فرهنگیان بعد از بازنشستگی چه می کنند

متاسفانه در ایران آموزش واحد و مشخصی برای ورود به دوران بازنشستگی وجود ندارد و عموما تصور مردم از این دوران رخوت و افتادگی است. اما بازنشستگانی هستند که این دوران را به روزهای طلایی زندگی آنها تبدیل کرده‌اند.

آرام و بی‌صدا در گوشه‌ای به عصای خود تکیه داده و به گوشه‌ای خیره شده است. کنارش می‌نشینم و اجازه می‌گیرم که باهم درباره حال و هوای بازنشستگی گپ بزنیم. می‌گوید معلم ریاضی بوده است و در همان زمان‌ها که هنوز تخته سیاه و گچ مد بود، بازنشسته شده است
از حال و هوای دوران بازنشستگی‌اش می‌پرسم، می‌گوید: در این هفتاد و اندی سالی که از خدا گرفته‌ام هنوز سرم را جلوی فرزندانم خم نکرده‌ام و این از برکت معلمی است.
برایم از روزهایی می‌گوید که شش فرزندش همزمان در یک روز به خانه‌اش می‌آیند و او خداخدا می‌کند که چیزی کم نیاید. می‌گوید: معلمی حقوقش کم است چه برسد به بازنشستگی، البته من از همان دوران حساب این روزها را می‌کردم و شغل دومی هم داشتم. به همین حداقل سقف بالای سرم از خودم است.
از سرگرمی‌های این روزهایش می‌پرسم. پیرمرد لبخند میزند و می‌گوید: تمام روزهای هفته منتظرم تا جمعه شود و نوه‌هایم را ببینم. البته عصرها به پارک می روم و با دوستان تازه‌ای که پیدا کرده‌ام گپ میزنم.

مریم اکبری یکی از بازنشستگان فرهنگی منطقه ۲ تهران است که این روزها به صورت جدی ورزش می‌کند. او می‌گوید: درسال ۸۲ با ۲۶ سال سابقه بازنشسته شدم و بعد از‌ آن ورزش را ادامه دادم. ما معلم هستیم و کارمان آموزش است. چندین سال به صورت کلامی بوده و حالا بعد از بازنشستگی با عملکرد خودمان الگو می‌شویم و آموزش می‌دهیم.
از حال و هوای این روزهای بازنشستگی اش برایم می‌گوید: من در چندین رشته ورزشی فعالیت کرده‌ام و این دو سال آخر هم در رشته دوومیدانی فعال بوده‌ام. من در رشته دومیدانی مقام‌هایی هم کسب کرده‌ام. فعالیت ورزشی‌ام قبل از بازنشستگی کم بود اما بعد از بازنشستگی ادامه دادم. هر چند وقت یک‌بار در یک رشته ورزشی فعالیت می‌کنم تا بتوانم هر سال خودم را با سال قبل مقایسه کنم و توانم کم نشود. باید بتوانیم گواهی سلامتی را که برای ما لازم است، بگیریم. هم کارنامه سالانه است و هم خودم را سلامت نگه می‌دارم و دیگر نیازی به خوردن قرص و دارو ندارم.
اکبری می گوید: سلامت جسمی به چاقی و لاغری نیست بلکه باید آدمی غذای سالم بخورد تا بدنش را سالم نگه دارد. آدمی باید بدن خودش را بشناسد تا بلافاصله بعد از احساس درد، دارو نخورد و بدنش آلوده به داروهایی که در نتیجه ناراحتی‌های گوارشی و اعصاب می آید، نشود.

پروین ناهیدی یکی از بازنشستگان منطقه ۶ تهران است و سال‌هاست در دوران بازنشستگی به خواندن و نوشتن کتاب و مقاله و شرکت در سمینارهای بین‌المللی مشغول است.
او می‌گوید: در رشته ادبیات فارسی، هم در ایران و هم در خارج از ایران ادامه تحصیل داده‌ام. بارها بابت تالیفات و سخنرانی‌ها و نوشته‌هایم قدردانی‌ شده‌ام و دغدغه‌هایم اجازه نداده است که احساس بازنشستگی کنم.
او می‌افزاید: من اصلا متوجه نشدم که بازنشستگی چگونه گذشته است زیرا زمان اشتغالم و بعد از‌ آن هیچ تفاوتی نکرده است و همان روحیه‌ای که داشتم را دارم. سال‌ها در دانشگاه‌ها تدریس کرده‌ام و معلم بوده‌ام. توصیه‌ام به بازنشستگان این است که همان انرژی را حفظ کنند و فعال باشند. این را نه فقط به دلیل روحیه خودشان می‌گویم بلکه به دلیل تجربیاتی که آنان دارند، برای ارتقای فرهنگی جامعه لازم است که تجربیات زندگی خودشان را به نسل‌های آینده منتقل کنند.
ناهیدی می گوید: بازنشستگی مرحله جدید از زندگی است که سرانجام آغاز می‌شود و بستگی دارد خود ما چگونه با آن برخورد کنیم.