وداع با ماه میهمانی و مهربانی

انگار همین دیروز بود که با خدای خود عهد بستیم که یک ماه را برایش روزه داری کنیم و در جهت رضایت و خشنودی او قدم برداریم .

ماه رمضان که آمد ، پیوستگی و اتحاد بین دل ها بیشتر شد آن هم با برگزاری دوره های قرآن و مراسم های افطاری که در مساجد و خانه های دوست و آشنا و فامیل برگزار می شد.

« گر گدا کاهل بود تقصیر صاحب خانه چیست؟» ؛ شاید همه ما در این ماه رمضانی که گذشت نتوانستیم آنطور که باید و شاید بندگی را خدا را بکنیم و از فرصت های ارزشمندش که تا سال دیگر هم تکرار نخواهد شد ، استفاده کنیم ولی همواره دلمان به لطف و رحمت و بخشایش حضرت باری تعالی خوش است که ما را هم در زمره بندگان خوب خودش قرار خواهد داد.

شب های قدر که به تعبیر بعضی ها سال نویی است برای مومنان تا با درخواست تقدیر خوب و خوش از پروردگار ، زندگی یک سال آینده خود را بیمه کنند و آن را با عطر و نور ثواب همراه کنند هم از بهترین زمانهایی بود که در رمضان المبارک نصیبمان شد .

چه اشک هایی که در این شب ها ریخته شد و چه «الهی العفو» هایی که گفته شد و از همه قشنگ تر این که خدا را به ۱۴ وجود نازنین و با آبروی درگاهش قسم دادیم تا اولا از گناهانمان بگذرد و پس از آن سرنوشت خوب را برایمان رقم زند.

حال بیایید با خود بیاندیشیم و خودمان را محاسبه کنیم که در این ماه پر خیر و برکتی که گذشت ؛ چه کردیم ؟ آیا دلی را شاد کرده و غم غمگینی را از وی دور کردیم ؟ یا توانستیم از معجزه گویا و زنده خدا که قرآن کریم است توشه برداریم و کمی از درخت گهربار آن ثمره برای خود برداشت کنیم؟

عید فطر دارد می آید ، همان عیدی که سرآغاز فصلی تازه می شود بعد از یک ماه روزه داری و تزکیه و تربیت بیشتر نفس ؛ همان عیدی که در آن پاداش عبادات خالصانه و زاهدانه خود را می گیریم .

فطر همان عیدی است که در آن به شکرانه ی یک ماه روزه داری ، نماز برگزار می کنیم و خدا را حمد و سپاس می گوییم .

یادداشت از سید محمد علی سجادی