کرده بود و دست من یک سال هیچ حرکتی نداشت. حتی پزشک، قطع شدن دست را تجویز کرده بود اما از آنجا که دلم شکست و راضی نمی‌شدم، معجزه‌ای صورت گرفت و ناگهان انگشتان و دست به حرکت افتاد.»

آیتی بیان کرد: «مجدداً در سال ۱۳۶۴ به همان منطقه اعزام و این بار از ناحیه پیشانی مجروح شدم و از آنجا که منطقه به دست نیروهای دشمن افتاد، مجبور شدم با رفقا در شیار کوهی پنهان شویم. ۴ روز بدون غذا و آب در شیار ماندیم و از سبزی‌های داخل کوه و مقدار کمی آب در لابه‌لای سنگ‌ها تغذیه کردیم تا اینکه به دست نیروهای عراقی اسیر شدم و ۵ سال در اسارت با پیشانی نفس می‌کشیدم.»

جانباز ۶۵ درصد گفت: «خاطرات اسارت و سختی‌های آن کتابی است که در اینجا مجال گفتنش نیست اما اگر باز هم کشورم را در خطر ببینم تا پای جان برای کشورم هستم.»