معاون فعلی و دبیر سابق ادبیات آموزشگاه شهید مصطفی خمینی:
فردوسی، فرزانه توس و ستاینده خرد است
فیروزکوه ( پانا) - معاون فعلی و دبیر سابق ادبیات آموزشگاه شهید مصطفی خمینی فیروزکوه، فردوسی را فرزانه توس و ستاینده خرد خواند و گفت این شاعر ملی، یکی از بزرگترین حماسه‌سرایان جهان بوده است.
علی اکبر اسفندیار، معاون فعلی و دبیر سابق ادبیات آموزشگاه شهید مصطفی خمینی شهرستان فیروزکوه به مناسبت بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و روز پاسداشت زبان فارسی، همزمان با ۲۵ اردیبهشت در گفت‌وگو با پانا گفت:« در تقویم ایرانی ۲۵ اردیبهشت ماه، بزرگداشت شاعر ملی ایران و حماسه‌سرای بزرگ جهان، فردوسی بزرگ است. آن زمان که رودکی، پدر شعر فارسی در روستای بَنُج رودک سمرقند دیده از جهان فرو بست در روستای دیگر از سرزمین شعر فارسی، یعنی در روستای باژ از ناحیه‌ی تابران توس، فردوسی بزرگ دیده به جهان گشود.»
اسفندیار افزود:« این شاعر ملی که فرزانه توس و ستاینده خرد است، یکی از بزرگترین حماسه‌سرایان جهان بوده؛ که در سال ۳۲۹ هجری قمری زاده شد؛ همچنین تاریخ زاده شدن فردوسی را می‌توانیم از بخش‌های مختلف شاهنامه دریابیم.»
وی تصریح کرد:« فردوسی بزرگ در جای دیگر از ۷۱ سالگی خود سخن می‌گوید: چو سال اندر آمد به هفتاد و یَک/همی زی شعر اندر آمد فلک. و این هنگامی است که شاهنامه پایان پذیرفته بود؛ زیرا که خود وی تاریخ پایان پذیرفتن شاهنامه را سال۴۰۰ هجری قمری گفته است؛ ز هجرت شده پنج هشتاد بار/که گفتم من این نامه‌ی شهریار.»
این دبیر ادبیات، افزود:« پدر فردوسی از دهقانان و دارای ثروت ورفاه فراوانی بوده است، روستای باژ ازآنِ پدر فردوسی بوده که در آن روستا زمین‌های کشاورزی و باغ و ستور و دام فراوان داشته است، پدر در تربیت فرزند علاقه بسیاری داشت و او را به مکتب فرستاد، فردوسی در کنار تاریخ و ادب فارسی از ادبیات عرب و علوم دینی نیز آگاهی داشته است، از همان روزگار جوانی به سرودن شعر علاقه بسیار داشت و برخی از داستان‌های کهن ایرانی را به نظم کشیده و در همان روزگار جوانی داستان بیژن و منیژه را به همراهی همسر هنرمندش از کتاب‌های پهلوی به نظم درآورد که این داستان یکی از دلکش‌ترین داستان‌های عاشقانه شعر و ادب فارسی است.»
اسفندیار در خصوص زندگینامه فردوسی این شاعر بزرگ، گفت:« او یک پسر و یک دختر داشته که پسرش در سن ۳۷ سالگی از دنیا رفت و از سرگذشت دخترش اطلاعات دقیقی در دست نیست. همچنین پیش از فردوسی، دقیقیِ توسی که همشهری این شاعر بزرگ بوده، سرودن کتابی مانند شاهنامه را آغاز کرده بود، که با مرگ نابهنگام این شاعر، این کار نیز ناتمام ماند و فردوسی با آگاهی یافتن از کارِ دقیقی، در صدد برآمد تا کار او را ادامه دهد و با گرد آوردن منابع و کتب تاریخی این کار را ادامه داد و سرودن شاهنامه را در حوالی سال‌های ۳۶۵ تا ۳۷۰ هجری قمری آغاز کرده بود.»
وی ضمن معرفی کتاب شاهنامه، بیان کرد: «این شاعر بزرگ، شاهنامه را به نام سلطان محمود غزنوی کرده بود و او را در شاهنامه نیز ستوده است که در پایان عمر بنا به دلایلی از این کار پشیمان شد؛ زیرا سلطان محمود نیز چنان که باید، به شاهنامه توجهی نکرده بود. شاهنامه کتابی است در محتوا، یک حماسه اسطوره‌ای، پهلوانی، عشقی، اندرزی و تاریخی و در جزئیات مطالب، از آگاهی‌های گوناگون از زندگی مادی و معنوی، تشکیل اداری لشکری و درباری و آیین‌های خانوادگی و اجتماعی ایرانیان باستان است. درمجموع این کتاب یک حماسه تراژیک و دراماتیک است و در کارکرد، مهم‌ترین حلقه پیوند دو بخش تاریخ و فرهنگ ایران پیش از اسلام و پس از اسلام به یکدیگر و استوارترین ستون زبان و ادب فارسی و بزرگترین شاخصه هویت و ملیت ایران است.»
اسفندیار همچنین افزود:« سرانجام این شاعر بزرگ در سال ۴۱۱ هجری قمری در ۸۲ سالگی از دنیا رفت. و در کتاب بزرگ شاهنامه آخرین اشاره‌ای که به سن خود می‌کند نیز، آنجاست که از هشتاد سالگی خود سخن به میان آورده و می‌گوید: کنون عمر نزدیک هشتاد شد/امیدم به یکباره بر باد شد.»
معاون فعلی و دبیر ادبیات آموزشگاه شهید مصطفی خمینی در پایان گفت: « هنگامی که این اثر بزرگ را ورق می‌زنیم هم از تاریخ و اسطوره ایران آگاهی می‌یابیم و هم از اندرزهای فردوسی بزرگ که حکیمی بزرگ است آگاهی پیدا می‌کنیم که این آگاهی در جریان زندگی به کار هر انسانی می‌آید. وامیدواریم که همه فارسی زبانان و گوشه‌گوشه این کره خاکی، این اثر بزرگ را ارج نهند و در حفظ و نگاهبانی آن سعی و تلاش نمایند.»
دانش‌آموز خبرنگار: فاطیــما ایــلکا
ارسال دیدگاه