زبان فارسی بخشی از اصالت دیرینه ایرانیان به شمار می‌رود

اراک (پانا) - دبیر بازنشسته ادبیات فارسی گفت زبان فارسی بخشی از اصالت دیرینه ایرانیان به شمار می‌رود و اگر به دست تغییر و تحول سپرده شود، می‌تواند خیلی از میراث‌ معنوی را دست‌خوش تغییر کند.

زهرا هاشمی، دبیر بازنشسته ادبیات فارسی در گفت‌و‌گو با پانا با اشاره به روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی اظهار داشت: «در خصوص علت نام‌گذاری ۲۵ اردیبهشت‌ماه به عنوان بزرگداشت فردوسی، بنده فکر می‌کنم اولین علت آن به دلیل خدماتی است که فردوسی به زبان فارسی کرده و واقعأ به عنوان یک ایرانی و پارسی زبان خود را مسئول حفظ زبان فارسی از گزند لغت‌های بیگانه و دخیل در آن زمان دانست و اختصاص یک روز از سال به این شاعر گرامی برای پاسداشت زحمات وی است.»

وی افزود: «معمولاً راه شناخت هر فردی، اگر آثار مکتوب داشته باشد، مطالعه آثار خود آن فرد است، بنابراین یکی از منابع خیلی خوب، جامع و کامل برای شناخت فردوسی، مطالعۀ شاهنامه فردوسی است و هر کس می‌تواند بر اساس علاقه خود بخش‌های مختلف شاهنامه را مطالعه کند، مثلاً فرض کنید، داستان رستم و اسفندیار، داستان رستم و سهراب که معمولاً حتی پدران، پدربزرگان و یا مادربزرگان ما نیز با آن‌ها مانوس بودند و بنده فکر می‌کنم یک خورده کم کاری در خود قشر دانش‌آموزان صورت گرفته و بهانه آن‌ها عدم فهم زبان شاهنامه است.»

دبیر بازنشسته ادبیات فارسی با اشاره به زبان خاص شاهنامه ادامه داد: «ما برای زبان شاهنامه راه درمان داریم و آن هم ترجمۀ روانِ بیت به بیت شاهنامه است و اگر اقشار مختلف جامعه این کتب را تهیه کنند و در منزل داشته باشند می‌توانند در اوقات فراغت خود داستانی از شاهنامه را مطالعه کنند، قطعاً به شناخت بهتری نسبت فردوسی و خدماتی که به زبان فارسی کرده، دست پیدا می‌کنند.»

هاشمی در پاسخ به سوال پانا که آیا آثار برجسته زبان فارسی مانند شاهنامه و سایر شعرای بزرگ ایران فقط محدود به این مرز و بوم هستند، گفت: «حتماً این آثار وسعت بیش‌تری را دربرمی‌گیرد، در درجۀ اول میراث معنوی کشور ما هستند، پس ما ایرانی‌ها نسبت به آن، تعلق خاطرِ بیشتری داریم و نگهداری و حفظ آن را بیش‌تر باید وظیفۀ خود بدانیم و در درجۀ دوم می‌توان گفت در قلمرویی که زبان فارسی گسترش دارد، خارج از مرزهای جغرافیایی ایران، کشورهای همسایۀ ما که قبل‌تر، جزئی از امپراتوریِ زبان فارسی بودند مثل تاجیکستان، افغانستان، پاکستان و خیلی از ایالت‌های هند که ما در آن مناطق و در زمان صفویه و قبل و بعد از آن زبان فارسی را داشتیم.»

وی ادامه داد: «برای حفظ و نگهداری زبان فارسی می‌توان گفت تک تک ما وظیفه داریم و زمانی ورود واژگان بیگانه و واژگان دخیل به زبان فارسی سرعت خیلی کندی داشت، اما با رشد تکنولوژی و فناوری‌های روز، هر وسیله‌ای که درست شد، با خود یک سری واژه هم آورد به طور مثال شما ببینید تا قبل از اینکه چیزی به اسم رایانه (یا کامپیوتر)، یا مثلا تلفن همراه(موبایل) را داشت باشیم، نام‌های سخت افزاری و نرم افزاری این دستگاه‌ها هم با آن وجود نداشت و هنگامی که این واژگان وارد زبان فارسی شد، یک حجمی از واژگان جدید و دخیل را وارد زبان فارسی کرد و این وظیفه بر عهدۀ بزرگان ما به خصوص مسئولین فرهنگستان زبان فارسی است که با ورود هر واژه‌ای، آمادگی این را داشته باشند که واژۀ جدیدی را بسازند و وظیفۀ ما کاربران زبان فارسی این است که به جای استفاده از آن واژگان دخیل، حداقل معادل‌های فارسیِ آن‌ها را استفاده کنیم.»

دبیر بازنشسته ادبیات فارسی با بیان اینکه نسبت به زیان فارسی متعصب باشیم، خاطرنشان کرد: «زبان فارسی، زبان مادری ما است و من می‌خواهم بگویم که مادر فقط کسی نیست که ما از آن زاده شدیم بلکه به معنای واقعی، میهن هم برای ما یک مادر است، پس زبان مادری، ما را به کشورمان و به مادر اصیل خود یعنی «وطن» وابسته می‌کند و لازم است کمی نسبت به ورود واژگان دخیل متعصبانه برخورد کنیم و گاهی اوقات ما استفاده از واژگان بیگانه را نشانۀ روشنفکری خود می‌دانیم که به جای مثلاً (سپاس‌گزارم) در فارسی از واژۀ (مرسی) استفاده کنیم و این را حتماً به عنوان یک امتیاز به یکدیگر هدیه می‌کنیم در حالی که واقعاً این طور نیست، گر شما وارد کشوری مثل آلمان شوید، می‌بینید که چقدر بر فرهنگ و اصالت خود تعصب دارند.»

وی تصریح کرد: «زبان فارسی بخشی از اصالت دیرینۀ ما ایرانیان است و اگر ما آن را دست تغییر و تحول بسپاریم، می‌تواند خیلی از میراث معنوی ما را هم دست‌خوش تغییر کند و پس یک یکِ ما نسبت به این قضیه مسئول هستیم که حداقل از واژگان بیگانه کمتری استفاده کنیم.»

دانش‌آموز خبرنگار: آرمیتا رحیمی