روح زندگی در معماری مدرن رنگ می‌بازد/رواج معماری چینی درشمال کشور

به گزارش پانا از گیلان، اگر کمی در سطح شهر رشت قدم بزنی و نگاهی به خانه‌های این شهر بیندازی، دیگر نه خبری از آن خانه‌های چوبی با تالارهای بزرگ و پیوسته در جلوی خانه است و نه حوض‌هایی نیلی که تا همین چند دهه پیش، جولانگاه ماهی‌های گُلی بود.

حتی دیگر برای ساخت خانه‌ها از مصالح متناسب با اقلیم گیلان هم استفاده نمی‌شود و چوب و کاه و کُلُش جایش را به حلب و سنگ و بتن داده و نماهای کامپوزیت و سنگ، جای نماهای نیل کاری شده ساختمان‌های قدیمی را گرفته است.

سابق بر این محدوده بین خانه‌های قدیمی را پرچین‌های کوتاهی که از ساقه‌های درختان ساخته می‌شد و در گویش محلی به آن (آجار) می‌گویند مشخص می‌کرد و جداسازی محدوده هر ملک از سایر املاک با پرچین، باعث می‌شد تا همسایگان در ارتباط نزدیک‌تری باهم بوده و به قولی از حال‌وروز هم باخبر باشند.

بنا به گفته قدیمی‌ها، این پرچین‌ها اگرچه حصاری برای تعیین محدوده هر خانه بود اما حصاری بر روابط عاطفی بین همسایگان به شمار نمی‌آمد و حتی از بالای این پرچین‌ها همسایگان در تعامل مدام با یکدیگر بودند.

برای مثال همسایه‌ای که روزانه تولید تخم‌مرغ داشت، به همسایه بغل‌دستی تخم‌مرغ می‌داد و از او برای چاشنی غذایش نارنج می‌گرفت و همین تعاملات بود که چاشنی‌های زندگی را بیشتر و بیشتر می‌کرد.ما امروزه محصور شدن در پس دیوارهای سنگی پر تفاخر سبب شده تا دیگر کمتر همسایه‌ای با همسایگان خود روابط عاطفی داشته باشد و این معضل حتی به روستاها نیز سرایت کرده است.

در این شرایط لزوم بررسی المان‌های قابل احیا در معماری گیلان و تبدیل آن به المان‌هایی متناسب با زندگی مدرن امروز، ضرورتی است که کمابیش احساس می‌شود. المان‌هایی برخاسته از نوع فرهنگ، اقلیم و شرایط زندگی در استان که سبک زندگی را در خطه سرسبز گیلان تعیین می‌کرده است.