امیر کربلایی زاده: بدترین مرداد زندگی ام را سپری می کنم

آقای غفارمنش چه شد که برای اجرای یک نمایش به سراغ متنی ایرانی رفتید؟

خیرالله تقیانی 12 سال قبل با من پیشنهاد بازی در یک تئاتر را مطرح کرد که نتوانستم در آن باشم. اما کار او را دیدم و از جنس قلم و کارگردانی اش همیشه خوشم می آمد. متن های او ایرانی است و با توجه به این که این روزها مخاطبان از نصیحت شنیدن بدشان می آید، باید از شیوه غیرمستقیم برای انتقال مفاهیم به آن ها استفاده کرد. مردم به لبخند و خندیدن نیاز دارند. متن های خیرالله پر از پیام و مفهوم است اما نه کمدی است و نه تراژدی. نمایش «پری» هم همین طور است و پیام خاص خودش را می رساند.

این در حالی است که امروزه اکثر کارگردانان تئاتر به سمت و سوی اجرای نمایشنامه های خارجی رفته اند.

بله متاسفانه این اتفاق باب شده است. اما اگر خارجی ها هم متن های نویسندگان ایرانی را بخوانند، حتما در می یابند که چقدر روان است و شخصیت ها باورپذیرند.

برای نمایش «پری» چند جلسه تمرین داشتید؟

بدون اغراق 20 جلسه برای اجرای این نمایش تمرینکردیم. آن هم در شرایطی که امیر کربلایی زاده به عنوان یکی از بازیگران اصلی به دلیل فوت ناگهانی پدرش ده روزی از ما دور بود و بزرگواری کرد و بعد از این اتفاق تلخ پای کار ایستاد و سر تمرین ها حاضر شد.

چرا برای اجرای «پری» به سالن حافظ رسیدید؟

یکی از نمایش هایی که قرار بود در این سالن اجرا شود، انصراف داده بود و ما توانستیم نمایش جایگزین باشیم.

درباره علت انتخاب بازیگران اصلی کار هم توضیح بدهید.

برای بازی در نقش های مرد زن پوش و زن مردپوش به بازیگران با شهامتی نیاز داشتیم که در عین حال شناخته شده هم باشند. زیرا برخی از بازیگران خانم مدام نگران این هستند که چطور در تصویر و مقابل تماشاگران دیده شوند. اما آزاده زارعی چنین نگرانی ندارد. من حتی فیلمی از او دیده بودم که موهایش را به خاطر ایفای نقش تراشیده بود و مانند پسرها و کاملا متفاوت به نظر می رسید. از طرفی امیر کربلایی زاده با وجود از دست دادن پدرش و حال روحی که داشت، بسیار همراه بود، متن را به سرعت حفظ کرد و در تمرین ها حضور داشت.

از آخرین کار تئاتری تان چقدر می گذرد؟

4 سال قبل در نمایش «کله پوک ها» که در ارسباران اجرا می شد، بازی کردم. «پدرخوانده ناپلی» به کارگردانی بابک محمدی هم نمایشی بود که هشت ماه قبل تر از آن بازی کردم.

چرا در حوزه تئاتر کمتر حضور دارید؟

شرایط مالی و تامین هزینه های زندگی بازیگر را به سمت تلویزیون می کشاند.

بنابراین این سوال پیش می آید که آیا اکنون دوست داشتید یک نمایش را کارگردانی کنید یا بیکاری های مستمر تلویزیون شما را به روی صحنه کشانده است؟

آقای علی نژاد یکی از دوستان خوب من است که در حال حاضر چند برنامه تلویزیونی را هم تهیه می کند. من به عنوان کارگردان برنامه آشپزی «ببین و بپز» با او همکاری می کنم. یک روز به من پیشنهاد داد تا در دفترش برای تولید کارهای هنری و فرهنگی با یکدیگر همکاری کنیم و من پیشنهاد کارگردانی یک نمایش را به او دادم و اعلام کرد که هزینه های آن را تامین و در اجرای این نمایش سرمایه گذاری خواهد کرد و نتیجه اش شد «پری».

کربلایی زاده: درهای تئاتر باید همیشه به روی مردم باز باشد

آقای کربلایی زاده شما چگونه به گروه نمایش «پری» پیوستید؟

من برای بازی در این نمایش تهدید شدم(با خنده)! وقتی امیر برای بازی در این تئاتر به من زنگ زد، گفت دارم نمایشی را کار می کنم که اگر می توانی نیا و بازی نکن! من همزمان در سریالی برای شبکه سه به کارگردانی علی شب خیز بازی می کردم. همچنین در نمایش «چهل گیس و حسن کچل» هم مشغول تمرین بودم. در استندآپ کمدی «خندوانه» هم که حضور داشتم. ضمن این که به تازگی قرار شده است در دانشکده خبر رشته استندآپ کمدی پایه گذاری سود و من به عنوان اولین نفری که استندآپ کمدی را در ایران اجرا کردم، هم آن را تدریس خواهم کرد. با این حال باز هم به امیر غفارمنش گفتم اگر بتوانم این برنامه ها را با یکدیگر هماهنگ کنم در «پری» بازی می کنم که همینطور هم شد. زیرا اعتقاد دارم تئاتر خانه ای است که باید در آن همیشه به روی مردم باز باشد. بعضی از بازیگران توانمند تئاتر برخلاف آنهایی که درگیر مسائل مالی شدند، همچنان با عشق کارشان را روی صحنه دنبال می کنند. تئاتر نیاز به عشق دارد و باید از برخی امکانات دنیای تصویر چشم پوشی کرد. بازیگر خودش می رود و می آید. گاهی برخی هزینه های جاری و حتی لباس خود را باید خودش تهیه کند. همه تئاترها خوش شانس نیستند که یک تهیه کننده هزینه هایش را تامین کند. بلکه اکثر نمایش ها بر اساس گیشه پیش می روند و هر سال اوضاع تئاتر بدتر می شود. بنابراین من همیشه احساس می کنم بازی کردن روی صحنه برایم یک وظیفه است و باید حتما ارتباطم را با صحنه حفظ کنم. اگرچه قبل از این هم در نمایش «ننه دلاور و فرزندانش» بازی کرده بودم و یک حظ تئاتری داشتم. اما تصمیم گرفته بودم در این بازه زمانی بر استندآپ کمدی تمرکز کنم. اما گروه خوب نمایش «پری» و خود امیر غفارمنش به من لطف داشتند و همه شرایط برای بازی من فراهم شد.

کمی هم درباره نقش تان توضیح بدهید.

این نقش لحظاتی انسانی دارد که مخاطب را درگیر یک چالش درونی می کند. نمای بیرونی اش شیرین و کمدی است اما درون او ویرانه ای است در عین حال امیدوار که از سر نیاز مجبور به انجام کارهایی می شود که باب میلش نیست. من بدترین مرداد زندگی ام را سپری می کنم. زیرا در شرایط پرکاری، پدرم در اوج سلامتی، دچار بیماری دو روزه ای می شود که او را از پای درمی آورد. با این وجود به دلیل وصیت پدرم که همیشه در زندگی دست کسی را بگیر و هر جایی می توانی کمکی کن، خیلی زود به تمرین نمایش «پری» برگشتم.

باید به خاطر این رفتار حرفه ای شما را تحسین کرد. حتما در آوردن موقعیت های طنز نمایش هم با وجود این وضعیت روحی برایتان بسیار سخت است.

بله، به هر حال بازی نقش مرد زن پوش همراه با حرکت و ریتم و ... کار سختی برایم هست. اما اگر حال روحی ام بهتر بود حتما می توانستم نقش را به بهترین شکل ایفا کنم.

تعامل تان با امیرغفارمنش به عنوان کارگردان چطور است؟

امیر غفارمنش به ویژه در سال های اخیر به مرحله ای رسیده است که جذاب تر از بازیگری است و آن، هنر انسان بودن است که در شرایط امروز بسیار سخت است. متاسفانه ما گاهی احساس می کنیم به کسی ضرر نمی زنیم؛ اما در واقعیت این اتفاق می افتد. در شرایط امروز سالن های تئاتر تبدیل به دکان شده اند. در حالیکه در آلمان، فرانسه، روسیه امکاناتی در اختیار گروه های نمایش قرار می گیرد و خدمانی هم در اختیارشان هست که داشتن امکان تبلیغات تلویزیونی گسترده از جمله آن ها است. در حالی که در تلویزیون ما، حتی این روزها فیلم های سینمایی هم جایگاهی ندارند، چه برسد به تئاتر! حتی وقتی یک نمایش طبق قانون و خط قرمزها عمل می کند، ناگهان بحث سلیقه مدیران میان می آید و همان قانون ها را هم نقض می کند. این برخوردهای سلیقه ای تئاتری ها را دچار عدم امنیت شغلی کرده است.

زارعی: «پری» اولین تجربه بازی ام در یک نمایش ایرانی است

خانم زارعی چرا حاضر شدید نقش زن مرد پوش را بازی کنید؟

وقتی آقای غفارمنش به من پیشنهاد بازی در این تئاتر را دادند، خیلی خوشحال شدم. من بسیار دلی در یک کار حاضر می شوم و با گروه نمایش «پری» هم بسیار احساس راحتی می کنم. شاید دلیل اصلی آن هم حضور امیر غفار منش باشد که خود یک بازیگر است و بازیگرانش را هم درک می کند. در حالی که روز اول فکر نمی کردم بتوان در 20 روز یک تئاتر را سر و شکل داد و این نتیجه، جز از انرژی خوب و همدلی گروه و بازیگران تاثیر نگرفته است. من تاکنون نمایش ایرانی بازی نکرده بودم و باید بگویم جنس بازی در این نوع کارها فرق دارد. وقتی امیرکربلایی زاده درگیر فوت پدرش شد و بعد از آن به کار برگشت، انرژی فوق العاده و عجیب دیگری در گروه جریان یافت. در حالی که شاید اگر این اتفاق برای من می افتد حتی نمی توانستم از جایم بلند شوم چه برسد به این که بیایم و تئاتر بازی کنم.

این گزارش ادامه دارد....