مسعود میرزایی*
سه قطره خون
قزوین (پانا) - فریاد عدالتخواهی، ۱۶ آذر ۱۳۳۲ را خلق کرد و اندیشه های بلندی را استوار ساخت که کلمات از بیان درست آن قاصر است.
پیوند علم و حقیقت ندای آزادی را در دانشگاه سر داد و پر کشیدن «سه آذر اهورایی» دریای خونی را راه انداخت که بزرگ ترین طاغوت ها را درون خود می کشد.
قندچی، شریعت رضوی و بزرگ نیا سه یار دبستانی، فارغ التحصیل نشده، درسی را در برابر «نیکسون» ها دیکته کردند که پس از ۶۳ سال هنوز هم برای مکتب خانه های ما تازگی دارد. انگار همین دیروز لاله های خونین نامشان را در قلب ها حک کردند تا سینه به سینه بچرخد و راهشان فراموش نشود.
۱۶ آذر سه پیام مهم عدالت، امنیت و استقلال را به دانشجو یادگار داد و بهایش شد سه قطره خونِ سه آذر اهورایی که هنوز تازگی و گرمای خونشان به مشام می رسد و خاک دانشگاه بوی آرمان خواهی آنان را می دهد.
همین ها دانشجو را جسور می کند تا بگوید، بنویسد و بازتاب اندیشه های یک ملت باشد؛ دانشگاه فضای باز سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و ... است تا دانشجو حرف بزند، تبادل اندیشه کند و حرکت در مسیر عدالت خواهی را در پیش گیرد، اگر غیر این باشد دانشگاه با مغازه، بانک و هر چهاردیواری دیگری چه تفاوتی دارد. صرفا این تحصیل علم و دانش نیست که عنوان «دانشجو» را می سازد بلکه روحیه مطالبه گری، عدالت طلبی، آرمان خواهی، ظلم ستیزی و انرژی جوانی مهم ترین شاخصه های یک دانشجو است.
دانشجو باید بیدار باشد، قوه تحلیلش را به کار گیرد و جریانات و مسائل سیاسی جهان خود را بفهمد، در وجود چنین نگاهی، قطع و یقین اندیشه بیگانه جایی در ذهن دانشجو و به تبع جامعه نخواهد داشت و کشور در برابر تهاجمات واکسینه می شود.
شهید بهشتی چه زیبا می گوید «دانشجو مؤذن جامعه است، اگر خواب بماند، نماز امت قضا می شود» به حق که دانشجو بار سنگینی از اجتماع را بر دوش می کشد و با انرژی و همت خود کم کاری دیگران را نیز پوشش می دهد تا قطار پیشرفت و توسعه اجتماع متوقف نشود.
زنده نگه داشتن شور و نشاط دانشجو در گرو بالا رفتن تحمل ها در محیط دانشگاهی است و هرچه دانشگاه بسته تر باشد، دانشجو عنوان حقیقی خود را بیشتر از دست می دهد.
آزادی بیان و آزادی اندیشه در دانشگاه که در تضاد با چارچوب شکنی و بی بند باری است، یک اصل اساسی برای ارتقای بینش سیاسی و اجتماعی محسوب می شود و اگر می خواهیم دانشگاه و جنبش های دانشجویی فعال باشد باید امنیت دانشجو را فراهم آوریم و حرمت نهادن به دانشجو و دانشگاه گامی برای اصلاح و تغییر وضع موجود است.
یادداشت از مسعود میرزایی - روزنامه نگار و کارشناس ارشد علوم سیاسی
ارسال دیدگاه