تهران (پانا) - عباس عبدی نوشت سیاست در ایران نیز غیر قابل فهم شده است. بنده گمان می‌کردم که انتخابات سال 1398 با گشایش بیشتری نسبت به ۹۴ مواجه خواهد شد، ولی ماجرا 180 درجه معکوس شد.
تهران (پانا) - عباس عبدی نوشت سیاست در ایران نیز غیر قابل فهم شده است. بنده گمان می‌کردم که انتخابات سال 1398 با گشایش بیشتری نسبت به ۹۴ مواجه خواهد شد، ولی ماجرا 180 درجه معکوس شد.
تهران (پانا) - رمان «شکارچی کوسه‌ی کر» اثر زنده‌یاد عباس عبدی برای چهارمین بار از سوی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بازنشر شد.
پژوهشگاه فرهنگ و هنر و ارتباطات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نتایج موج دوم دیدگاه مردم در خصوص کرونا را منتشر کرده است. موج اول در فروردین ماه و فقط در مناطق شهری و موج دوم در خرداد ماه و در کل کشور انجام شده است.
تهران (پانا) - احمد میدری برای کتاب «در سایه خشونت» «داگلاس نورث» مقدمه‌ای نوشته است که نه حتی خود این مقدمه، بلکه عنوان آن، تعریفی موجز و خلاصه‌ای دقیق از «مسأله» توسعه در ایران است.
فیلم جوکر یا دلقک که به نمایش در آمد، برخی معتقد بودند که این‌گونه آثار، موجب شکل‌گیری رفتارهای نشان‌داده شده در فیلم در واقعیت نیز خواهد شد. ولی بعید است که چنین اتفاقی رخ دهد.
قتــل فجیـــع یــک دختربچه سیزده‌ساله یا چهارده‌ساله همه را متأثر کرد، بویژه هنگامی که تصویری سرزنده و شاداب از او نیز منتشر و نحوه قتل نیز تشریح شده باشد.
رسانه‌های جدید چگونه در حال نمایاندن چیزهایی هستند که پیشتر دیده نمی‌شد؟ یا چگونه در حال تغییر سبک زندگی و رفتار عمومی و خصوصی ما هستند؟ یکی از ویژگی‌های معماری ایران این بود که از روی ظاهر ساختمان‌ها نمی‌توانستید متوجه شوید که در داخل آن چه می‌گذرد یا چگونه است هنگامی که به بافت‌های قدیمی وارد می‌شوید، دیوار همه خانه‌ها کمابیش یکسان است چه خانه ثروتمندان و چه خانه فقرا.
تهران (پانا) - «بخشی از این که به نظر ما متضاد دیده می‌شود، لزوما چنین نیست. در واقع دولت به مردم تأکید می‌کند که به سر کار خود بروند و در عین حال می‌توانند خریدهای خود را به‌‌گونه‌ای متفاوت از گذشته انجام دهند یا رفت‌وآمدهایشان را مدیریت کنند و به حداقل برسانند یا در صورت امکان دورکاری کنند. در واقع قضیه صفر و یک نیست و می‌توان هر دو توصیه را انجام داد و مشکل خاصی وجود ندارد.»
بیایید فرض کنیم که فیلم تصویر خاک کردن جوجه‌های یک روزه وجود نداشت، در این صورت چه احساسی داشتیم؟ احتمالاً گمان می‌کردیم که همه امور در این زمینه رو به راه است و مشکلی وجود ندارد. یا فرض کنید برخی از فیلم‌ها از نوع و سبک غذا خوردن چینی‌ها و آسیای جنوب شرقی در دسترس نبود، چگونه فکر می‌کردیم؟ حتماً فکر می‌کردیم آنان هم مثل ما غذا می‌خورند. حالا که این فیلم‌ها در دسترس است، چگونه فکر می‌کنیم یا باید تحلیل کنیم؟
همه نگرانیم، حق هم داریم. چون نمی‌دانیم آینده چه‌خواهد شد؟ مشکل اینجاست که این نگرانی فقط معطوف به ما در ایران نمی‌شود. همه جهان دچار بهت و حیرت هستند و آینده نامعلومی را پیش روی خود می‌بینند. چرا که با پدیده‌ای مواجه شده‌اند که چندان شناخت دقیقی از آن ندارند، فرصت کافی هم برای شناخت و مقابله با آن ندارند.