چه کسی به آن جوان یاد داد کودک کار را داخل سطل زباله بیندازد؟

چندی پیش ویدئویی در فضای مجازی منتشر شد که در آن جوانی یک کودک کار زباله گرد را داخل سطل آشغال کنار خیابان می‌اندازد و با خنده از او دور می شود!
انتشار این فیلم، واکنش‌های منفی زیادی در جامعه داشت و بسیاری از آن جوان به زشتی و از این اتفاق به عنوان نشانه‌ای از مرگ اخلاق در جامعه یاد کردند.
من نیز با این قضاوت‌ها موافقم؛ کسی که کودک فقیر زباله گردی را داخل سطل آشغال می اندازد و فاتحانه می خندد، حتماً دچار بحران اخلاق است و این کار او در کنار هزاران اتفاق دیگری که هر روز در کشور می افتد، نشان می دهد که ما، واقعاً در دوران سقوط اخلاقی زندگی می کنیم.
اما می خواهم از زاویه ای دیگر به این ماجرا نگاه کنم و حرف آخر را همین اول می گویم: آن کودک کار زباله‌گرد را ما به داخل سطل آشغال انداختیم. به آن جوان نیز ما یاد دادیم که چنین شوخی مشمئزکننده و موهنی انجام دهد.
" ما " ؟ ما یعنی منِ رسانه که به جای پرداختن به مسائل مهم جامعه درگیر این هستم که کی چی گفت و کجا رفت و پیگیر خاله زنک بازی های سیاسی ام؛ یعنی صدا و سیمایی که با پول تک تک مردم اداره می شود و دغدغه اش این است که به قابلمه فروشان و موسسات کنکور و ... آنتن بفروشد و پول دربیاورد و خرج برنامه های جناحی تفرقه افکن کند.
ما یعنی مجلسیانی که از فقر مردم برای خود رأی ساختند و وقتی روی صندلی های سبز و نرم وکالت نشستند، یادشان رفت که وکیل همه مردم و از جمله کودکان کارند و چون یادشان رفت، با لکسوس فلان سرمایه دار به گمرک رفتند تا پیگیر کار او باشند و در مجلس نیز درگیر نطق های بی حاصل و شعار و بی حاصلی شدند.
ما یعنی شورای نگهبانی که بسیاری از افراد کارآمدی را که می توانستند نمایندگان خوبی برای مردم در کسوت ریاست جمهوری و مجلس باشند رد صلاحیت کرد تا جامعه از تخصص و توان آنها محروم بماند و کار بیفتد دست افرادی که از فیلترهای عجیب و غریب این شورا می گذرند و نتیجه اش را هم که می بینیم.
ما یعنی روحانیونی که با شهریه حاصل از خمس مسلمانان، در حوزه های علمیه درس خواندند تا مبلّغ دین خدا و منادی اخلاق شوند ولی بعد از معمم‌شدن، به جای منابر و مساجد، از این اداره و آن سازمان سر درآوردند و پشت میز نشین شدند و درگیر کارهای اداری و سیاست بازی.
ما یعنی نهادهای فرهنگی که هر سال در فصل بودجه هزاران میلیارد از پول بیت المال را می‌بلعند تا فرهنگ جامعه را ارتقاء دهند و هیچکدام‌شان نیز در قبال انحطاط فرهنگی آشکاری که دچارش هستیم، پاسخگو نیستند.
ما یعنی دولتمردانی که به جای خدمت به مردم خادم جیب خود و اطرافیان خود هستند و پست های پر آب و نان را چون غنائم جنگی بین خودشان تقسیم می‌کنند و بعد صدایش درمی آید که داماد فلان وزیر فلان قدر خورد و دختر دولتمردی دیگر متهم است به حیف و میل فلان رقم نجومی.
ما یعنی قوه قضائیه ای که برای سال‌ها، دست راست رئیس سابقش کسی بود که بعدها معلوم شد بزرگ ترین کار چاق‌کن دستگاه قضایی بود و کوچکترین رشوه هایش در حد ویلاهای آنچنانی بود.
آن جوان نادان که کودک کار را داخل سطل زباله افکند، نه از مریخ آمده بود و نه از آمریکا و اروپایی که رسانه مثلاً ملی‌مان هر روز از فروپاشی‌شان می‌گوید. آن جوان و میلیون‌ها جوان دیگر ایران‌امروز، محصول آموزش و پرورش، آموزش عالی، صدا و سیما و سایر رسانه‌ها، سازمان تبلیغات اسلامی، حوزه‌های علمیه و روحانیت، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و نیز نتیجه عملکرد اقتصادی، سیاسی و اجتماعی همه ارکان حکومت هستند.
وقتی فلان مدیر عالیرتبه یا فلان روحانی به راحتی آب خوردن دروغ می گوید از یک جوان ناامید و سرخورده چه انتظاری داریم برای رعایت اخلاق؟ به خدا قسم که بداخلاقی‌های سیاسیون ما، بسیار چندش‌آورتر از کار این جوان نادان است ولی یقه سفیدها خوب بلد هستند بوی بد کارهایشان را چگونه با ادکلن های ریا و تظاهر بپوشانند و طلبکار هم بشوند.
اگر امروز کودکان زیادی در کشور به جای تحصیل و لذت بردن از دوران بی‌تکرار کودکی، کار می‌کنند و داخل سطل زباله دنبال ضایعات قابل بازیافت و حتی غذا می‌گردند، تقصیر همه ماست و هر که از ما قدرت بیشتری دارد، حتماً مسؤولیت بیشتری هم دارد. هم از این رو حسن روحانی که دولت را در دست دارد، از آن کارمند ساده دولت که کار ارباب رجوع را امروز و فردا می‌کند، بیشتر مقصر است.
وقتی سران قوا تصویب می کنند که قیمت بنزین سه برابر شود تا بتوانند به ۶۰ میلیون ایرانی یارانه دهند، یعنی اعتراف به این که چنان جامعه‌ای ساخته‌ایم به این مدیریت و مردم‌داری!
هم آن کودک کار و نظایر او را "ما" به وجود آورده ایم و به سطل زباله افکنده‌ایم و هم آن جوان نادان محصول نادانی جمعی همه "ما"ست که فرموده اند "الناس علی دین ملوکهم".

*روزنامه‌نگار و سردبیر سایت عصر ایران

منبع: عصر ایران