پرنده ای که هرگز به آشیانه نرسید
جوادآباد(پانا)- روز یکشنبه دوازدهم تیرماه ۱۳۶۷ هواپیمای ایرباس با ۲۷۵ مسافر بر فراز خلیج فارس مورد اصابت دو فروند موشک ناو وینسنس آمریکا قرار گرفت که بر اساس آن تمام سرنشینان این هواپیما به شهادت رسیدند .
و اما نشانه آنان فقط بغض همه سنگها
و سرخی نشکفته یک خاک
و خونین شده یک دریا
پریدن اولین سحری بیدار
و دستخط ساده و پریده رنگ از نامه‌ای که هیچگاه به مقصد نرسید.آری به راستی نشانه آنان که بی صدا رفتند کجاست؟
دوازدهم تیرماه ۱۳۶۷ کاخ سفید در اقدامی وحشیانه و بیرحمانه هواپیمای مسافربری ایران را بر فراز آبهای خلیج‌فارس مورد حمله قرار داد و ۲۹۱ نفر بی‌گناه را به شهادت رساندند.
سردار اباذر سالاری در گفت و گو با پانا در رابطه با شهدای مظلوم حادثه دوازدهم تیرماه سال ۱۳۶۷ افزود:«حمله آمریکا به هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران جنایتی دد منشانه و سند رسوایی استکبار جهانی است که این جنایت و اقدام ضد بشری هیچگاه از حافظه تاریخی ملت ایران پاک نخواهد شد داشت. دوازدهم تیر سند ننگین آمریکایی در تاریخ است و این شهدا مظلوم ترین شهدا به شمار می‌آیند.»
او یادآور شد:« پرواز هواپیمای مسافربری شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمایی ایران ایر از بندرعباس به مقصد دبی در تاریخ دوازدهم تیر ۱۳۶۷ با شلیک موشک هدایت شونده از ناو نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در فراز خلیج فارس مورد حمله قرار گرفت و تمامی ۲۹۰ سرنشین آن جان باختند.»
سالاری گفت:« پس از این عمل، آمریکا هرگز عذرخواهی نکرده و حتی ویلیام راجرز فرمانده ناو جنگی وینسنس آمریکا در پایان خدمت خود مدال شجاعت گرفت. گفتنی است از ۲۹۰ مسافر پرواز ۶۵۵ حادثه دوازدهم تیرماه سال ۱۳۶۷ در آبهای نیلگون خلیج فارس ۸۲ شهید این پرواز از استان هرمزگان بودند.»
او افزود:« آن زمان که در هواپیمای ایرباس پرواز شماره ۶۵۵ خلبان محسن رضاییان برای آخرین بار خطاب به ۲۷۴ مسافران با سلام به رهبر کبیر انقلاب اسلامی و درود بیکران به روان پاک شهدای اسلام، آرزوی سلامت مسافران عزیز از طرف هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران را کرد و ورود آنها را به هواپیمای ایرباس خوش آمد گفت، حتی نمی‌دانست که این آمریکایی‌ها به اصطلاح حامی حقوق بشر در کمین انجام جنایتی هولناک هستند. می‌توان گفت باری دیگر خباثت آمریکا علیه ایران و مردم این کشور با به شهادت رساندن سردار عزیز و بزرگانمان دراین ماجرا نمود عینی پیدا کرد و فهمیدیم که حقوق بشری آمریکا تنها ریختن خون بی گناهان است.»
او بیان کرد:«فقط کافیست که زمان مرگت را بدانی آنگاه است که حتی زیبایی خوردن یک لیوان آب را هم از دست نمی‌دهیم، اما آنان که نمی‌دانستند چه حالی داشتند که مادری فرزندش را در آغوش گرفته بود و فرزندی که در آن اتفاق وحشتناک تنها صدای تپش قلب مادرش تسکین ترسش بود و ناگهان دیگر صدای هیچکدامشان نیامد یا آن زمان که پدری آخرین پندهایش را به پسرش می‌گفت یا همسری که با عشق برای همدمش شعر می‌خواند. مرگ مقصد مشترک و غیر قابل فرار همه ماست و می‌توان گفت بهترین اختراع زندگی. اما کشته شدن و مرگ ناجوانمردانه و دردناک وحشتناک‌ترین و شاید بدترین فاجعه دنیاست و این جاست که می‌توان یادآور شد که گاهی مرگ چه هولناک بانگ خود را به صدا درمی‌آورد.»
خبرنگار دانش‌آموز: زهرا رضا
ارسال دیدگاه