کسی نیست که به داد دوبله ایرانی برسد / گویندگان به فکر خودشان هستند

به گزارش خبرنگار فرهنگی-هنری خبرگزاری پانا، سعید مظفری زادۀ ۱۱ مردادماه سال ۱۳۲۱ در شاهرود از دوبلورهای و مدیران دوبلاژ با سابقهٔ ایرانی است. او صدای جوان و معصومانه‌ای دارد و از جمله کارهای به یادماندنی‌اش می‌توان به گویندگی به جای «کلینت ایستوود» در فیلم‌های «خوب، بد، زشت» و «به خاطر یک مشت دلار»، «دمین توماس» در نقش «زید» در فیلم «محمد رسول‌الله (ص)» و «ریوزو» شوهر شخصیت اصلی داستان «اوشین» در سریال سالهای دور از خانه اشاره کرد.

وی در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی پانا، که به مناسبت زادروش صورت گرفت، ضمن تأکید بر این امر که امروز دوبله نهادی دولتی می خواهد که به دادش برسد، گفت: گویندگان دوبلاژ به فکر دوبله نیستند و هر کس تنها به کار خود فکر می کند و در نهایت باید پذیرفت کسانی که امروز تنها با برنامه ریزی برای امروز کار می کنند، نمی دانند که عاقبت تاریکی خواهند داشت.

این گویندۀ پیشکسوت دوبلاژ که فعالیت هنری خود را از سال ۱۳۴۲ با فیلمی به نام «معجزه» به مدیریت دوبلاژ «محمد علی زرندی» آغاز کرده است، در ادامه، ضمن ابراز تأسف از این امر که امروز تعداد بسیار محدودی از گویندگان جوان با همکاری سایت های مختلف اینترنتی در فیلم های مختلف تکرار می شوند و دیگر پیشکسوتان این عرصه در این هنر، جایگاهی ندارند، افزود: امروز بسیاری از استودیوهای زیرزمینی دوبله اصلاً به درآمد فکر نمی کنند و در این میان افرادی وجود دارند که سرمایه می گذارند و به فکر درآمد و سود دهی نیستند.

وی ضمن ابراز تأسف از این که این دست از افراد به گویندگان حرفه ای دوبلاژ لطمه می زنند و از نظر عشق نیز به جایی نرسیده اند و بعد از گذشت ده سال حتی جهشی یک متری نداشته اند، ادامه داد: درجه بندی گویندگان دوبلاژ را اشتباهی بزرگ می دانم، چرا که معتقدم زمانی که روی یک گوینده مهر و برچسب می خورد که تا این اندازه می ارزد، اگر رل مربوط به خود را در عالی ترین حد ممکن بگوید همان پول را می گیرد، اما اگر این موضوع وجود نداشته باشد، مدیران دوبلاژ با دستی بازتر می تواند دستمزدهای بیشتری دریافت کنند.

این هنرمند پیشکسوت دوبلاژ با اشاره به این امر که دستمزدهای تشویقی موجب می شود که گوینده با انگیزه ای بیشتر در حوزۀ دوبلاژ کار کند، اظهار داشت: بعد از انقلاب صاحبان فیلم ها به دنبال ارزان کاری افتادند و همین امر موجب شد که دوبله از دست حرفه ای های این عرصه خارج شود، چرا که تنها به فکر پول بودند.

مظفری با اشاره به این امر که در این میان، صاحبان فیلم هایی که سواد داشتند، فیلم و سینما را می شناختند و با بازیگران مطرح ارتباط خوبی داشتند کم کم از میدان خارج شدند و سینماهای آنان مصادره شد، تصریح کرد: از زمانی که کار دست جوانان افتاد و زمانی که پیشکسوتان میدان را خالی دیدند، تنها امتیازی که می توانستند به صاحبان آثار بدهند، مباحث مالی بود و این امر از جایی نشئت گرفت که پول حرف اول را در دوبله زد.