جای خالی نشاط در مدارس را چگونه پر کنیم؟
حسین سوری*
یکی از مهم ترین دلایلی که دانشآموزان در مدرسه نشاط کافی ندارند این است که اکثر دانشآموزان در رشته مورد علاقه خود تحصیل نمی کنند و بیشتر تحت تاثیر اولیا، رشته خود را انتخاب کرده اند.
این مساله باعث میشود که دانشآموز به مدرسه علاقهمند نباشد و دنبال راهی برای رهایی از این مکان باشد و این معضل بسیار بزرگی است.
باید ببینیم که چطور می شود برای این مساله راه حلی پیدا کرد. درصد زیادی از دانشآموزان در پایه نهم برای انتخاب رشته از علاقه خانواده خود پیروی نمیکنند و خانوادهها به اجبار مطابق با نظر خود، دانشآموز را به رشتهای که علاقه چندانی به آن ندارد، میفرستند. این به دلیل نا آگاهی خانواده از مهارتهای دانشآموزان است. برای اینکه این طرز فکر را عوض کنیم و خروجی بهتری بگیریم باید خانوادهها را با مهارتها و استعدادهای نهفته دانشآموزان آشنا کنیم. همچنین فضایی را برای دانشآموز در مدرسه ایجاد کنیم که بتواند در مدرسه به کسب مهارت در حوزهای که هم استعداد و هم علاقه دارد، بپردازد و دانشآموز قبل از انتخاب رشته تجربه کسب کند تا بداند در رشتهای انتخابیاش توانایی دارد یا خیر؟
ما در مدارس مان فقط نباید به بحث درس خواندن و آموزش بپردازیم بلکه باید قسمتی را به پرورش مهارتها و استعدادهای دانشآموزان اختصاص دهیم و این یعنی مدرسه بانشاط و مورد علاقه دانشآموزان. یعنی اینکه ما باید فضاهایی را در مدارس ایجاد کنیم که دانشآموزان بتوانند در حوزهای که در آینده میخواهند به عنوان شغل انتخاب کنند فعالیتی انجام داده باشند.
هنگامی که این نوع فضا در دوره متوسطه اول ایجاد شود ناخودآگاه در سالهای بعدی و بالاتر نیز دانشآموز احساس خوبی برای درس خواندن دارد. در این شرایط دانشآموزان برای درس خواندن هدف مشخصی دارند و دیگر صرفا برای رفع تکلیف درس نمیخوانند. در این شرایط است که دانشآموزان برای رسیدن به اهداف بلند خود گام بر میدارند. داشتن هدف یعنی ایجاد انگیزه برای درس خواندن و ایجاد انگیزه یعنی سخت کوشی.
با همه این تفاسیر، اگر بخواهیم کار عمیق و ریشهداری در حوزه نشاط در مدارس انجام دهیم باید از دوره ابتدایی و حتی پیش از دبستان شروع کنیم. در این دوره در کنار درس باید بخش قابل توجهی از زمان دانشآموزان به پرورش و تربیت خلاقیتشان اختصاص داده شود. بهترین سن برای پرورش خلاقیت همان سن ۷ تا ۱۲ سالگی است که متاسفانه در مدارس محدودی به این مهم توجه می شود.
در خصوص پرورش خلاقیت، بازیها و سرگرمیهای زیادی وجود دارد بهطوریکه حتی این پتانسیل وجود دارد که بخشی از ساعت حضور دانشآموز در مدرسه را در قالب یک واحد درسی به پرورش خلاقیتش اختصاص داده شود.
*عضو مجلس دانش آموزی از شهر تهران
ارسال دیدگاه