هنر نزد تهرانیان است و بس؟

به گزارش روزنامه شهروند، در همین مثال‌ها، انتهای خلاقیت را دارید؟ مقدار مصرف فسفری را که برای طراحی تا اجرای این ایده هزینه شده است، می‌توانید تخمین بزنید؟
هنوز کسی نمی‌داند که ایده امسال شهرداری تهران برای ماه مبارک رمضان از کدام ذهن مشعشعی برآمده؛ نه در سایت سازمان زیباسازی شهر تهران خبری هست و نه کسی اعلام رسمی کرده، ولی باید از کسانی که این طرح را برای انتشار در بیش از ۱۰۰ بیلبورد شهری و ۱۰۰ پرتابل خیابانی تایید و برایش جشن انتخاب، رونمایی و... برگزار کرده‌اند، پرسید که آیا این شیوه تبلیغی و این بیان بی‌ظرافت و بی‌خلاقیت، حتی در کتاب‌های ‌سال سوم دبستان هم نمونه مشابهی دارد؟ محتوای این بیلبوردها، از خطبه شعبانیه حضرت رسول‌اکرم(ص) گرفته شده، خطبه‌ای که برای معرفی عظمت و فضیلت این ماه مبارک است و تعبیر مشهور «ماه میهمانی خدا» هم از همین خطبه برداشت شده است. اما آیا محتوای زیبای این خطبه برای اکران در شهری به بزرگی تهران آن هم به این شکل و شمایل پسندیده است؟ مسئولان شهری براساس چه دیدگاهی آن را مناسب دیده و تایید کرده‌اند؟ آیا برای انتقال این مفاهیم، روش به‌روزتر و بیان بهتری در دسترس نبود؟ تهرانی‌ها برای این تبلیغات خالی از خلاقیت چقدر هزینه کرده‌اند؟ فارغ از محتوای این بیلبوردها، شهری که زمانی میزبان نقاشی‌ها و خوشنویسی‌های بزرگان ایران و جهان بوده، چرا باید برای یک ماه شاهد چنین تبلیغات بی‌هنری باشد؟

پس از افتضاح سردیس‌ها و شوخی با شباهت آنها در فضای‌مجازی، این دومین شاهکار شهرداری تهران در حوزه فرهنگ و هنر است. حوزه‌ای که نه ربطی به محدودیت‌ها دارد و نه کمبود بودجه. بهانه‌های مضحکی چون عجله برای رساندن اثر (حرفی که در توجیه سردیس مرحوم جمشید مشایخی بیان شد) درباره ماه رمضان پذیرفتنی نیست، چون حتما تقویم دم‌دست همه مسئولان شهری و هنری شهرداری تهران بوده! شفافیت -شاید- چاره این ماجراهای ناراحت‌کننده هم باشد. وقتی هنرمندی که برای نامش بیش از پول، ارزش قایل باشد، بداند که اثرش (فرقی ندارد مجسمه است یا یک تابلوی شهری) با امضای او روبه‌روی مردم قرار می‌گیرد و همه می‌دانند که چقدر دریافت کرده است، کمی بیشتر از خلاقیت و هنرش مایه می‌گذارد. امتحان کنید؛ شاید جواب داد!