فردوسی، پدر زبان فارسی و نگهبان هویت ایرانی است   

۲۵ اردیبهشت به افتخار سراینده شاهنامه و به پاس زحماتی که برای فرهنگ و ادب فارسی کشیده، به نام روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی نامگذاری شده است. همه ساله در این روز مراسم ویژه‌‌ای برگزار و یاد این شاعر بزرگ زنده نگه داشته می‌‌شود، کسی که زبان فارسی را حفظ کرد و همچون میراثی ارزشمند برای آیندگان به جا گذاشت. به مناسبت بزرگداشت این شاعر بزرگ و نامدار گفت‌‌و‌‌گویی با دبیر ادبیات فارسی مدارس آموزش و پرورش ملارد داشتیم که در ادامه می‌‌خوانید:

وجیهه علی‌بابایی، دبیر ادبیات فارسی مدارس آموزش و پرورش ملارد در گفت‌‌و‌‌گو با پانا بیان کرد:« احیاء زبان فارسی و تاریخ گذشته ایران باستان، مدیون حکیم ابوالقاسم فردوسی است و این مرد بزرگ بادرایت، فرهنگ ایران پیش از اسلام را با فرهنگ ایران پس از اسلام پیوند داده و از آیین‌های ایران و اعتقادات ایرانیان، در سرایش شاهنامه بهره برده است. فردوسی از طبقه دهقان بود که از طبقات اجتماعی بالای آن روزگار محسوب می‌‌شد به همین دلیل با فرهنگ و آیین‌های باستانی ایران آشنایی داشت و این دانش، جهان بینی شعری او را پرورش داده است.»

وی افزود:« ابوالقاسم فردوسی علاوه بر اعتلای زبان فارسی از سراشیبی و زوالی که آن را تهدید می‌‌کرد هویت بخش ایرانیان بود و مانند اساطیر افسانه‌‌ای بدون ترس و بیم تنها وارد میدان فرهنگ و ادب شد و همه را مبهوت توانایی و مهارت سخن سرایی خود کرد. فردوسی صرفا شاعری نیست که بخواهد از طریق شعر امرار معاش کند که اگر چنین بود این راه پرفراز و نشیب را نمی‌‌پیمود، همچنین او از سر تفنن و احتمالا تمایل به فرهنگ ایران باستان هم سراغ سرودن نرفته است.»

علی‌بابایی، در رابطه با اثر مهم شعر فردوسی گفت:« بی‌تردید شاهنامه مهم‌ترین اثر حماسی جهان است که برای زندگی صحیح به دو اصل عدل و عقل تأکید می‌‌کند. آنچه در شاهنامه به انسان آموخته می‌‌شود نجابت و ادب و بلندنظری است، با نگاهی عمیق‌‌تر باید گفت شاهنامه خزانه واژگان و گنجینه فصاحت زبان فارسی است و به همین دلیل همه با شاهنامه به خوبی ارتباط برقرار می‌‌کنند و کمتر ابهامی برای خواننده شاهنامه به وجود می‌‌آید.»

وی تصریح کرد:« شاهنامه فردوسی تمام حالت‌های انسان را در موقعیت‌های گوناگون در قالب حماسه نشان داده و به خوبی آن را تحلیل و تبیین کرده است. فردوسی در این اثر زیبا به مرگ، عشق، خداوند، سعادت، ایمان، وطن، حکمت، صلح، عدل و دیگر مسائل مهم الهی و بشری اشاره کرده و به قول مرحوم دکتر محمد علی اسلامی ندوشن شاهنامه یک کتاب کامل است و به تنهایی با همه کتاب های دیگر زبان فارسی برابری می‌‌کند.»

این دبیر ادبیات فارسی گفت:« فردوسی نه تنها می‌‌کوشید داستان‌های گذشته را بازسازی کند، بلکه این امر را برای حفظ و پاسداری از هویت ضروری می‌‌دانست به همین دلیل لازم است به این نکته مهم توجه کنیم که مسئله صرفا بازنمایی گذشته نیست بلکه سرایش آگاهانه‌‌ای است که می‌‌خواهد حس کیستی را دوباره مطرح کند و چراغی پیش پای همگان روشن کند.»

علی‌بابایی ادامه داد:« فردوسی از برجسته‌ترین شاعران ایران و جهان، مسلمان بوده و در عین حال برای همه مذاهب احترام قائل بود. او با سرودن اشعار حماسی در احیای زبان فارسی، حفظ یکپارچگی فرهنگی، ادبی، سیاسی و دینی ایران نقش مهمی داشت و بر وحدت همه اقوام و ادیان در گستره‌‌ای به نام ایران پافشاری می‌‌کرد. فردوسی سال‌ها سرود و سال‌ها صبر کرد، متن شاهنامه را ویرایش نمود تا اثری ماندگار و بدون ایراد را تقدیم جامعه ایرانی و حتی جهانی کند. او هدفی والاتر از بهانه‌های مادی و سیاسی را دنبال می‌‌کرد و قطعاً کسی که چنین هدفی داشته باشد محبوبیت خاصی نزد مردم و جامعه دارد و در این راه توفیق می‌‌یابد.»

وی در پایان سخنان خود تشریح کرد:« شاهنامه نه تنها بزرگترین و پر‌‌مایه‌ترین مجموعه شعر به جا مانده از عهد سامانی و غزنوی است بلکه مهم‌‌ترین سند عظمت زبان فارسی و بارز‌‌ترین مظهر شکوه و رونق فرهنگ و تمدن ایران باستان و خزانه لغت و گنجینه ادبیات فارسی به شمار می‌‌رود. فردوسی خدمات بسیار ارزنده‌‌ای برای ایران انجام داد و سرانجام در شهر طوس از دنیا رفت و همان جا در باغی که متعلق به خودش بود به خاک سپرده شد.»

دانش‌‌آموز خبرنگار : فاطمه نعمتی